Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Yπογράψτε για να διασωθεί η ομορφιά της Ίου!


Yπογράψτε για να αποτραπεί η παράνομη παραχώρηση αιγιαλού στον επενδυτή του νέου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στην Ίο!

Υπογράψτε εδώ:


Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην πρόσφατη έγκριση παραχώρησης αιγιαλού στον επενδυτή του σύνθετου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στη χερσόνησο Διακοφτό στην Ίο, εκ μέρους των Υπουργείων Περιβάλλοντος, Ναυτιλίας και Οικονομικών, επειδή είναι καταστροφική για το φυσικό και πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού, περιλαμβάνοντας βίλες, μεγάλους δρόμους, μόλους και τεχνητές παραλίες, έξω από την κλίμακα ενός μικρού νησιού. Το συγκρότημα θα υποβαθμίσει ανεπανόρθωτα ένα από τα πιο άθικτα τοπία του Αιγαίου ώστε τελικά να ζημιώσει και την ίδια την τουριστική ανάπτυξη της χώρας η οποία βασίζεται στην ομορφιά των τοπίων και το φυσικό περιβάλλον.  Με βάση τα παραπάνω ζητάμε την άμεση ανάκληση της παραπάνω υπουργικής απόφασης και ταυτόχρονα την επιτάχυνση των απαραίτητων νομικών παρεμβάσεων ώστε να ξεκαθαριστεί το τοπίο αδειοδότησης των όποιων επενδύσεων βρίσκουν σχεδόν πάντα ως εύκολο θύμα το περιβάλλον κι εν τέλει την ίδια τη βιωσιμότητα.

Ζητάμε ακόμη τον πλήρη έλεγχο των παραβάσεων και παρανομιών του επενδυτή που:
Α: Έχει ήδη αρχίσει τις εργασίες μέσα στις αργίες των Χριστουγέννων χωρίς να
ολοκληρωθούν οι διαδικασίες της άδειας και
Β: Έχει ήδη καταπατήσει στο παρελθόν σημαντικό υγρότοπο και ρέμα της Ίου, το
ρέμα Παπά και το μετέτρεψε σε ιδιωτικό κήπο.


 Σχετικό ψήφισμα/απόφαση του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων

«ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΓΙΑΛΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΑΛΥΜΑ ΤΗΣ ΙΟΥ»

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεμελιώνουμε την πολιτική, κοινωνική και κινηματική μας ταυτότητα και διακριτότητα σε βασικές αρχές του πράσινου και οικολογικού κινήματος. Τέτοιο είναι το κυρίαρχο της έννοιας της τοπικότητας και της προστασίας του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος, που θέλουν την οικονομία υποσύστημα του περιβάλλοντος και όχι αντίστροφα, όπως δυστυχώς ζήσαμε με τις χρεωκοπημένες και καταστροφικές πολιτικές του σαθρού πολιτικού συστήματος. Στο ίδιο πλασίο παλεύουμε για την ανάδειξη και καλλιέργεια των τοπικών πολιτιστικών στοιχείων, τα οποία με τη σειρά τους δένουν τον άνθρωπο με την κοινωνία και με το περιβάλλον και παράλληλα προάγουν τη βιωσιμότητα ενός τόπου.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι προχωρήσαμε σε προγραμματική στήριξη των ψηφοδελτίων ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου 2015 βάσει συμφωνίας επί 22 πάγιων οικολογικών αρχών και θέσεων μας, με προεξέχουσες την προστασία των κοινών αγαθών (νερό, αέρας, αιγιαλοί, δάση, υγρότοποι, ελεύθερες αστικές εκτάσεις, πολιτιστική κληρονομιά, υγεία), την προστασία του ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλλοντος και την αλλαγή του τουριστικού μοντέλου προς εναλλακτικές μορφές, σε συνέργεια με πολιτικές προστασίας και ανάδειξης του περιβάλλοντος.

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι μετά από δεκαετίες εγχώριων καταστροφικών πολιτικών για το περιβάλλον στο βωμό της «ανάπτυξης» ήρθε να προστεθεί η ελέω μνημονίων άδεια για παραπάνω αντιπεριβαλλοντικές πολιτικές. Θεωρούμε όμως αδιανόητο να διατηρούνται νομικές δυνατότητες για παραβίαση των περιβαλλοντικών όρων μιας επένδυσης από μια κυβέρνηση που θέλει να έχει οικολογικό πρόσημο. Με αφορμή την πρόσφατη υπογραφή παραχώρησης τμήματος αιγιαλού στην Ίο και συνεπείς με τις αρχές μας, με τις θέσεις μας και με την παραπάνω συμφωνία στήριξης των ψηφοδελτίων ΣΥΡΙΖΑ, οι Οικολόγοι Πράσινοι:
• Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην πρόσφατη έγκριση παραχώρησης αιγιαλού στον επενδυτή του σύνθετου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στην χερσόνησο Διακοφτό στην Ιο, από μέρους των Υπουργείων Περιβάλλοντος, Ναυτιλίας και Οικονομικών, ως ανεπανόρθωτα καταστροφική για τον φυσικό και πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού.
• Θεωρούμε ότι η έγκριση αποτελεί σοβαρότατη εκτροπή από τις αρχές και τις θέσεις μας και από τις αρχές και θέσεις του πράσινου και οικολογικού κινήματος για τη βιώσιμη ευημερία και την οικολογική μεταστροφή της κοινωνίας.
• Κρίνουμε ότι η έγκριση αυτή συνιστά σοβαρό πλήγμα στην συμφωνία προγραμματικής συνεργασίας Οικολόγων Πράσινων και ΣΥΡΙΖΑ και βρίσκεται σε αντίθεση με τις ίδιες τις προγραμματικές εξαγγελίες της Κυβέρνησης στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος.

Με βάση τα παραπάνω ζητάμε την άμεση ανάκληση της παραπάνω υπουργικής απόφασης και ταυτόχρονα την επιτάχυνση των απαραίτητων νομικών παρεμβάσεων ώστε να ξεκαθαριστεί το τοπίο αδειοδότησης των όποιων επενδύσεων Οι τελευταίες έβρισκαν και βρίσκουν σχεδόν πάντα ως εύκολο θύμα το περιβάλλον κι εν τέλει την ίδια τη βιωσιμότητα.

