Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Απανάπτυξη: και τώρα τι;


Άντε κι τη μάθαμε και την Απανάπτυξη. Και βλέπουμε γύρω μας το “ξεφούσκωμα” να εφαρμόζεται στη βίαιη μορφή του, με τις γνωστές συνέπειες στη καθημερινότητα του καθ' ενός μας. Το επόμενο βήμα ποιο είναι; Πως παντρεύεται αυτή η καθημερινότητα με τις οραματικές Θεωρίες ενός Κινήματος, ειδικά όταν αυτό δεν έχει αναπτυχθεί παρά ελάχιστα κι αποσπασματικά;

Η εφαρμογή ενός Οικονομικού συστήματος απαιτεί Πολιτική Βούληση. Το τελευταίο “θαύμα” της πολυεπίπεδης Παγκόσμιας Κρίσης, η κρίση των Αγορών Χρέους, απέδειξε πως η μόνη Πολιτική Βούληση που υπάρχει, στρέφεται γύρω από την διαιώνιση ενός προβληματικού συστήματος. Οι Κυβερνήσεις, έχοντας μέλη τους, υπαλλήλους (πρώην ή/και επόμενους) του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος, λειτουργούν με γνώμονα την επιβίωση του καταρρέοντος οικοδομήματος τους. Έτσι, οδηγούν τις χώρες τους σε “εφαρμογές μνημονίων” ή “μέτρα λιτότητας” ή “επιλεκτικές χρεοκοπίες” ή όπως αλλιώς θέλετε, που φυσικά βαθαίνουν την Κρίση, πλήττοντας τους “πολλούς”. Η Παγκόσμια Επιβράδυνση συντελείται, και τα χρηματιστήρια (που προεξοφλούν αποτελέσματα), εσχάτως προεξόφλησαν παγκοσμίως, τα πρώτα ορατά αποτελέσματά της. Μένει να δούμε που είναι ο πάτος.

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Κλοιός θανάτου για την Ελλάδα στο Αιγαίο

Η Τουρκική κυβέρνηση ανήγγειλε επίσημα την δημιουργία 23 πυρηνικών σταθμών της, που θα είναι στο βεληνεκές μια βόμβα για την Ελλάδα και γενικότερα για την Ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή.

 Οι επιστήμονες έχουν μετρήσει ότι σε περίπτωση ατυχήματος σε έναν πυρηνικό σταθμό της Τουρκίας που θα βρίσκεται κοντά στα παράλια του Αιγαίου, θα χρειασθούν 24ωρες για να σκεπάσει το θανατηφόρο πυρηνικό νέφος τα νησιά του Αιγαίου και συνέχεια την Κεντρική και Ηπειρωτική Ελλάδα.
Κι ενώ η  Ελλάδα δεν  έχει διατυπώσει καμία διαμαρτυρία για το πυρηνικό αυτό πρόγραμμα της Τουρκίας κοντά στα ελληνικά παράλια, ο υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων κ. Ντ. Γιλντίζ, επιβεβαίωσε προ ημερών ότι η Τουρκία κατασκευάζει πυρηνικούς σταθμούς στις περιοχές Σινώπης της Μαύρης Θάλασσας, στο Ανούγιου απέναντι από την Κύπρο αλλά και στα παράλια που βλέπουν προς το Αιγαίο σε απόσταση λίγων μιλίων από τα ελληνικά νησιά.
Μάλιστα πριν από την επίσημη αναγγελία των πυρηνικών σταθμών ο Τούρκος πρωθυπουργός Τ. Ερντογάν, επεσήμανε ότι το χρέος της Τουρκίας προς το ΔΝΤ από 23,5 δις δολ το 2002, φέτος έπεσε στο 1,7 δις. Δολ και θα έχει αποπληρωθεί πλήρως μέχρι τον Απρίλιο του 2023.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Το τέλος της ενέργειας



