 |
| του Βαγγέλη Πισσία* |
Τι κι αν η Ιταλία φώναξε με τον τρόπο της αβάντι παλιάτσι κι όχι αβάντι πόπολο…
Τι κι αν φαίνεται παράδοξο να χαροποιεί η επιτυχία Μπερλουσκόνι την καθ’ ημάς Αριστερά και η ήττα του συγγενούς της Μπερσάνι τώρα πια να μην τη συγκινεί.
Να συμπεράνουμε ότι ο καιροσκοπισμός του πολιτικού στερεώματος της ημετέρας χώρας, που το υποχρεώνει να «ζητεί την ελπίδα» παντού αλλού πλην του ίδιου του εαυτού της, είναι η αιτία αυτής της φαινομενικής παραδοξότητας;
Εμείς, ο δικός μας πολιτικός κόσμος και…
Εμείς, ο δικός μας πολιτικός κόσμος και…
Ο Γ. Παπανδρέου πίστεψε ή έκανε πως πίστεψε στην υπερπόντια προστασία. Πίστεψε και σε άλλες, αλλότριες, «λομπίστικες» διαμεσολαβήσεις στο διεθνές και ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πίστεψε ακόμη στην έλευση ξένων επενδύσεων και συγκρότησε τη δική του ομάδα fast track… Πίστεψε, κοντολογίς, και μαζί μ’ αυτόν κι όσοι τότε τον ψήφισαν, πως παρά την επελαύνουσα μεγάλη κρίση, ξένα λεφτά για εμάς εδώ θα υπάρχουν. Επεσε έξω όμως ο άνθρωπος και τα λεφτά βρέθηκαν τελικά έξω…
Ο Α.Σαμαράς και οι συγκυβερνώντες με αυτόν πίστεψαν ίσως λιγότερο σε όλους και όσα παραπάνω αναφέραμε, την πίστη τους όμως στους έξωθεν καλούς προστάτες ενίσχυσε ο φ(ε)ιδωλός μεν, ασφυκτικός δε γερμανικός εναγκαλισμός. Πιστεύει ακόμη ή κάνει πως πιστεύει στο νέο μάννα από τα βάθη της θάλασσας (τους υδρογονάνθρακες ή απλώς μυθάνθρακες), ενώ στο μεταξύ συγκρότησε και αυτός τη δική του ομάδα fast track… Για τα λεφτά έκανε κάτι και αυτός και τώρα αυτά βρίσκονται λογιστικά καταχωρισμένα στις τράπεζες…
Η ημετέρα Αριστερά ή Κεντροαριστερά –ο καιρός είναι μπροστά και θα δείξει…- φαίνεται να πιστεύει, τον τελευταίο καιρό ιδιαιτέρως, σε όλους γενικώς τους παραπάνω ξένους εν δυνάμει αρωγούς υπό ορισμένες όμως προϋποθέσεις: ότι γενόμενη κυβέρνηση θα τους κουνήσει αυστηρά το δάχτυλο και αυτοί φοβούμενοι θα ξεσφίξουν τους κρουνούς του ευρωχρήματος. Πιστεύει και αυτή στην ύπαρξη υδρογονανθράκων και στις καλές συμβάσεις, καθώς και σ’ ένα καλό αριστερό fast track που θα αντικαταστήσει επί των ημερών της το κακό fast track των προκατόχων της.