Δηλώνουμε πάντα στο πλευρό των τοπικών κοινωνιών, οι οποίες αρνούνται την υποταγή στην «ανάπτυξη» με τίμημα το ίδιο το μέλλον των παιδιών τους. Η ανεκτίμητη ομορφιά του γεωγραφικού ανάγλυφου της χώρας μας δεν μπορεί να γίνει η αιτία περαιτέρω κακοποίησής του.

Αθήνα, 20 Δεκεμβρίου 2015

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Οικολογική Δημοκρατία *


Το κράτος σαν κατ’εξοχή πεδίο οικολογικής δημοκρατίας και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης

Έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά γύρω από τα μοντέλα δημοκρατίας και της διακυβέρνησης – ή κράτους – που διαμορφώνουν και υποστηρίζουν. Αντιπροσωπευτική, συμμετοχική, άμεση, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη, σοσιαλιστική, προεδρική, ημιπροεδρική, ηλεκτρονική, δημοκρατία των ελίτ και κράτος φιλελεύθερο, σοσιαλιστικό, απολυταρχικό, ολιγαρχικό, μοναρχικό κ.λ.π.

Έχουν γραφεί όμως ελάχιστα, ή σχεδόν τίποτα, γύρω από το κράτος που θεμελιώνεται στην οικολογική οπτική, από την οικολογική δημοκρατία και το «πράσινο κράτος» που εμπνέει και στηρίζει. Η διαφορά είναι μόνο μία, δομική και λειτουργική: όλες οι συμβατικές οπτικές γύρω από την έννοια της δημοκρατίας στοχεύουν στον διακανονισμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, των σχέσεων στο εσωτερικό της ανθρώπινης κοινότητας ενώ εκείνες της οικολογικής δημοκρατίας και του «πράσινου κράτους» απαιτούν τον διακανονισμό στο πεδίο της δίχως όρους παραδοχής της έννοιας του περιβάλλοντος. Με την πιο ευρεία έννοια του όρου.

Οικολογική Δημοκρατία

Η Οικολογική Δημοκρατία είναι η βιωσιμότητα σε θεσμικό επίπεδο, στη δράση και στην πράξη. Η Οικολογική Δημοκρατία επιδιώκει την βιωσιμότητα με κάθε τρόπο, σε κάθε επίπεδο και άποψη της ζωής, όχι μόνο σαν πολιτική προσέγγιση αλλά σαν γνήσια πολιτική οπτική με πάμπολλες δυνατές εκφράσεις.

Στο πλαίσιο της Οικολογικής Δημοκρατίας η έννοια της βιωσιμότητας αποτελεί το πρώτιστο εργαλείο για την ρύθμιση της ανθρώπινης δραστηριότητας, για την επίτευξη της δυναμικής ισορροπίας μεταξύ οικoσφαίρας και ανθρώπινης δραστηριότητας, μεταξύ των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αλληλεπιδράσεων στο εσωτερικό της ίδιας της ανθρώπινης κοινότητας και μεταξύ αυτών και της οικοσφαίρας.

Η Οικολογική Δημοκρατία είναι ένα πλαίσιο «οριζόντιας» διακυβέρνησης στο οποίο κάθε άτομο και κάθε κοινότητα δικαιούνται συμμετοχής στα κέντρα λήψης αποφάσεων, αποκλειστικά διαμορφωμένων στο πεδίο της βιωσιμότητας και μιας γνήσια πολιτισμικής και οικολογικής ευαισθησίας και κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης. Η Οικολογική Δημοκρατία θεμελιώνεται στην αποδοχή και στην εφαρμογή στην πράξη ενός συνόλου 10 αρχών, κατηγορηματικά αντίθετων σε εκείνες που προάγουν τα ισχύοντα συστήματα δημοκρατίας.

1. Όρια και οικολογική ακεραιότητα
Λειτουργική ακεραιότητα των οικοσυστημάτων, της βιοποικιλότητας και των οικολογικών διεργασιών σαν οικολογικό όριο της ανθρώπινης οικονομίας και της ανθρώπινης δραστηριότητας.

2. Ισότητα και δικαιοσύνη
Ισότιμη θεώρηση όλων – στο παρόν και στο μέλλον - στο πλαίσιο της ελεύθερης πρόσβασης στα αγαθά που απαιτεί η πραγμάτωση της βιώσιμης ευημερίας - κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών, πολιτικών και περιβαλλοντικών, ισότιμη πρόσβαση σε τροφή, νερό, ένδυση, ενέργεια, υγιεινή διαβίωση, σε ικανοποιητικές κοινωνικές και πολιτιστικές σχέσεις κ.λ.π. – ισότιμη θεώρηση ανθρώπου και λοιπών οικοσυστημάτων του πλανήτη, κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη για όλους.

3. Δικαίωμα στην ουσιαστική συμμετοχή
Δικαίωμα του κάθε πολίτη, της κάθε κοινότητας και της κάθε συλλογικότητας, να συμμετέχουν ουσιαστικά στην λήψη κρίσιμων αποφάσεων που επηρεάζουν την ζωή και στην διαμόρφωση των συνθηκών συμμετοχής τους, σαν θεμελιώδης προϋπόθεση μιας οικολογικής, συμμετοχικής, δημοκρατίας.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Οικολογικά Δίκτυα


Σαν οικολογικό δίκτυο νοείται ένα σύστημα διασυνδεδεμένων οικοτόπων που απαιτούν την προστασία και την διατήρηση της βιοποικιλότητας, ζωικών και φυτικών ειδών. Δημιουργία οικολογικού δικτύου σημαίνει την δημιουργία ή την ενίσχυση των συστημάτων διασύνδεσης μεμονωμένων φυσικών περιοχών σημαντικού ενδιαφέροντος με στόχο την εξάλειψη του κατακερματισμού και των αρνητικών του επιπτώσεων στην βιοποικιλότητα.

Τέσσερα είναι τα στοιχεία που συγκροτούν ένα οικολογικό δίκτυο:
1. Κεντρικές περιοχές (core areas): φυσικές περιοχές σημαντικού ενδιαφέροντος που προστατεύονται ή δύνανται να προστατευθούν (πάρκα, περιοχές natura, ζώνες ειδικής προστασίας κ.λ.π.)
2. Ζώνες προστασίας (buffer zones): ζώνες γύρω από τις κεντρικές περιοχές προκειμένου να διασφαλιστεί η αναγκαία συνέχεια των οικοτόπων.
3. Οικολογικοί διάδρομοι (corridor): περιοχές γραμμικής και συνεχούς δομής, διαφόρων μορφών και τύπων, που διασύνδεουν τις φυσικές περιοχές σημαντικού ενδιαφέροντος - κεντρικές περιοχές. Συνιστούν το βασικό στοιχείο των οικολογικών δικτύων καθόσον επιτρέπουν τις μετακινήσεις των έμβιων, απαραίτητες για την διατήρηση της βιοποικιλότητας.
4. Διάσπαρτες περιοχές (stepping zones): περιοχές περιορισμένης έκτασης αλλά στρατηγικής θέσης για την παραμονή των ειδών σε μετακίνηση ή για την διατήρηση ειδικών μικρο-περιβαλλόντων στο πλαίσιο κρίσιμων οικοτόπων (μικρές λίμνες σε γεωργικές περιοχές κ.λ.π.)