του Γκουίντο νταλλα Κάζα 

«Το μοναδικό, νόμιμο, εισόδημα ενέργειας του πλανήτη μας αποτελεί η ηλιακή ακτινοβολία», έγραφε ο Κόνραντ Λόρεντς. «Ο οποιοσδήποτε τύπος οικονομικής ανάπτυξης που βασίζεται στην κατανάλωση περισσότερης ενέργειας από αυτή που παρέχει ο ήλιος σπρώχνει την παγκόσμια οικονομία σε ένα μονόδρομο χρέους που, στο τέλος, θα μας αφήσει βορά ενός αδίστακτου δανειστή…». Ο αδίστακτος δανειστής μας επισκέπτεται καθημερινά για να πάρει μαζί του, για πάντα, έμβια και είδη, οικοσυστήματα και χώρο, δάση και έλη, με λίγα λόγια την ίδια την ζωή σε όλη της την ποικιλότητα και την πολυπλοκότητα.

Όλη η ενέργεια, στην οποία είμαστε κυριολεκτικά βυθισμένοι, προέρχεται από τον ήλιο. Μας επισκέπτεται για να επιστρέψει στο διάστημα σε χαμηλότερη θερμοκρασία. Όλη η ενέργεια υπακούει σε κάποιο νόμο στατικής ροής δια μέσω των διαδικασιών των οικοσυστημάτων του πλανήτη ο οποίος, όμως, ήταν απτή πραγματικότητα τουλάχιστον μέχρι πριν ένα αιώνα.

Το ενεργειακό πρόβλημα 

Το σοβαρό πρόβλημα που μας αφορά δεν είναι η ενέργεια που ρέει μέσω του διαστήματος αλλά εκείνη που απαιτείται να παράξει και να χρησιμοποιήσει, σε ποσότητες διαρκώς μεγαλύτερες, ο δυτικοποιημένος άνθρωπος.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Λαϊκισμός


«Θα βαδίσουμε προς το λαό… Θα πραγματώσουμε τον οικονομικό πολιτισμό μας, μακριά από τις μονοπωλιακές παρεκτροπές του μπολσεβικισμού και τις ανεπάρκειες της φιλελεύθερης οικονομίας… αλλά θα τσακίσουμε και κάθε προσπάθεια διακοπής αυτής της άμεσης επαφής με τον λαό από συμφέροντα ατόμων ή ομάδων…», δήλωνε το 1931 ο Μουσολίνι εν μέσω παραληρηματικών ζητωκραυγών. 

Λαϊκισμός είναι η τάση ενός πολιτικού υποκείμενου να απευθύνεται κατευθείαν σε ένα αόριστο «λαό», τον οποίο θεωρεί φορέα θετικών αξιών, σε αντίθεση με μία αόριστη ελίτ - οι «πολιτικοί», οικονομικές ελίτ, οι «αριστερές», ή και οι «δεξιές» - που θεωρεί φορέα αρνητικών αξιών. Από την σκοπιά του λαϊκιστή, ο «λαός» εκπροσωπεί όποιον συμφωνεί με τις «ιδέες» του, όποιον τις επικροτεί και, φυσικά, όποιον δεν τις αμφισβητεί. Πέραν του «λαού» αυτοπροσδιορίζεται όποιος διαφωνεί με αυτές, όποιος τις αμφισβητεί ή και τις παραχαράσσει, κινούμενος σαφώς από υποτιθέμενες κακοήθεις προθέσεις.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της δημοκρατίας...

«Οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της δημοκρατίας σήμερα δεν είναι οι ίδιοι που την απειλούσαν παλαιότερα, δεν είναι ο φασισμός ή ο κομμουνισμός, ούτε οι διάφορες ακραίες ή και τρομοκρατικές ομάδες, που μπορούν να την πληγώσουν αλλά όχι να την σκοτώσουν...
Οι νέοι, ενδόμυχοι, εχθροί της δημοκρατίας είναι παιδιά της ίδιας της δημοκρατίας, είναι η διαστροφή των ίδιων των αρχών της, είναι ο πολιτικός μεσιανισμός, ο υπερ-φιλελευθερισμός ή ο ξενοφοβικός λαικισμός… Είναι εχθροί που θεριώνουν κάτω από τον μανδύα της δημοκρατίας μέσω της ώθησης μιας δημοκρατικής αρχής στα όρια, στην υπερβολή και τελικά στην διαστροφή.
Σαν παιδιά της ίδιας της δημοκρατίας είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Συχνά δεν εντοπίζονται εύκολα σαν εχθροί. Θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί γρήγορα ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν και να επιχειρηθεί ο δραστικός περιορισμός τους…»

Από: Τζβέταν Τοντόροφ, «Les ennemis intimes de la démocratie», Editions Robert Laffont

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Αντίδραση...


