Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα



Ευρωπαϊκό Πράσινο Ίδρυμα - Πράσινο Ινστιτούτο

Η «Πράσινη Ανάπτυξη» αποτελεί λύση; Μήπως οι συνθήκες επιβάλλουν την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οικονομίας που να διασφαλίζει βιωσιμότητα, ισότητα και σταθερότητα;
Το 3o τεύχος της περιοδικής έκδοσης του Ευρωπαϊκού Πράσινου Ιδρύματος εστιάζει στην ανίχνευση του τύπου οικονομίας που απαιτεί η μετα-αναπτυξιακή εποχή.
Οι απαντήσεις στη παραπάνω προβληματική είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα και το μέλλον της. Η θεματολογία της εκδήλωσης βασίζεται στο περιεχόμενο του 3ου τεύχους της περιοδικής έκδοσης του Ευρωπαϊκού Πράσινου Ιδρύματος, «Πέραν της Ανάπτυξης και της Αποανάπτυξης» και φιλοδοξεί να βάλει στο ίδιο τραπέζι διεθνείς ειδικούς σε μια συζήτηση γύρω από το καταλληλότερο οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό μοντέλο για την χώρα.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

18.00-18.15  Εισαγωγή
18.15 - 19.45  «Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα»
Mauro Bonaiuti, Συνιδρυτής της Ιταλικής Ένωσης για την Αποανάπτυξη
Mary Mellor, Επίτιμη Καθηγήτρια του Τμήματος Τεχνών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Northumbria, Newcastle
Valter Bonan, Ακτιβιστής στο χωρο της συμμετοχικής δημοκρατίας και της προστασίας των φυσικών πόρων
Igor Matutinovic, Οικονομολόγος στο πεδίο των οικολογικών οικονομικών - PhD Πανεπιστημίου Ζάγκρεμπ
Την συζήτηση συντονίζει ο Σταύρος Αγογλωσσάκης, αντιπρόεδρος του ελληνικού Πράσινου Ινστιτούτου.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί Παρασκευή 5 Απριλίου 2013, στις 18.00 - 21.00 μμ, στο Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Αθήνα. Η συμμετοχή είναι ελεύθερη αλλά χρειάζεται προ - κράτηση στην ηλεκτρονική διεύθυνση info@greeninstitute.gr

Πληροφορίες: 210 3242861, 6937 24 21 20


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Με μπροστάρη τον ''κόκκινο'' Ντάνι...


του Θάνου Γιαννούδη

Πολύς λόγος γίνεται και πάλι για το Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τις τελευταίες μέρες, με αφορμή δήλωσή του πως θα ήθελε να είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής το 2014 με τους Έλληνες Οικολόγους-Πράσινους, για να στείλει τα δικά του μηνύματα αλληλεγγύης. Μάλιστα, στην εσωτερική συζήτηση που λαμβάνει χώρα στο κόμμα αλλά και σε ένα άτυπο ηλεκτρονικό δημοψήφισμα, ένα σημαντικό κομμάτι του χώρου τάσσεται υπέρ μιας τέτοιας κίνησης.

Σίγουρα η τοποθέτηση της θρυλικής μορφής του Μάη του '68 στην κορυφή της λίστας των υποψηφίων -όπως ακούγεται ότι θα του προταθεί- θα έδινε στο ευρωψηφοδέλτιό μας ιδιαίτερο κύρος, δυστυχώς όμως για τον Κον Μπεντίτ ο χρόνος δεν έχει σταματήσει εκεί. Τα όσα έχει πράξει κι έχει δηλώσει ο ''κόκκινος'' Ντάνι στην πάροδο των ετών δεν αντιστοιχούν σε καμία περίπτωση σε έναν επαναστάτη, ούτε καν σε κάποιον ''ριζοσπάστη-ρεφορμιστή'', όπως εσχάτως ο ευρωβουλευτής αυτοαποκαλείται. Η πορεία του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τα τελευταία χρόνια ελάχιστα διαφέρει από την αντίστοιχη κάποιου επαγγελματία πολιτικού αστικού κόμματος.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Ο Κον Μπετίτ και η «οικολογία της αγοράς»


του Τάκη Νικολόπουλου* 
 Από: http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2011/02/blog-post_9793.html 

