Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Για μια πολιτική οικολογία...

Ευρώπη πεδίο δράσης

  Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση που εκδηλώθηκε βίαια με την έκρηξη της κερδοσκοπικής φούσκας στις ΗΠΑ το 2008 και εξαπλώθηκε γοργά σε όλο τον κόσμο, φαίνεται μεν να είναι η πιο σοβαρή μετά από εκείνη του '29 αλλά έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Τουλάχιστον στην δυτική πλευρά του πλανήτη, η κρίση προσέλαβε ως επί το πλείστον δομικά χαρακτηριστικά που την μετέφεραν στην ίδια την έννοια της αγοράς. Το μοντέλο της απεριόριστης ανάπτυξης πέρασε στο πεδίο της ολικής του αμφισβήτησης λόγω μιας υπερβολικής προσφοράς, στην οποία δεν αντιστοιχεί η ανάλογη ζήτηση, της εμφανής πλέον εξάντλησης ορισμένων πρώτων υλών - ορυκτών υδρογονανθράκων και διαφόρων μετάλλων - του κορεσμού των αγορών ορισμένων αγαθών - αυτοκίνητο – της περιβαλλοντικής κρίσης και των επακόλουθων φαινόμενων κοινωνικής φτωχοποίησης – ανεργία, χειρότερη ποιότητα ζωής - σε συνδυασμό με μια πρωτοφανή υπερσυγκέντρωση του πλούτου - ιδιοκτησία γης στον τρίτο κόσμο, ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών, χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία κ.λ.π.

 Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχει διογκωθεί η κοινωνική ανισότητα με αποτέλεσμα την κρίση των τοπικών πολιτικών συστημάτων και κύρια εκείνων που θεμελιώνονται στις κλασικές πολιτικές οπτικές του περασμένου αιώνα – συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες – όλες ανεπαρκείς να κατανοήσουν την νέα κατάσταση και ικανές να επιβιώνουν χάρη σε αντιπαραγωγικά πλειοψηφικά συστήματα, θεμελιωμένα σε τεχνητές μορφές διπολισμού που επιβάλλουν ψευδεπίγραφα συστήματα εναλλαγής. Τόσο στην Μ.Βρετανία και στην Ισπανία όσο και στην Γαλλία, στην Ιταλία και στην Γερμανία, υπήρξαν κυβερνήσεις ανίκανες να διαχειριστούν την κρίση ενώ οι οικονομικές και χρηματοπιστωτικές επιλογές συγκεντρώθηκαν προοδευτικά στα χέρια υπερεθνικών οργανισμών που, μόνο φαινομενικά, εκπροσωπούνται σε δομές όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός ΣταθερότηταςMES – αποτελούν δύο από τα πιο γνωστά προϊόντα του πολιτικού εκφυλισμού αυτού του τύπου, με αποτέλεσμα τον δραστικό περιορισμό των εξουσιών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την προοδευτική, αλλά ουσιαστική, μετατόπιση των κέντρων λήψης αποφάσεων. Η έκρηξη της κρίσης δημιούργησε σοβαρά ρήγματα και στα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς (το γερμανικό Linke, το γαλλικό Front de Gauche κ.λ.π.), λόγω της εγγενούς αδυναμίας τους να δημιουργήσουν τις αναγκαίες συμμαχίες στο πλαίσιο του εκλογικού συστήματος και να επινοήσουν νέες στρατηγικές, κατάλληλες να υπερβούν τις πάμπολλες διαστάσεις του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Το τέλος του περιβαλλοντισμού και το μέλλον των Οικολόγων Πράσινων



Από τις εθνικές εκλογές του 2007 και μετά, όταν με αξιώσεις  πρωτοακούστηκε το όνομα τους  στα πολιτικά πράγματα της χώρας, οι Οικολόγοι Πράσινοι  ακολούθησαν και συνεχίζουν να ακολουθούν συγκεκριμένη κατεύθυνση και προσανατολισμό στις εκφάνσεις του πολιτικού  τους στίγματος.  Παρότι θεωρητικά αποτελούν τον φορέα έκφρασης της Πολιτικής Οικολογίας στην Ελλάδα, όπου στις θέσεις και τα προγράμματα τους θα έπρεπε να αντανακλώνται  όλες οι τάσεις και οι κατευθύνσεις της, κυριάρχησε μια συγκεκριμένη τάση, η λιγότερο πολιτική, της Οικολογίας, ο περιβαλλοντισμός.


του Σταύρου Αγογλωσσάκη*
Βασιζόμενος στην πεποίθηση ότι το υπάρχον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο μπορεί να αλλάξει με παρεμβάσεις από το εσωτερικό του που δεν θέτουν εν αμφιβόλω την ύπαρξη του, και κατά συνέπεια την ριζική αλλαγή ή ανατροπή του,  ο περιβαλλοντισμός  λειτουργεί  στηριζόμενος σε έναν οικολογικό τεχνοκρατισμό και στην αντίληψη ότι τα σοβαρότατα σημερινά  οικολογικά προβλήματα μπορούν να αποκοπούν από το κοινωνικοοικονομικό τους πλαίσιο και να αντιμετωπιστούν χάρη στην ευρεία χρήση της τεχνολογίας, την ρυθμιστική παρέμβαση των σημερινών δομών εξουσίας και το πρασίνισμα της οικονομίας.  Πρόκειται για την Οικολογία, μεταξύ άλλων,  των μεγάλων επενδύσεων σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, του εμπορίου των ρύπων, της κεντρικής διαχείρισης των απορριμμάτων, των βιοκαυσίμων και του ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Παρεμβάσεις που δεν έχουν μέχρι τώρα αποτρέψει την επιδείνωση των περιβαλλοντικών συνθηκών στον πλανήτη και που ελάχιστη σχέση έχουν με το ζητούμενο της Πολιτικής Οικολογίας , την ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής, σκέψης και συνύπαρξης των κατοίκων του, αλλαγή  που απορρίπτει το τωρινό καταναλωτικό μοντέλο και βάζει όρια και φρένο στην Χίμαιρα της ανάπτυξης, έστω και αν αυτή εμφανίζεται με πράσινο προσωπείο.