Σαν «αντίδραση» θεωρείται η πάγια αντίθεση σε κάθε μορφή νεωτερισμού – πολιτικού, κοινωνικού, ή και πολιτισμικού – προς όφελος της προσκόλλησης σε μια αξιακή «αυθεντία», σε παγιωμένες αξίες ή και παγιωμένους θεσμούς.

Ο όρος υιοθετείται για πρώτη φορά κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης με στόχο την περιγραφή των μοναρχικών υποστηρικτών του Παλαιού Καθεστώτος και της διατήρησης του φεουδαρχικού συστήματος και των προνομίων της αριστοκρατίας. Επανήλθε στο πολιτικό λεξιλόγιο αργότερα από τον Μαρξισμό, στην προσπάθεια υποτιμητικού χαρακτηρισμού όσων αντιστέκονταν στις επαναστατικές, «ανανεωτικές», δυνάμεις.

Σύμφωνα με την πολιτική έννοια του όρου, η «αντίδραση» θεωρεί την κοινωνικο-πολιτική δομή σαν υπαγορευμένη από την ιστορία και, επομένως, ανεπίδεκτη τροποποίησης. Παρόμοια, το πολιτικό σύστημα είναι ιστορικά δεδομένο, σαν προϊόν συσσώρευσης εμπειρίας και δεν επιδέχεται τροποποιήσεων και αλλαγών. 

Η «αντίδραση» είναι ουσιαστικά αντι-ατομική: οι συλλογικές δομές είναι αδιαμφισβήτητα σπουδαιότερες από την «προσωπικότητα» και αμετάβλητα πυραμιδικές με τον «ικανότερο» στην κορυφή. Βαθιά αντιδημοκρατική, η «αντίδραση» αναδεικνύει σαν πολιτικό πρωταγωνιστή την «μάζα»από την μία μεριά και μία ελιτίστικη ολιγαρχία από την άλλη.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Μπορεί αυτή η χώρα να αναστηθεί;

Το πασχαλινό μήνυμα της Ιωάννας Κοντούλη, επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας των Οικολόγων Πράσινων
«Τέτοιες μέρες θέτουμε όλοι στον εαυτό μας το ερώτημα, αν αυτή η χώρα μπορεί να αναστηθεί. Η απάντηση απαιτεί κάτι παραπάνω από διαπιστώσεις και από επετειακά, λόγω των ημερών, ευχολόγια. Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε προτάσεις για να βγει, μια μέρα, η χώρα απ’ αυτήν την πολύπλευρη κρίση. Η Ανάσταση, η βιώσιμη Ελλάδα με δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη είναι εφικτή μόνο με πρόγραμμα-σχέδιο και με του καθενός μας την ευθύνη και συμμετοχή».

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Η οικονομία της εγγύτητας και η παραγωγή της τροφής, σαν εναλλακτική για μια κοινωνία που καταρρέει


Από: http://oikodiktyo.espivblogs.net/2011/07/η-οικονομία-της-εγγύτητας-και-η-παραγω/


Βιώνουμε την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις που έχει στην ελληνική κοινωνία η πολιτική του μνημονίου. Μιλάμε για συμπίεση του εργατικού εισοδήματος, για την ιδιωτικοποίηση των κρατικών υποδομών, για το πρόβλημα του χρέους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κ.λπ.


