Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα


Η «Πράσινη Ανάπτυξη» αποτελεί λύση; Μήπως οι συνθήκες επιβάλλουν την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οικονομίας που να διασφαλίζει βιωσιμότητα, ισότητα και σταθερότητα; Μέσα στο πλαίσιο αυτής της θεματολογίας, που βασίζεται στο περιεχόμενο του 3ου τεύχους της περιοδικής έκδοσης του Ευρωπαϊκού Πράσινου Ιδρύματος [GEF], με τίτλο Πέραν της Ανάπτυξης και της Αποανάπτυξης, και λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες και προκλήσεις για την Ελλάδα, το Πράσινο Ινστιτούτο και το Ευρωπαϊκό Πράσινο Ίδρυμα, διοργάνωσαν ημερίδα με θέμα «Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα», την Παρασκευή, 5 Απριλίου 2013 στην Αθήνα.

Το πρόγραμμα της ημερίδας, ύστερα από τον χαιρετισμό που απηύθυνε ο πρόεδρος του Πράσινου Ινστιτούτου, Κώστας Λουκέρης, άνοιξε ο αντιπρόεδρος, και συντονιστής της συζήτησης, Σταύρος Αγογλωσσάκης. Ο κ. Αγογλωσσάκης παρουσίασε το σκεπτικό της διοργάνωσης και τη θεματολογία της εκδήλωσης, δίνοντας έμφαση στη σημασία που έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια το ζήτημα της αποανάπτυξης, και την ιδιαίτερη σημασία που παρουσιάζει κατά την τρέχουσα συγκυρία για την Ελλάδα.



Ο πρώτος ομιλητής, Mauro Bonauiti, Συνιδρυτής της Ιταλικής Ένωσης για την Αποανάπτυξη, αναφέρθηκε στην προέλευση της έννοιας της αποανάπτυξης, και τις βασικές συμβολές που οδήγησαν σε αυτόν τον κριτικό τρόπο σκέψης. Έκανε λόγο για τη κρισιμότητα της κλίμακας για την ανάπτυξη, για εκείνο το κατώφλι των διαστάσεων – πολυπλοκότητας, που μόλις ξεπεραστεί συνεπάγεται φθίνουσα απόδοση και κόστη. Αρνητικά οφέλη, δηλαδή, που δεν αφορούν μόνο στην οικονομία, αλλά και τις κοινωνικές δομές δίνοντας παραδείγματα από τους οικονομικούς δείκτες, την καθημερινή ζωή, τις ενεργειακές αποδόσεις. Έχοντας ως δεδομένο το κόστος της ανάπτυξης, σε σχέση με τη φθίνουσα απόδοση, εκτίμησε 4 πολιτικά σενάρια, ανάμεσα σε αυτά και το σενάριο της εύκολης προσαρμογής ή της ανθεκτικότητας της ήρεμης αποανάπτυξης που βασίζεται σε μια εθελοντική απλοποίηση της οικονομίας σε συνθήκες που διασφαλίζουν την διατήρηση των πόρων του πλανήτη.

Ενθουσιώδεις Πράσινοι ακτιβιστές λίγο πριν την αυτόνομη κάθοδο...


...............................................................................!

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

«Σφαγή» στους Οικολόγους Πράσινους-Ολομέτωπη επίθεση Καραμέρου σε Χρυσόγελο

Επίθεση στον ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πρασίνων Νίκο Χρυσόγελο, ο οποίος ήταν ο μοναδικός Έλληνας ευρωβουλευτής που ψήφισε υπέρ της άμεσης έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων με την Ε.Ε., εξαπολύει ο δημοσιογράφος και μέλος των Οικολόγων Πράσινων Γιώργος Καραμέρος. Σημειώνεται ότι, με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που υιοθετήθηκε την Πέμπτη στο Στρασβούργο, προκρίνεται η άμεση έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ.