Το οικολογικό δίκτυο αποτελεί μεν αναγκαία προϋπόθεση για την διατήρηση της βιοποικιλότητας αλλά προσφέρεται και για την ικανοποίηση των ψυχαγωγικών και πολιτισμικών αναγκών της τοπικότητας. Η βελτίωση του τοπίου και η συγκρότηση του σε σύστημα αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την δημιουργία διαδρομών ελάχιστης περιβαλλοντικής επιβάρυνσης (μονοπάτια πεζοπορίας, ποδηλατοδρόμοι κ.λ.π.) με στόχο την γνώση του χώρου και την απόλαυση του τοπίου και των φυσικών του πόρων.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Σερζ Λατούς: Λιτή αφθονία,ο νέος τρόπος ζωής


Συνέντευξη στον Γιάννη Eλαφρό (Καθημερινή)

«Το ποτάμι της κατανάλωσης ξεχείλισε, πλημμύρισε τα πάντα και τώρα αφήνει τον βάλτο της ύφεσης. Αφού οι κοινωνίες αρρώστησαν από υπερβολική ανάπτυξη της οικονομίας, τώρα “σβήνουν” από το σκάσιμο της φούσκας. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε την προοπτική της αποανάπτυξης;». Συναντήσαμε τον «προφήτη» της ουτοπίας της λιτής αφθονίας, τον Γάλλο διανοούμενο Σερζ Λατούς, έναν προφήτη χωρίς θεό. «Είμαστε οι άθεοι της οικονομίας, της πραγματικής θρησκείας της νεωτερικότητας», μας λέει ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου ParisSud 11 (Orsais), ειδικός στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις Βορρά-Νότου. Ο Σ.Λατούς ήρθε στην Ελλάδα προσκεκλημένος από κινήσεις εναλλακτικής κοινωνικής και οικολογικής προσέγγισης.

Η Ελλάδα υποφέρει σήμερα από την ύφεση, την κρίση και τις μνημονιακές πολιτικές άγριων περικοπών. Τι νόημα έχει να μιλάμε για αποανάπτυξη, ρωτάμε. «Ας μην μπερδεύουμε το δικό μας πρόταγμα με τη στέρηση. Ισα ίσα, αυτό που συμβαίνει και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη είναι οι τρομακτικές συνέπειες της κρίσης των κοινωνιών της χρηματιστικοποίησης, της υπερανάπτυξης και της κατανάλωσης. Για πολλές δεκαετίες το σύστημα μας έλεγε ότι πρέπει να δώσουμε τα πάντα για την ανάπτυξη, χωρίς να ρωτάμε για την επόμενη μέρα. Ο πλανήτης όμως είναι πεπερασμένος, οι πηγές ενέργειας, τα φυσικά αποθέματα θέλουν μια άλλη διαχείριση», απαντά ο Γάλλος φιλόσοφος.

«Η σύγχρονη τραγωδία», σύμφωνα με τον Σ.Λατούς, «συνίσταται στο ότι, ενώ βρισκόμαστε σε μια κοινωνία υπερκαταναλωτική, δεν μπορούμε να καταναλώσουμε. Στη λογική της λιτής αφθονίας, που πρεσβεύουμε, δεν υπάρχει στέρηση. Απεναντίας στη σημερινή κοινωνία που στηρίζεται στην αγορά, ο δείκτης στέρησης είναι πάντα μεγαλύτερος από τον δείκτη ικανοποίησης, γιατί μόνο έτσι δημιουργείται η ανάγκη της κατανάλωσης. Η διαφήμιση αναπαράγει τη στέρηση και δημιουργεί νέες ανάγκες, πλαστές».

Για τον διανοητή της αποανάπτυξης, οι σύγχρονες κοινωνίες είναι θεμελιωμένες πάνω στην απόλυτη έλλειψη μέτρου και γι’ αυτό «διαπράττεται ύβρις, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Για πολλές δεκαετίες, η κυρίαρχη αρετή στον οικονομικό κλάδο είναι η απληστία». Ετσι δεν δημιουργήθηκαν οι φονικοί μάνατζερ και τα χρηματιστηριακά όπλα μαζικής καταστροφής; Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο, το πρόταγμα της αποανάπτυξης καλεί σε οικοδόμηση της κοινωνίας με άλλες αξίες. «Για να βρούμε το μέτρο, αλλάζοντας και τον άνθρωπο και την κοινωνία». Ο Σ.Λατούς για να δείξει καλύτερα τι εννοεί, χρησιμοποιεί ένα απόσπασμα από μια παλιά ομιλία του Ρόμπερτ (Μπομπ) Κένεντι, που εκφωνήθηκε λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του: «Το δικό μας Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν περιλαμβάνει επίσης την ατμοσφαιρική ρύπανση, τις διαφημίσεις για τα τσιγάρα και τις διαδρομές των ασθενοφόρων που μαζεύουν τους τραυματίες από τους δρόμους. Περιλαμβάνει την καταστροφή των δασών μας και την καταστροφή της φύσης. Περιλαμβάνει τις ναπάλμ και το κόστος της αποθήκευσης των ραδιενεργών απορριμμάτων. Από την άλλη, το ΑΕΠ δεν λαμβάνει υπόψη την υγεία των παιδιών μας, την ποιότητα της μόρφωσης, τη χαρά των παιχνιδιών τους, την ομορφιά της ποίησής μας ή τη σταθερότητα των γάμων μας. Δεν εκτιμά το κουράγιο μας, την ακεραιότητά μας, την αντίληψή μας, τη σοφία μας. Τα μετράει όλα, εκτός απ’ αυτά που δίνουν αξία στη ζωή».