Δεν φαίνεται να έχουμε συνειδητοποιήσει καθόλου όμως τον ρόλο που μπορεί να παίζει και σε αυτή την συγκυρία η διατροφική εξάρτηση στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία. Ζούμε σε μια χώρα που το 40% των διατροφικών της αναγκών καλύπτεται από εισαγωγές, που ο αγροτικός παραγωγικός ιστός είναι, είτε διαλυμένος, είτε προσανατολισμένος στην εμπορευματική γεωργία και εξαρτημένος άμεσα από τις επιδοτήσεις της ΕΕ (δηλαδή των δανειστών του Ελληνικού Κράτους). Και αυτό σε μια περίοδο, που φαίνεται ήδη ότι σε πλανητικό επίπεδο η επόμενη κρίση θα είναι κρίση των τιμών των τροφίμων, λόγω των επερχόμενων κλιματικών αλλαγών(π.χ. ο πρόσφατος καύσωνας της Ρωσίας και η ξηρασία στην Αργεντινή ανέβασε στα ύψη τις τιμές των δημητριακών).


Μέσα σε 30 χρόνια η Ελλάδα από εκεί που είχε θετικό εμπορικό ισοζύγιο βρέθηκε σήμερα να εισάγει πολλά τρόφιμα- που σημειωτέον καταναλώνει και εκτός εποχής- και να έχει αρνητικό ετήσιο ισοζύγιο ύψους 4,5 δις Ε τα τελευταία χρόνια, το οποίο συμβάλλει στην διόγκωση του χρέους.

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Οικονομία της υποανάπτυξης...


«Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κεφάλαιο. Εισάγονται δούλοι από τον Τρίτο Κόσμο, σε άγρια περιβαλλοντική εκμετάλλευση για τις πρώτες ύλες του, με στόχο την συνεχή ικανοποίηση της αδηφάγου αγορά εργασίας της Δύσης. Εξάγεται το κεφάλαιο σε χώρες σε ανάπτυξη, όπως η Κίνα και η Ινδία, για να αποδώσει ακόμα περισσότερο χάριν σε νέους δούλους και σε βάρος του περιβάλλοντος. Το κεφάλαιο απαιτεί ανάπτυξη, αλλά για ίδιο όφελος και, γι'αυτό, τρέφεται με τον κόσμο.»

Μπέππε Γκρίλλο

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Για ποιά «οικολογία»;




του Γιώργου Δημητρίου
1. Μολονότι θεμέλιο της δράσης και της οπτικής του «πράσινου» κινήματος, η θεματική της προστασίας του περιβάλλοντος είναι πλέον διάχυτη στην προγραμματική δημαγωγία της πλειοψηφίας των πολιτικών κομμάτων του δυτικού κόσμου και των γραφειοκρατιών μηχανισμών τους, σε όλα τα επίπεδα της διοικητικής κατανομής του χώρου.
2. Το κόστος της ανάπτυξης λαμβάνεται υπόψη από αυτοδιοικήσεις, διακυβερνήσεις - κρατικές και υπερεθνικές - και από την ίδια την βιομηχανική οικονομική οργάνωση, στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης του πλανήτη με τρόπους συμβατούς με την αγορά και τους διαθέσιμους πόρους.
3. Η οικολογία - επιστήμη της αλληλεπίδρασης των έμβιων στο φυσικό τους περιβάλλον – αποτέλεσε μεν την βάση συγκρότησης μιας σωρείας εγγενών τομέων αλλά οδήγησε διαχρονικά στην παρεξήγηση των βασικών σκοπών της: η εργαλειακή της χρήση μετάλλαξε την φύση της σαν συνολική, κριτική, οπτική στο μοντέλο της βιομηχανικής ανάπτυξης.

Περιβαλλοντισμός ή λειτουργική «οικολογία»;