Η έκθεση προόδου της ΠΓΔΜ για το 2012, η οποία βασίστηκε στην εισήγηση του Βρετανού ευρωβουλευτή των Σοσιαλιστών Ρίτσαρντ Χιούιτ, εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με 505 ψήφους υπέρ, 61 κατά και 31 αποχές. Καταψήφισαν όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές -πλην του ευρωβουλευτή που εξελέγη με την λίστα των Οικολόγων Πρασίνων Νίκου Χρυσόγελου. Με αφορμή την στάση του κ. Χρυσόγελου, ο δημοσιογράφος και μέλος των Οικολόγων Πράσινων Γιώργος Καραμέρος έστειλε την ακόλουθη ανοικτή επιστολή:

"Κανένα όργανο του κόμματος (Πανελλαδικό Συμβούλιο, Εκτελεστική Γραμμματεία) και πολύ περισσότερο οι πολίτες που θέλουν την πολιτική οικολογία στο πλευρό των κινημάτων στα οικολογικά και κοινωνικά μέτωπα, δεν εξουσιοδότησε τον πράσινο Ευρωβουλευτή να σταθεί, ελπίζω άθελά του, υπέρμαχος του σκοπιανού εθνικισμού υπερψηφίζοντας ένα μη ισορροπημένο τελικό κείμενο, δεδομένου ότι καλεί σε άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων χωρίς να λαμβάνει υπόψη την πολιτική κατάσταση στην πΓΔΜ και την απουσία ουσιαστικής προόδου στις προσπάθειες επίλυσης του ζητήματος της ονομασίας.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Δημοκρατία και αποανάπτυξη


του Πάολο Κατσιάρι*

Η σκιαγράφηση του μοντέλου δημοκρατίας που απαιτεί η αποαναπτυξιακή οπτική οδηγεί στον καθορισμό των εργαλείων τα καθιστούν δυνατή τη μετάβαση στην οικονομία των συλλογικών αγαθών στο πλαίσιο μιας κοινωνίας υπεύθυνων πολιτών.

Η αποανάπτυξη μπορεί να εννοηθεί σαν ακούσια, σαν ανάγκη που επιβάλλεται «από τα πάνω», πρωταρχικά στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα η, αντίθετα, σαν διάχυτη, μαζική και προοδευτική, συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτονόμησης από τους καταστροφικούς μηχανισμούς της ιδεολογίας της «συνεχούς ανάπτυξης» παραγωγής και κατανάλωσης. Σαν «αποανάπτυξη» δεν εννοείται η μετάβαση από μία τεχνοκρατική δικτατορία, διακυβέρνησης με την επιτροπία των οικονομολόγων και των τραπεζιτών, σε ένα καθεστώς μέτρου μέσω των περικοπών των δημόσιων δαπανών και της ιδιωτικοποίησης των κρατικών περιουσιακών στοιχείων αλλά η συγκρότηση και ο πειραματισμός μιας διαδικασίας απελευθέρωσης από κάθε μορφή εξάρτησης από τις λογικές της νεοκλασικής οικονομίας και του οικονομισμού. Η αποαναπτυξιακή οπτική δεν θέτει θέμα αντικατάστασης της μιας ακαδημαικής θεωρίας από κάποια άλλη - των «σικάγο-μποις» από τους νέο-κευσιανούς - ούτε της μιας βιομηχανικής συντεχνίας από μια άλλη – των πετρελαιάδων από τους επιχειρηματίες της πράσινης οικονομίας – αλλά της επιτακτικής αποξήλωσης κάθε συστήματος εξουσίας της οικονομίας στην φύση και στην κοινωνία. Πρόκειται για μια οπτική ριζικού απογαλακτισμού από την ιδεολογία της εξουσίας, της επικυριαρχίας και της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου είδους και της φύσης στο πεδίο του βιο-ουμανισμού, μία οπτική ριζοσπαστικής «στάσης της μη κυριαρχίας» όπως θα έγραφε και ο γάλλος φιλόσοφος Μιγκέλ Αμπενσούρ.