Πώς όμως μπορούμε να μεταβούμε σε αυτή την άλλη κοινωνική πραγματικότητα; Το
εγχειρίδιο της «συγκεκριμένης ουτοπίας της αποανάπτυξης» περιέχει τη μέθοδο των οκτώ R:
- Επαναξιολόγηση (reevaluation),
- Eπανεννοιολόγηση (reconceptualization),
- Αναδόμηση (restructure),
- Αναδιανομή (redistribution),
- Επανατοπικοποίηση (relocalization),
- Μείωση (reduction),
- Επαναχρησιμοποίηση (reutilization),
- Ανακύκλωση (recycling).

Αν και το πρόσημο είναι στην κατεύθυνση της μείωσης της ανάπτυξης, υπάρχουν και στοιχεία αναδιανομής, έτσι ώστε να καλυφθούν οι αποστάσεις μεταξύ Βορρά-Νότου.
«Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να κατέχουμε περισσότερα, αλλά να κατακτήσουμε το ευ ζην, όχι μέσω της κατανάλωσης, αλλά μέσω κοινωνικών δικτύων υποστήριξης και κάλυψης των κοινωνικών αναγκών», μας λέει ο Σ.Λατούς. «Σήμερα», σημειώνει, «υπάρχουν ορισμένες κοινωνικές τάσεις στις οποίες εμφανίζονται ανάλογοι προβληματισμοί, όπως είναι οι λεγόμενες πόλεις σε μετάβαση στην Αγγλία (οι οποίες προσπαθούν να μειώσουν τις εξαρτήσεις από εισροές ενέργειας και άλλους πόρους και να προασπίσουν το περιβάλλον) ή το κίνημα για την εξοικονόμηση ενέργειας και την μετά άνθρακα εποχή στη Γαλλία. Επίσης, σε ατομικό επίπεδο, στη Βόρεια Αμερική εκατομμύρια άτομα έχουν επιλέξει συνειδητά τη στάση της ηθελημένης απλότητας. Προσπαθούν να ζουν πιο απλά, πιο λιτά, χωρίς να σημαίνει ότι στερούνται τα δικαιώματά τους. Αλλά η ατομική στάση, η ατομική ηθική δεν άλλαξε ποτέ από μόνη της την κοινωνία. Απαιτείται πολιτική αλλαγή. Δεν αρκούν ατομικές ή και ομαδικές αλλά αποσπασματικές ενέργειες. Χρειάζεται μια συνολική αλλαγή πλεύσης. Για παράδειγμα, εάν εγώ δεν καταναλώνω βενζίνη, τίποτα δεν μου λέει ότι ένας άλλος δεν θα καταναλώσει περισσότερο». Γι’ αυτό ο Σ.Λατούς εμπνέεται περισσότερο από ολοκληρωμένες πολιτικές παρεμβάσεις, όπως αυτές που έγιναν στη Βολιβία και στο Εκουαδόρ. «Εκεί, μέσα από κοινωνικές εξεγέρσεις, προέκυψαν κυβερνήσεις με επικεφαλής ιθαγενείς, οι οποίοι έχουν μια διαφορετική σχέση με τη Φύση. Κατοχυρώθηκε, και συνταγματικά, ότι η Φύση δεν μπορεί να κακοποιείται, καθώς και ότι οι πηγές ενέργειας ανήκουν στην κοινωνία και δεν μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν».

Αποανάπτυξη ή βαρβαρότητα

«Πρέπει να απελευθερώσουμε το φαντασιακό μας από την αποικιοκρατία της οικονομίας, όπως τόνιζε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης», τονίζει ο Σερζ Λατούς, σημειώνοντας τη στρέβλωση των αξιών που έχει επιβάλει η κατά Ντεμπόρ «Κοινωνία του θεάματος». Ο Σερζ Λατούς μιλά για την εναλλακτική μιας οικοσοσιαλιστικής δημοκρατίας και για υπέρβαση του καπιταλισμού, ασκώντας όμως κριτική στον μαρξισμό και στην Αριστερά. «Η ουσία του καπιταλισμού είναι η ανάπτυξη. Η Αριστερά έχει πέσει στην παγίδα του παραγωγισμού». Επικριτικός είναι ο Γάλλος φιλόσοφος και στις θεωρίες της βιώσιμης ή της πράσινης ανάπτυξης: «Μοιάζει σαν οι μεγάλες πολυεθνικές και τα γιγαντιαία λόμπι των
συμφερόντων να έχουν απαγάγει την έννοια του περιβάλλοντος, βαφτίζοντας το κρέας, ψάρι. Πριν από τη Φουκουσίμα, για παράδειγμα, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η πυρηνική ενέργεια είναι φιλική προς το περιβάλλον και αντίθετη στην κλιματική αλλαγή. Μπορεί όμως να παραδοθεί η προστασία του περιβάλλοντος σε αυτούς που το κατέστρεψαν;». Από τα βέλη του δεν ξεφεύγουν και ηγετικά τμήματα των Πράσινων κομμάτων της Ευρώπης, τα οποία κατηγορεί ότι βούλιαξαν στη διαχείριση, κυβερνητική ή άλλη.

Μήπως η πρόταση της αποανάπτυξης αποτελεί μια ιστορική οπισθοδρόμηση, γυρίζει πίσω το ρολόι της κοινωνικής εξέλιξης; Μήπως οδηγεί σε κοινωνίες απομονωμένες; Ο Σερζ Λατούς προβλέπει ότι η σημερινή κρίση θα βαθύνει, προαναγγέλλοντας χαοτικές καταστάσεις, χωρίς να λείπουν και τα ενδεχόμενα μεγακαταστροφών, όπως της Φουκουσίμα. «Είναι η κρίση της κοινωνίας της κατανάλωσης που μας γυρίζει πίσω. Σήμερα τίθεται το δίλημμα αποανάπτυξη ή βαρβαρότητα».

Πηγή: http://www.panoreon.gr/informing/latouche.html#top

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Αποανάπτυξη…


«Η αποανάπτυξη αποτελεί ιδέα που στηρίζεται κυρίως από την αριστερά… Όχι απ’όλη την αριστερά αλλά από την αριστερά. Η αποανάπτυξη θέτει σε βαθιά κριτική το θεμέλιο της νεωτερικότητας, δηλαδή την ιδεολογία της προόδου που, ιστορικά, συνιστά την βάση του πολιτικού σχεδίου της αριστεράς. Με λίγα λόγια, η αριστερά που επικαλείται την αποαναπτυξιακή οπτική απομακρύνεται από την πολιτική της μήτρα και καταδεικνύει πλέον την διάχυτη αμφισβήτηση του παλιού κλισέ δεξιά-αριστερά…».
Α.de Benoit



1. Ελαχιστοποίηση των τοπικών και υπερτοπικών κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων που βασίζονται στον ανταγωνισμό και των δραστηριοτήτων που τροφοδοτούν μια αέναη «Ανάπτυξη, απατηλή και καταστροφική» για τον άνθρωπο και τον πλανήτη.
Προαγωγή των τοπικών και υπερτοπικών κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων που βασίζονται στην αμοιβαιότητα, στην αλληλεγγύη και στην μη βία, για μια «Ανάπτυξη σοφή και δημιουργική»

----------------

2. Μείωση της μαζικής παραγωγής, της κατανάλωσης της μάζας, της εμπορίας και της κατανάλωσης άχρηστων η και βλαβερών προιόντων.