…οι άλλοι, ο ιταλικός κόσμος…
Οι Ιταλοί τελικά ψήφισαν σαν Ιταλοί. Γιατί πέρα απ’ τον αυτοσαρκασμό ψήφισαν κατά το καλώς ή κακώς εννοούμενο εθνικό τους συμφέρον. Αυτό βέβαια έγινε για πολλούς λόγους – ο σημαντικότερος από αυτούς είναι ο εξής: Γιατί η Ιταλία δεν έχει μόνο εργολάβους ή αεριτζήδες αλλά έχει και εθνική αστική τάξη. Που πέρα από τα εκτός χώρας συμφέροντά της και τις ισχυρές εξωτερικές της εξαρτήσεις συνδέεται και με σημαντικά εγχώρια συμφέροντα διατηρώντας πολύτροπες εσωτερικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές εξαρτήσεις. Γιατί η Ιταλία έχει και εθνική μικροαστική τάξη και τάξη εργατική που δεν αφέθηκε τόσο εύκολα να αλλοτριωθεί από εκσυγχρονιστικούς πιθηκισμούς και να παραδοθεί ολοκληρωτικά στο ευρωπαϊκό όνειρο. Γιατί η Ιταλία έχει και πολιτισμικά ριζωμένη διανόηση. Τμήματα αυτών των τάξεων και στρωμάτων προτίμησαν τους «δικούς τους» παλιάτσους από τον δοτό, έξωθεν διορισμένο αχυράνθρωπο ή από τον άλλον, τον διαχειριστή, που έγερνε στην μπαλάντζα. Το ευπορότερο και επιχειρηματικότερο τμήμα του ανώτερου αστικού κοινωνικού στρώματος έριξε βέβαια το βάρος του στον επιτήδειο και εφτάψυχο Μπερλουσκόνι, ενώ τα σκληρά δοκιμαζόμενα κοινωνικά στρώματα και όχι μόνο –όπως δείχνουν οι αναλύσεις ψήφου- προτίμησαν να στείλουν το μήνυμά τους μέσω Μπέπε Γκρίλο. Οι Ιταλοί έτσι ψήφισαν, δεν είναι καθόλου μεγαλειώδης η πράξη τους αυτή, έχει ωστόσο ένα αποσαφηνισμένο νόημα: η Ιταλία, οι πολίτες της, μπορεί να θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη, αλλά έδειξαν ότι πιστεύουν περισσότερο στη δική τους δύναμη και προοπτική. Συμπέρασμα: η Ιταλία μπόρεσε να καταψηφίσει τους αριστερούς και δεξιούς διαχειριστές γιατί έχει και παραγωγική μηχανή, που αντέχει την αναμέτρηση με την ευρωζώνη.
Συνηθισμένοι στις εύκολες αναγνώσεις, οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι βλέπουν πάλι τώρα μια καινούργια ευκαιρία, απ’ έξω προερχόμενη και αυτή: συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου η οποία θα αντιπαρατεθεί στην κυρίαρχη οικονομική πολιτική που επιβάλλει η Γερμανία στις χώρες της ευρωζώνης, αντικαθιστώντας την με μια κεϊνσιανού τύπου χρηματοπιστωτική πολιτική που θα επιτρέψει και στην Ελλάδα τη ριζική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Σε μια Ευρώπη όμως που διανύει τη μακρού κύματος δομική οικονομική της κρίση, σε μια Ευρώπη που χάνει συνεχώς έδαφος στη μάχη του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και του ανταγωνισμού, σε μια Ευρώπη τού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», σε μια Ευρώπη που μόνο η ανατροπή του ανοιχτού, νεοφιλελεύθερου οικονομικού της μοντέλου μπορεί, ίσως, να περισώσει σε κάποιο βαθμό το πρόταγμα του γενικού κοινωνικού συμφέροντος, σε μια Ευρώπη τέλος όπου όλα γίνονται, όπως και οι συμμαχίες, συγκυριακά, δεν μπορείς εσύ να κάθεσαι, να καταριέσαι το επάρατο χρέος και να περιμένεις την όποια έξωθεν ή άνωθεν στήριξη ή ευκαιρία.
Για την Ελλάδα πρωταρχική αναγκαιότητα είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους των εξωτερικών διεκδικήσεων-διαπραγματεύσεων από τη χρηματοπιστωτική-δανειακή σφαίρα στη σφαίρα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της εφαρμογής κατάλληλων επαναθεμελιωτικών και εξειδικευμένων εθνικών οικονομικών πολιτικών -συμβατών ή και ασύμβατων με αυτές που ορίζει το ευρωπαϊκό πλαίσιο, με περιορισμούς στις ροές και μέτρα προστασίας. Η ανάδυση της πραγματικής οικονομίας δεν είναι μόνο χρηματοδοτικό ζήτημα. Προϋποθέτει ολοκληρωμένο τεχνο-οικονομικό σχέδιο έντασης εξειδικευμένης κυρίως εργασίας, αλλά και σύγκρουση με τα δίκτυα της μεγάλης αλλά και μικρομεσαίας διαπλοκής, ρήξεις με τις εκτεταμένες παρασιτικές φωλεές του απαξιωμένου κράτους, δίκαια κοινωνικά συμβόλαια, ισχυρή κοινωνική οργάνωση, έμπνευση και ένα ευρύ πολιτικό μέτωπο.
Αν τίποτα δεν γίνει από όλα αυτά, τότε τα άτακτα παιδιά, που τώρα από τα σπλάχνα της βαρύθυμης Αριστεράς εξακοντίζονται, θα έχουν το δικό τους δίκιο.
*Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής πρωτοβουλίας «ένα καράβι για τη Γάζα»-FFC, www.pissias.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.