Η προσπάθεια του πεζού συμβιβασμού μεταξύ βιομηχανικής παραγωγής και περιβαλλοντικής διαχείρισης συνθέτει τον περιβαλλοντισμό. Ο περιβαλλοντισμός εντάσσεται στην ανθρωποκεντρική οπτική χάριν στην επιστημονική-αναγωγική προσέγγιση της φύσης, σύμφωνα με την οποία η υποβάθμιση του περιβάλλοντος υποθηκεύει την επιβίωση του ανθρώπου. Η πλειοψηφική πολιτισμική προσέγγιση που διαμορφώνει περιορίζει στην θεώρηση της φύσης σαν κεφάλαιο προς προστασία από μέρους ενός προνοητικού, υπεύθυνου, διαχειριστή. Οι φιλελεύθερες οπτικές που την υιοθετούν στοχεύουν στην ενσωμάτωση της αρχής «όποιος μολύνει πληρώνει» στα πλέον προηγμένα δίκαια, αγνοώντας ότι δημιουργούν μια διεστραμμένη αγορά ρύπων, που συμβιβάζει μολύνοντες και μολυσμένους μέσω του καθορισμού της τιμής της προκαλούμενης ζημιάς και ότι ωθούν τις παραγωγικές μονάδες να προσθέσουν απλώς το κόστος της μόλυνσης στο κόστος παραγωγής τους.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Οικολογία του φεντεραλισμού*


συνέντευξη με τον Αντόνιο ντ’Ακούντο

Η πολιτική επιστήμη υπέδειξε ότι η διάκριση των εξουσιών και η διαίρεση του χώρου, με την επακόλουθη κατανομή της εξουσίας μεταξύ κράτους και αυτοδιοίκησης, προικισμένης με τον όποιο βαθμό αυτονομίας, ανήκουν στην πολιτική παράδοση του φιλελευθερισμού. Είναι σωστός ο ισχυρισμός ότι το φεντεραλιστικό μοντέλο αποτελεί έκφραση του συνταγματισμού, φιλελεύθερης μήτρας, μολονότι οι ρίζες του απλώνονται βαθιά στην ιστορία έως την αρχαία Ελλάδα;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει αναγκαία σχέση μεταξύ φεντεραλισμού και φιλελευθερισμού. Θεωρώ μάλιστα ότι ισχύει το αντίθετο. Ο φιλελευθερισμός είναι ιδεολογία και δογματικό σύστημα ενώ ο φεντεραλισμός αποτελεί μορφή πολιτικής οργάνωσης και διάχυσης των εξουσιών λήψης απόφασης. Σπάνια οι ιδεολογίες προυποθέτουν μία μοναδική μορφή πολιτικής οργάνωσης. Ακόμα και ο μαρξισμός, έτσι όπως προτάθηκε από τον Μαρξ, δεν αποκρυσταλλώθηκε αυτόματα στον κομμουνισμό του Λένιν.

Το φεντεραλιστικό μοντέλο αντιτίθεται κύρια στο κλασικό μοντέλο του Κράτους-Εθνους, συγκεντρωτικού και «τυποποιητικού». Η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι το Κράτος-Εθνος μπορεί να τεθεί στην υπηρεσία των πιο διαφορετικών ιδεολογιών - από εκείνη του «Παλαιού Καθεστώτος» έως την ιδεολογία της γαλλικής επανάστασης - ενώ ο φεντεραλισμός όχι.

Ο φιλελευθερισμός συνιστά ιδεολογικό σύστημα με βασικό πρόταγμα μια αναγωγική, αναλυτική και νομιναλιστική οπτική της κοινωνικής πραγματικότητας. Στο πλαίσιο της φιλελεύθερης ιδεολογίας τίποτα δεν έχει εσωτερική αξία εκτός της μεμονωμένης οντότητας, δηλαδή του ατόμου. Στο άτομο εναποτίθεται η φύλαξη των απαράβατων δικαιωμάτων που απορρέουν από την «φυσική κατάσταση», με συνέπεια την άρνηση της θεμελιακής του κοινωνικότητας. Η κοινωνία δεν συντίθεται από άτομα τα οποία τείνουν να συναινούν με την πεποίθηση ότι έτσι θα εξυπηρετήσουν καλύτερα το ατομικό συμφέρον τους - να διασφαλίσουν την ελευθερία τους κατά τον Χόμπς ή να προστατεύσουν την περιουσία τους κατά τον Λόκ. Μια παρόμοια οπτική είναι τυπική και του οικονομισμού και γι’αυτό ο φιλελευθερισμός θεωρεί την οικονομία - αποκλειστικά ατομική υπόθεση - σαν πεδίο της μέγιστης δυνατής ελευθερίας.