Ενίσχυση της αυτοπαραγωγής και ανταλλαγής – προσωπικά και μέσω δικτύων μικρών ομάδων – υγειών, βασικών, προιόντων.

----------------

3. Εγκατάλειψη της παραγωγής και κατανάλωσης μολυντικής ενέργειας και της καταστροφής πόρων μέσω του μετασχηματισμού τους σε τοξικά απόβλητα.

Υιοθέτηση της αποκεντρωμένης παραγωγής από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, διάχυτη εξοικονόμηση και ανακύκλωση όλων των απόβλητων.

----------------

4. Όχι στις πολιτικές αποκλεισμού της ισότιμης πρόσβασης στα κοινά αγαθά και της προαγωγής καταστροφικών οικονομικών δραστηριοτήτων για αυτά.

Προαγωγή των πολιτικών ισότιμης πρόσβασης και αναδιανομής των κοινών αγαθών και της αποφορολόγησης των δραστηριοτήτων που είναι απαραίτητες για την επιβίωση.

----------------

5. Δραστική μείωση των βιομηχανικών μονάδων μεγάλης κλίμακας, των μεγάλων έργων, της βαριάς τεχνολογίας, της άκριτης κατανάλωσης της μόλυνσης των πόρων, της ισχυρής τεχνολογοποίησης της εργασίας με επίκεντρο το κέρδος και της καταστροφής των παραδοσιακών κοινωνικών και οικονομικών ιστών.

Συγκρότηση δικτύων μικρών τοπικών επιχειρήσεων με αποκλειστικό σκοπό το κοινό καλό, διάχυση των ελαφρών τεχνολογιών, εκτεταμένη χρήση των ανθρώπινων πόρων, διασυνδεδεμένα «ηθικά» δίκτυα και προστασία των παραδοσιακών κοινωνικών και οικονομικών ιστών.

----------------

6. Όχι στην κατανάλωση του χώρου –τσιμεντοποίηση – στην χημική και εμπορική του υποβάθμιση και στην από-ιστοριοποίηση των τόπων.

Προαγωγή της μη εντατικής, βιολογικής, γεωργίας και κτηνοτροφίας, φροντίδα και επαναφυσικοποίηση του χώρου, αποκατάσταση και προστασία τόπων και κτιρίων.

----------------

7. Συρρίκνωση των εμπορικών συναλλαγών μεγάλης κλίμακας που απαιτούν μεγάλες αποστάσεις - ο τουρισμός των εμπορευμάτων με λίγα λòγια – η καταλήστευση των πόρων και οι άδικες τιμές στους μικρούς παραγωγούς.

Προαγωγή και ενίσχυση των τοπικών οικονομιών βασικών αγαθών, προαγωγή και ενίσχυση της αλληλέγγυας και κοινωνικής οικονομίας και του αλληλέγγυου και ηθικού εμπορίου.

----------------

8. Περιθωριοποίηση της λατρείας της Αγοράς, των μονεταριστικών ανταλλαγών και κάθε τύπου συμβατικής χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας.

Προαγωγή των μη χρηματικών συναλλαγών, της ηθικής τράπεζας και της παράλληλης χρήσης εναλλακτικού νομίσματος.

----------------

9. Δραστικός περιορισμός των κεντρικοποιημένων υγειονομικών, κοινωνικών και σχολικών υπηρεσιών υψηλού φαρμακολογικού και τεχνολογικού περιεχόμενου.

Διάχυση αποκεντρωμένων υγειονομικών, κοινωνικών και σχολικών υπηρεσιών, μικρής κλίμακας και υψηλής πυκνότητας εργασίας και ανθρώπινου πλούτου.

----------------

10. Απάλειψη της κουλτούρας της αντιπαράθεσης, της ανομίας, της διαφοροποίησης, της ποσότητας, της υπεροχής, της δύναμης, της θρυμματισμένης οπτικής.

Προαγωγή της κουλτούρας της νομιμότητας, της συμμετοχικότητας και της όσμωσης μεταξύ διαφορετικοτήτων, της κουλτούρας του ωραίου, των ορίων και του μέτρου, της πνευματικότητας και της ολιστικής οπτικής.

γδ,

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Η αποανάπτυξη είναι αντιδραστική η προοδευτική;


Η νοητική στάση που προάγει τη αποπανάπτυξη είναι δυσκολοχώνευτη από αρκετούς προσκολλημένους στο φθαρμένο κλισέ «δεξιά-αριστερά». Ίσως γιατί προσπαθούν να την ερμηνεύσουν με τα εργαλεία της νεωτερικότητας, με θεωρητικά μοντέλα και νοητικές κατηγορίες που «αρχειοθετούν» ορισμένα δομικά στοιχεία της στην ετικετοποιημένη διάσταση «πρo-νεωτερικό/αντιδραστικό» ενώ άλλα σε εκείνη του «προοδευτισμού», λίγο στο πεδίο του ατομισμού και λίγο σε εκείνο του κοινωνικού συνόλου.

Η αποανάπτυξη έχει νόημα μόνο όταν τεθεί ευθύς εξαρχής στο πλαίσιο μιας διαφορετικής εστίασης της πραγματικότητας, που εκκινεί από την παραδοχή της οφθαλμοφανούς χρεωκοπίας των ιδεολογιών και των αντίστοιχων μοντέλων της νεωτερικότητας, της οπτικής της αφαίρεσης, του θετικισμού, των μοντέλων εργαστηρίου, της πάση θυσία επιστημονικής εξήγησης των πάντων και του καταναγκαστικού, «apriori», προγραμματισμού.

