Ευρώπη πεδίο δράσης
√
Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση που εκδηλώθηκε βίαια με την
έκρηξη της κερδοσκοπικής φούσκας στις ΗΠΑ
το 2008 και εξαπλώθηκε γοργά σε όλο
τον κόσμο, φαίνεται μεν να είναι η πιο σοβαρή μετά από εκείνη του '29 αλλά έχει εντελώς διαφορετικά
χαρακτηριστικά. Τουλάχιστον στην δυτική πλευρά του πλανήτη, η κρίση προσέλαβε ως
επί το πλείστον δομικά χαρακτηριστικά που την μετέφεραν στην ίδια την έννοια
της αγοράς. Το μοντέλο της
απεριόριστης ανάπτυξης πέρασε στο
πεδίο της ολικής του αμφισβήτησης λόγω μιας υπερβολικής προσφοράς, στην οποία δεν
αντιστοιχεί η ανάλογη ζήτηση, της εμφανής πλέον εξάντλησης ορισμένων πρώτων
υλών - ορυκτών υδρογονανθράκων και διαφόρων μετάλλων - του κορεσμού των αγορών ορισμένων
αγαθών - αυτοκίνητο – της περιβαλλοντικής κρίσης και των επακόλουθων φαινόμενων
κοινωνικής φτωχοποίησης – ανεργία, χειρότερη ποιότητα ζωής - σε συνδυασμό με
μια πρωτοφανή υπερσυγκέντρωση του πλούτου - ιδιοκτησία γης στον τρίτο κόσμο, ιδιωτικοποίηση
των κοινών αγαθών, χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία κ.λ.π.
√ Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχει
διογκωθεί η κοινωνική ανισότητα με αποτέλεσμα την κρίση των τοπικών πολιτικών
συστημάτων και κύρια εκείνων που θεμελιώνονται στις κλασικές πολιτικές οπτικές
του περασμένου αιώνα – συντηρητικοί και
σοσιαλδημοκράτες – όλες ανεπαρκείς
να κατανοήσουν την νέα κατάσταση και ικανές να επιβιώνουν χάρη σε
αντιπαραγωγικά πλειοψηφικά συστήματα, θεμελιωμένα σε τεχνητές μορφές διπολισμού
που επιβάλλουν ψευδεπίγραφα συστήματα εναλλαγής.
Τόσο στην Μ.Βρετανία και στην Ισπανία όσο και στην Γαλλία, στην Ιταλία και στην Γερμανία,
υπήρξαν κυβερνήσεις ανίκανες να διαχειριστούν την κρίση ενώ οι οικονομικές και
χρηματοπιστωτικές επιλογές συγκεντρώθηκαν προοδευτικά στα χέρια υπερεθνικών οργανισμών
που, μόνο φαινομενικά, εκπροσωπούνται σε δομές όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το Σύμφωνο
Σταθερότητας και ο Ευρωπαϊκός
Μηχανισμός Σταθερότητας – MES –
αποτελούν δύο από τα πιο γνωστά προϊόντα του πολιτικού εκφυλισμού αυτού του
τύπου, με αποτέλεσμα τον δραστικό περιορισμό των εξουσιών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την
προοδευτική, αλλά ουσιαστική, μετατόπιση των κέντρων λήψης αποφάσεων. Η έκρηξη
της κρίσης δημιούργησε σοβαρά ρήγματα και στα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς (το γερμανικό Linke, το γαλλικό Front de
Gauche κ.λ.π.), λόγω της εγγενούς αδυναμίας τους να δημιουργήσουν τις αναγκαίες
συμμαχίες στο πλαίσιο του εκλογικού συστήματος και να επινοήσουν νέες
στρατηγικές, κατάλληλες να υπερβούν τις πάμπολλες διαστάσεις του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.