Στο τελευταίο του βιβλίο ο Κον Μπετίτ αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπάστης–ρεφορμιστής, με πρότερη ελευθεριακή κουλτούρα (DΑNIEL COHN-BENDIT, Τι να κάνουμε; μτφρ. Μελίττα Γκουρτσογιάννη, εκδόσεις Κέδρος, σελ.172). Για τον Κον Μπετίτ, όπως και για τους πράσινους και τις περιβαλλοντικές ΜΚΟ, οι αναγκαίες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις;) μπροστά στη γενικευμένη και καθολική κρίση (σ.45) πρέπει να λάβουν χώρα εντός («του ταμπού») της ΕΕ με άξονα τη (νέα) πολιτική οικολογία υπό ευρεία έννοια, ήτοι τις γνωστές «τρείς οικολογίες» του Φ. Γκουαταρί. Πρόκειται για την προσφορότερη απάντηση στα αδιέξοδα της προαναφερθείσας κρίσης, σύμφωνα με τον συγγραφέα, και τη μόνη που «στη διάρκεια μισού αιώνα κατόρθωσε να θέσει τις βάσεις μιας εναλλακτικής ιδεολογίας απέναντι στις μεγάλες ιδεολογίες του παρελθόντος» (σ.26). Σε αντίθεση με τις κλασσικές ουτοπικές ιδεολογίες, η νέα (κοινωνική) πολιτική οικολογία βασίζεται και στο παρόν και στο μέλλον, και στο σήμερα και στο αύριο (σ. 69).

Μια σφαιρική και ολιστικήυπαρξιακή προσέγγιση (στην οποία ο Κον Μπετίτ αναγνωρίζει τον εαυτό του), μας οδηγεί στο να αναρωτηθούμε, όχι όπως θα ‘κανε ο Καστοριάδης πάνω στο «τι ζωή θέλουμε», αλλά στο να αναστοχασθούμε περί του «τι είναι οικονομία; τι είναι καπιταλισμός; τι είναι οικονομία της αγοράς; σε τι ωφελεί να παράγουμε όλο και περισσότερο με ξέφρενους ρυθμούς;» (σ.58). Με λίγα λόγια (σ.51), ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης με την οικολογική, μας υποχρεώνει να ξανασκεφτούμε στο σύνολό του τον ίδιο τον χαρακτήρα της ανάπτυξης μας (όχι δηλ. αποσπασματικά, τομεακά π.χ. βιομηχανία). Τελικά, στην ουσία «τι είδους οικονομική μεγέθυνση θέλουμε».

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

O δικός μας βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο άλλος βασιλιάς…



του Βαγγέλη Πισσία
Τι κι αν τον λέγανε Μπερσάνι, τι κι αν τον λένε Μπερλουσκόνι
Τι κι αν η Ιταλία φώναξε με τον τρόπο της αβάντι παλιάτσι κι όχι αβάντι πόπολο…
Τι κι αν φαίνεται παράδοξο να χαροποιεί η επιτυχία Μπερλουσκόνι την καθ’ ημάς Αριστερά και η ήττα του συγγενούς της Μπερσάνι τώρα πια να μην τη συγκινεί.

Να συμπεράνουμε ότι ο καιροσκοπισμός του πολιτικού στερεώματος της ημετέρας χώρας, που το υποχρεώνει να «ζητεί την ελπίδα» παντού αλλού πλην του ίδιου του εαυτού της, είναι η αιτία αυτής της φαινομενικής παραδοξότητας;
Εμείς, ο δικός μας πολιτικός κόσμος και…

Εμείς, ο δικός μας πολιτικός κόσμος και…

Ο Γ. Παπανδρέου πίστεψε ή έκανε πως πίστεψε στην υπερπόντια προστασία. Πίστεψε και σε άλλες, αλλότριες, «λομπίστικες» διαμεσολαβήσεις στο διεθνές και ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πίστεψε ακόμη στην έλευση ξένων επενδύσεων και συγκρότησε τη δική του ομάδα fast track… Πίστεψε, κοντολογίς, και μαζί μ’ αυτόν κι όσοι τότε τον ψήφισαν, πως παρά την επελαύνουσα μεγάλη κρίση, ξένα λεφτά για εμάς εδώ θα υπάρχουν. Επεσε έξω όμως ο άνθρωπος και τα λεφτά βρέθηκαν τελικά έξω…