Στην πραγματικότητα, η έννοια της αποανάπτυξης τίθεται σε ένα επίπεδο πολύ πιο πρακτικό, πολύ πιο χειροπιαστό, πολύ πιο άμεσο, που προϋποθέτει την ικανότητα διάκρισης μεταξύ της σύλληψης κατηγοριών και μοντέλων και των αποτελεσμάτων της πρακτικής εφαρμογής τους. Όχι ότι δεν απαιτεί και αρκετή θεωρητική ανάλυση εννοιών και διαδικασιών ή και αρκετή «φιλοσοφία» υποστήριξης τους. Η ουσία της όμως επιβάλλει την πρακτική υιοθέτηση μιας σειράς «ενάρετων» συμπεριφορών που πολλαπλασιαστικά - εάν υιοθετηθούν από άτομα και ομάδες - είναι σε θέση να επιφέρουν ριζικές αλλαγές στις τύχες του κόσμου.

Εάν οι «ενάρετες» συμπεριφορές υιοθετηθούν από χιλιάδες άτομα, τα οποία διακρίνουν ξεκάθαρα αξίες σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, δεν θα έχει κανένα νόημα και ενδιαφέρον εάν μεταξύ των βασικών συστατικών του εγχειρήματος συμπεριλαμβάνονται και αυτά τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «προοδευτικά» η «αντιδραστικά». «Προοδευτισμός» και «Αντίδραση» ανήκουν σε νεκρές πια οπτικές. Νεκρές γιατί είναι, προφανώς, ανίκανες να δημιουργήσουν συλλογικό φαντασιακό σε θέση να προσφέρει διέξοδο στο αδιέξοδο που η ίδιες δημιούργησαν. Ουδόλως ενδιαφέρει το κίνημα της αποανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, τα άτομα και τις συλλογικότητες του, ο καθορισμός ιδανικών κοινωνικών συστημάτων αναφοράς. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η διάχυση συγκεκριμένων και υπεύθυνων στάσεων και «ενάρετων» συμπεριφορών, με τρόπο ώστε να αποτελέσουν συνειδητές επιλογές και εργαλεία καθημερινής πρακτικής. Εάν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς αυτό είναι η Φύση και η «φέρουσα ικανότητα» της, που δεν αποτελεί άποψη αριστερή η δεξιά, που δεν ανήκει στο παρελθόν ούτε και στο μέλλον, αλλά ανήκει σε ένα παρόν πλανητικής διάστασης, τέτοιου μεγέθους που το καθιστά αιώνιο.

Η αποανάπτυξη είναι, εν τέλει, επιλογή κοινού νου, αίσθησης των ορίων και του μέτρου, είναι επιλογή πανάρχαιας σοφίας που έχουμε χάσει και που ο καθένας μας πρέπει να ξαναβρεί στην καθημερινότητα του και στο άξονα της αίσθησης του μέτρου που διέπει την Φύση. Μόνο έτσι θα βρει εκείνο το σωστό mix «προ-νεωτερικού» και «μετα-μετανεωτερικού» το οποίο είναι απαραίτητο για τις βάσεις ενός νέου παρόντος.

prasinovelos - ecofondamentalisti

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Οικολογική μετάβαση και πολιτική οικολογία




Η οικολογική μετάβαση

Η οικολογική μετάβαση της κοινωνίας, με την έννοια της απαραίτητης αλλαγής τρόπου ζωής, κατανάλωσης και ποιότητας παραγωγής - τι, πως, που, πόσο, για ποιους - τρόπων συμβίωσης και ποιότητας κατανομής πόρων, δημοκρατίας, ολικής δικαιοσύνης και ολικής προστασίας των οικοσυστημικών ισορροπιών, έρχεται σαν αίτημα από πολύ μακριά. Ίσως και από την περίοδο που προηγήθηκε της βιομηχανικής επανάστασης, του νεωτερικού κράτους και των πολιτικών οπτικών του ‘900.
Η πρώτη του συνοπτική έκφραση, προσανατολισμένη στη συγκρότηση ενός πολιτικού σχεδίου αλλαγής του ισχύοντος παραδείγματος, κατατέθηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία μέσω της σκέψης και της δράσης του Αλέξ Λάνγκερ. Ο πρόωρος χαμός του Λάνγκερ δεν επέτρεψε την περαιτέρω ανάπτυξη της βαθιάς του ενόρασης και άφησε χώρο στην εξαΰλωση των ιδεών, στην ιδεολογική υποταγή και στην επακόλουθη ένταξη στο ισχύον πολιτικό σύστημα της οικολογικής οπτικής του πράσινου κινήματος. 
Τα περιβαλλοντικά κινήματα αποτέλεσαν, για αρκετά χρόνια, το βασικό εργαλείο εθελοντικής προσπάθειας στο πεδίο του οικολογικού ζητήματος για να περάσουν στο παρασκήνιο τα τελευταία χρόνια με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης. Οι Πράσινοι αποτέλεσαν ευθύς εξαρχής το όχημα της θεσμική τους εκπροσώπησης, δίχως την όποια θεσμική «εξουσιοδότηση», αλλά έχασαν γρήγορα το εύρος και την διεισδυτικότητα της εναλλακτικής τους οπτικής στο πλαίσιο μιας προοδευτικής απορρόφησης από τις οπισθοδρομικές λογικές της κομματοκρατίας. Η πολιτική τους αποτυχία στάθηκε η βασική αιτία του σταδιακού αλλά αναπόφευκτου θρυμματισμού του οικολογικού στερεώματος, δίχως πια θεσμικά σημεία αναφοράς, την ίδια στιγμή που οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες και η οικολογική συνείδηση αυξάνονταν και διαχέονταν σε όλο τον κόσμο.
Η κρίση των πράσινων κομμάτων και του «παλαιού» περιβαλλοντισμού αποτελούν, σε κάθε περίπτωση, τον δείκτη των σοβαρών δυσλειτουργιών της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Δυσλειτουργιών που επιβάλλουν την άρθρωση μιας άλλης ευρωπαϊκής οπτικής, ενός ριζοσπαστικού πολιτισμικού μοντέλου μιας άλλης οικονομίας, με δραστική μείωση του ρόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την συγκρότηση ενός πολιτικού και εκλογικού υποκείμενου στην λογική ενός ενιαίου ευρωπαϊκού σχεδίου οικολογικής μετάβασης.

Οι προϋποθέσεις της οικολογικής μετάβασης

Η οικολογική μετάβαση είναι κύρια πολιτισμική επανάσταση και αλλαγή πολιτισμικού παραδείγματος που απαιτεί τόσο πρωταγωνιστές όσο και τόπους διεργασιών. Θέτει σαν πρώτη προϋπόθεση την ενσυνείδητη αποδοχή της, την δημιουργία ενός πλαίσιου προβληματισμού γύρω από το νόημα της ύπαρξης με επανανοηματοδότηση αξιών και δεξιοτήτων, από τις διαστάσεις και την ποιότητα της κοινωνικής συμβίωσης και τις εξελίξεις της συνείδησης, έως την κατάσταση του πλανήτη και την ποιότητα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. 
Η οικολογική μετάβαση ευνοείται από την φυσική επαναπροσέγγιση μεταξύ των εννοιών της «παραγωγής» και της «κατανάλωσης», από το πρόταγμα μιας διαφορετικής παραγωγής έως εκείνο της περίφημης παραγωγής εγγύτητας και της ευρείας υιοθέτησης της αυτοπαραγωγής και της επανάχρησης υλικών. Κεντρικό ρόλο, για την ουσιαστική της πραγμάτωση, διαδραματίζει η γνώση, η ενσυνείδητη ενεργή συμμετοχή, οι ενώσεις των πολιτών και ένας άλλος τύπος επιχειρηματικότητας βασισμένης σε μορφές συμμετοχικής δημοκρατίας, στην μικρή παραγωγική αλυσίδα και στην διασύνδεση αλληλοϋποστηριζόμενων επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων με την μορφή δικτύου. Τα κύρια πεδία πραγμάτωσης της οικολογικής μετάβασης αποτελούν εκείνα της παραγωγής ενέργειας και της διατροφής: η παραγωγή ενέργειας θα πρέπει να βασίζεται κύρια στην αυτοπαραγωγή, ενώ το διατροφικό σύστημα στη προοδευτική του μετάλλαξη σε ένα ισορροπημένο, μη καταστροφικό, σύστημα θεμελιωμένο σε πραγματικότητες όπως οι Ομάδες Αγοράς, πέραν της λογικής του τομέα. Μέσω της δραστικής μείωσης του κόστους της ενεργειακής κατανάλωσης δημιουργούνται οι προϋποθέσεις της πραγματικής εγγύησης μιας άλλης γεωργικής πραγματικότητας με νέες ευκαιρίες εργασίας. 
Η οικολογική μετάβαση απαιτεί την άμεση διακοπή της κατανάλωσης εδάφους: τα μικρά η μεγάλα οικιστικά μας σύνολα διαθέτουν δομές σε θέση να ικανοποιήσουν κάθε ανάγκη κατοικίας και εμπορικής και παραγωγικής δραστηριότητας για τις προσεχείς δεκαετίες - πλεόνασμα κατοικιών, βιομηχανικών και άλλων χώρων κατάλληλων για εμπορικές δραστηριότητες. Επιπλέον, η επανάχρηση, η ανάπλαση και η ενεργειακή τους αναβάθμιση, θα δημιουργήσουν μία πλειάδα ευκαιριών εργασίας περιορίζοντας σημαντικά την επιχειρηματικότητα που τροφοδοτείται από την κατανάλωση χώρου. Η διακοπή της κατανάλωσης χώρου θα επιτρέψει την κατάρτιση εμπνευσμένων σχεδίων όσμωσης μεταξύ κατοικημένου και μη κατοικημένου χώρου, μεταξύ αγροτικής και κατοικημένης γης. Και ως προς αυτό υπάρχει μια πλειάδα εργαλείων, μηδαμινού κόστους, στην διάθεση της τοπικότητας και της πολιτικής αυτονομίας των κοινωνιών της, όπως οι αστικοί κήποι και οι πράσινες υποδομές, το σύστημα της παραγωγής εγγύτητας και οι μικρές παραγωγικές αλυσίδες. 
Η μη βιώσιμη κινητικότητα υποδηλώνει σαφώς ότι η εποχή της αυτοκίνησης έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, ειδικά στον δυτικό κόσμο. Για την βιώσιμη κινητικότητα, τις πολύπλευρες διαστάσεις της αναφορικά με την οικολογία της κοινωνίας, του περιβάλλοντος και της οικονομίας, καθώς και την καταλυτική της συμβολή στην οικολογική μετάβαση έχουν γραφεί περισσότερο από πολλά: 
- Κοινωνική διάσταση: διασφάλιση οικονομικής ισοτιμίας, χρονικής αξιοπιστίας, ασφάλειας, ελευθερίας και ευελιξίας μετακίνησης, ισότιμα για όλα τα μέλη της κοινωνικής ομάδας που ενδιαφέρει. 
- Περιβαλλοντική διάσταση: διασφάλιση ισορροπίας μεταξύ ελευθερίας μετακίνησης και περιβαλλοντικής «υγείας» από όλες τις οπτικές που, άμεσα ή έμμεσα, την εγγυώνται - ενεργειακή εξοικονόμηση, εξοικονόμηση μη ανανεώσιμων πόρων, μείωση ατμοσφαιρικής ρύπανσης, συμβολή στην μείωση του φαινόμενου του θερμοκηπίου κ.λ.π. 
- Οικονομική διάσταση: απρόσκοπτη, συνεχής, διασφάλιση των παραπάνω.
Κάθε οικολογία της κίνησης, της μετακίνησης και των μεταφορών - από την σκοπιά της οικολογικής μετάβασης - προϋποθέτει την σύνταξη ενός μακρόπνοου προγράμματος, συνολικού σχεδιασμού, σε τοπικό και υπερτοπικό επίπεδο. Ενός σχεδιασμού που θεμελιώνεται, αναγκαία, στην οργανική διασύνδεση δικτύων διαχωρισμού των τύπων κίνησης, στον οργανικό συγκερασμό της ελάχιστης δυνατής αυτοκίνησης και οικολογικών μέσων μαζικής μεταφοράς περισσότερων τύπων, δικτύων ad hoc πεζοδρόμησης, κυκλοφορίας ΑΜΕΑ, «έξυπνων» διαβάσεων διέλευσης πεζών, ποδηλατοδρόμων και διαδρομών διακίνησης εμπορευμάτων, περιφερειακών χώρων στάθμευσης και τρόπων διαχείρισης εισόδου στα οικιστικά σύνολα. 
Επιπλέον, ένα αποτελεσματικό σχέδιο δικτύων βιώσιμης κινητικότητας θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο υποστήριξης επιχειρήσεων καταδικασμένων στη πτώχευση. Οι πετρελαϊκές εταιρείες θα χάσουν μεν ένα σημαντικό μερίδιο των κερδών τους αλλά η ζημιά τους θα αποτελέσει κέρδος σε χρόνο και κόστος βιώσιμης κίνησης. 
Η οικολογική μετάβαση απαιτεί τον εφοδιασμό της διακυβέρνησης του χώρου με το θεμελιώδες εργαλείο της προαγωγής και προστασίας των κοινών αγαθών και ενός γνήσια συμμετοχικού ελέγχου της τοπικότητας, μακριά από κάθε ιδέα ιδιωτικοποίησης. Σε αυτή την κατεύθυνση απαιτείται ο μηδενισμός του χρέους των τοπικών αυτοδιοικήσεων και των επιχειρήσεων τους, παράλληλα με την δραστική μείωση του δημόσιου χρέους του κράτους και την δραστική επανεκτίμηση του κόστους της αυτοδιοίκησης. 
Από την άλλη πλευρά, είναι αδιανόητη η έξοδος από το χάος στο οποίο έσπρωξε ο φιλελευθερισμός την οικονομία του πλανήτη δίχως μια ριζοσπαστική επαναδιαστασιοποίηση της χρηματοπιστωτικής φούσκας που διαφεντεύει πλέον τις οικονομίες - εθνικές και παγκόσμια. Οικολογική μετάβαση σημαίνει ριζική επαναφορά του τραπεζικού συστήματος στον φυσικό του ρόλο, αυτού της κοινωνικής υπηρεσίας παροχής οικονομικής διευκόλυνσης, με την υποστήριξη της διάχυτης πραγμάτωσης εννοιών όπως η «ηθική τράπεζα» και το μικρο-δάνειο