Ο Α.Σαμαράς και οι συγκυβερνώντες με αυτόν πίστεψαν ίσως λιγότερο σε όλους και όσα παραπάνω αναφέραμε, την πίστη τους όμως στους έξωθεν καλούς προστάτες ενίσχυσε ο φ(ε)ιδωλός μεν, ασφυκτικός δε γερμανικός εναγκαλισμός. Πιστεύει ακόμη ή κάνει πως πιστεύει στο νέο μάννα από τα βάθη της θάλασσας (τους υδρογονάνθρακες ή απλώς μυθάνθρακες), ενώ στο μεταξύ συγκρότησε και αυτός τη δική του ομάδα fast track… Για τα λεφτά έκανε κάτι και αυτός και τώρα αυτά βρίσκονται λογιστικά καταχωρισμένα στις τράπεζες…

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Παραπλάνηση ψηφοφόρου


του Μπέππε Γκρίλλο

Eάν είναι κοινά κατανοητό τι σημαίνει «παραπλάνηση ανίκανου» – «ώθηση ενός ατόμου, ανήλικου ή η ψυχολογικά ασταθούς, να προχωρήσει σε νομική πράξη ζημιογόνο για αυτό η για άλλους με στόχο την κάρπωση ίδιου οφέλους» - λεξικό ιταλικής γλώσσας Τζινγκαρέλλι - δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτή η έννοια της «παραπλάνησης ψηφοφόρου». Πρόκειται για μια διάχυτη πρακτική στην ιταλική βουλή, υιοθετημένη από «κωλοτούμπες» και καιροσκόπους, από επιρρεπείς στην διαφθορά, αμοραλιστές ή και τύπους με τέλεια ελαστική συνείδηση.

Ο ψηφοφόρος πηγαίνει στην κάλπη «καλή τη πίστη», με οδηγό και «όνειρο» τις υποσχέσεις του υποψήφιου που έχει «επιλέξει». Του δίνει, έτσι, την εντολή να τον εκπροσωπήσει για μία περίοδο 4 ή 5 χρόνων, μια χρονική περίοδο τεράστια για να υλοποιήσει τα σημεία του προγράμματος που έχει «υποσχεθεί». Ταυτόχρονα, ο ψηφοφόρος χρεώνεται την μηνιαία αμοιβή του υποψηφίου, μέσω των φόρων που πληρώνει, για να τηρήσει απλά τις υποσχέσεις του. Η ψήφος αποτελεί συμβόλαιο μεταξύ του ψηφοφόρου και του εκλεγμένου, απείρως σημαντικότερου ενός οποιουδήποτε εμπορικού συμβολαίου καθόσον αφορά την διαχείριση του κράτους. 

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Μαθήματα δημοκρατίας «5 αστέρων»...


Κόμμα, αιρετοί και κοινωνία των πολιτών: ο Κώδικας Δεοντολογίας των βουλευτών του "Κινήματος 5 Αστέρια"*

Ο Κώδικας Δεοντολογίας των βουλευτών του «Κινήματος 5 Αστέρια» - M5S Movimento 5 Stelle - θεμελιώνεται στην αρχή της διαφάνειας απέναντι στη κοινωνία των πολιτών μέσω της συστηματικής δημοσιοποίησης των πολιτικών επιλογών του που υλοποιούνται με τα ψηφίσματα στο κοινοβούλιο. Οι βουλευτές οφείλουν να διατηρούν μια σταθερή σχέση με τα μέλη μέσω της αποδοχής και της επεξεργασίας των προτάσεων τους σε όλη την διάρκεια της κοινοβουλευτικής τους θητείας.

Τον κύριο στόχο όσων εκλέγονται αποτελεί η υλοποίηση του προγράμματος του M5S και, ειδικότερα, των προγραμματικών θέσεων περί άμεσης δημοκρατίας, όπως η υλοποίηση των δημοψηφισμάτων δίχως απαρτία, η υποχρέωση συζήτησης και υπερψήφισης στη Βουλή, μέσω φανερής ψηφοφορίας, των σχεδίων νόμου που προτείνει η κοινωνία των πολιτών και η εκλογή των βουλευτών με σταυρό προτίμησης.