Οικολογική μεταστροφή και πολιτική οικολογία

Η πολιτική οικολογία της οικολογικής μετάβασης της κοινωνίας και της οικονομίας, οφείλει να εστιάσει το σύνολο των διαστάσεων της κοινωνικής προβληματικής, από εκείνες της «ανάπτυξης» και των πολιτικών της κρίσης έως τις προβληματικές της κοινωνικής υποβάθμισης, της σχέσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με τις μορφές της άμεσης δημοκρατίας και των πλειοψηφικών εκλογικών συστημάτων, που εκμηδενίζουν την βαρύτητα της λαϊκής ψήφου που απαιτείται για την αυτονόμηση της πληροφόρησης από το κομματικό σύστημα. Η πολιτική οικολογία της οικολογικής μετάβασης οφείλει να οικοδομήσει μία άλλη οπτική, αντίθεσης στις λογικές της κάστας, της διαφθοράς, της μαφίας, η και της φοροδιαφυγής, στην κατεύθυνση της προστασίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και της κοινωνικής ασφάλειας του πολίτη, της ελεύθερης επιλογής θρησκευτικής συνείδησης και του λαϊκού χαρακτήρα του κράτους, με χρήση μιας αυθεντικής ερμηνείας των γενικών αρχών του συντάγματος και μιας δημοκρατικής ομοσπονδιακής Ευρώπης.
Εκλογικά συστήματα όπως το πλειοψηφικό αποτελούν εμπόδιο σε κάθε αλλαγή και την ουσιαστική αιτία της δραματικής συρρίκνωσης της συμμετοχής και, εν τέλει, της δημοκρατίας μέσω εκβιαστικών ψευδοδιλλημάτων - σταθερή κυβέρνηση, χρήσιμη ψήφος, αναγκαιότητα του διπολισμού – που υποθάλπουν την χρόνια ακυβερνησία. Το πρόβλημα των πλειοψηφικών εκλογικών συστημάτων αποτελεί σημαντική παράμετρο στο πεδίο της άσκησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη δίχως την αποτελεσματική αντιμετώπιση του οποίου οι διακηρύξεις περί άμεσης δημοκρατίας χάνουν κάθε σημασία. 
Είναι εύλογο ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν την παραμικρή «γενετική» σχέση με τον ξεπερασμένο περιβαλλοντισμό και το συντριπτικό τμήμα των «πράσινων» κομματιδίων που πλαισίωσαν το πολιτικό σκηνικό από την δεκαετία του '80, ενώ είναι ουσιαστικά ξένα με τον πολύχρωμο κόσμο της νεο-κομμουνιστικής αριστεράς και με όλες τις εκδοχές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τα αγνόησαν συστηματικά όλοι τους ή γιατί προσπάθησαν να τα ερμηνεύσουν μέσω παρωχημένων ιδεολογιών, ή γιατί τα εγκατέλειψαν λόγω οπορτουνισμού ή ρεαλπολιτίκ.
Η πολιτική οικολογία δεν μπορεί να υιοθετήσει τον ρόλο του περιθωριακού συμπληρώματος της αριστεράς. Οφείλει να υιοθετήσει μια «ολοστρόγγυλη» οπτική της οικολογικής μετάβασης εγκαταλείποντας κάθε πρόταγμα και κάθε πρακτική των παλαιών, αναποτελεσματικών, πολιτικών και πολιτισμικών παραδειγμάτων και σχημάτων που γνώρισε ο περασμένος αιώνας. 
Τα δίκτυα και τα κινήματα για την αποανάπτυξη, για τα κοινά αγαθά και για την άμεση δημοκρατία εκφράζουν σήμερα τις πλησιέστερες οπτικές στην αιτούμενη αλλαγή πολιτισμικού παραδείγματος για μια πολιτική οικολογία αισιόδοξη και ελκυστική, προαπαιτούμενο για την απόκτηση νοήματος πέραν των συμβόλων του περιβαλλοντισμού της δεκαετίας του '80. Στο πέρασμα στο νέο πολιτισμικό παράδειγμα, ο χαρακτήρας και η ποιότητα των παραπάνω οπτικών υπόσχεται την προοδευτική προσχώρηση στην προσπάθεια μιας πλειάδας συλλογικοτήτων, παροπλισμένων και διασπασμένων στο πλαίσιο της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Ως προς αυτό, απαιτείται η αναδιοργάνωση όλων των κοινωνικών ενεργειών με παρανομαστή το «Οικολογία, Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη», παρανομαστή που οφείλει να αποτελέσει την αρχή αναφοράς για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής αυτοπεποίθησης. Μολονότι ο χρόνος της διαδικασίας περάσματος στο «νέο» τείνει να ολοκληρωθεί, το «νέο» έχει κάθε δίκαιο και ελπίδα να επικρατήσει σύντομα, εάν όχι αύριο το πρωί, αλλά ποτέ στον άπειρο χρόνο της ουτοπίας.

Γιώργος Δημητρίου