Απανάπτυξη: και τώρα τι;

Άντε κι τη μάθαμε και την Απανάπτυξη. Και βλέπουμε γύρω μας το “ξεφούσκωμα” να εφαρμόζεται στη βίαιη μορφή του, με τις γνωστές συνέπειες στη καθημερινότητα του καθ' ενός μας. Το επόμενο βήμα ποιο είναι; Πως παντρεύεται αυτή η καθημερινότητα με τις οραματικές Θεωρίες ενός Κινήματος, ειδικά όταν αυτό δεν έχει αναπτυχθεί παρά ελάχιστα κι αποσπασματικά;

Η εφαρμογή ενός Οικονομικού συστήματος απαιτεί Πολιτική Βούληση. Το τελευταίο “θαύμα” της πολυεπίπεδης Παγκόσμιας Κρίσης, η κρίση των Αγορών Χρέους, απέδειξε πως η μόνη Πολιτική Βούληση που υπάρχει, στρέφεται γύρω από την διαιώνιση ενός προβληματικού συστήματος. Οι Κυβερνήσεις, έχοντας μέλη τους, υπαλλήλους (πρώην ή/και επόμενους) του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος, λειτουργούν με γνώμονα την επιβίωση του καταρρέοντος οικοδομήματος τους. Έτσι, οδηγούν τις χώρες τους σε “εφαρμογές μνημονίων” ή “μέτρα λιτότητας” ή “επιλεκτικές χρεοκοπίες” ή όπως αλλιώς θέλετε, που φυσικά βαθαίνουν την Κρίση, πλήττοντας τους “πολλούς”. Η Παγκόσμια Επιβράδυνση συντελείται, και τα χρηματιστήρια (που προεξοφλούν αποτελέσματα), εσχάτως προεξόφλησαν παγκοσμίως, τα πρώτα ορατά αποτελέσματά της. Μένει να δούμε που είναι ο πάτος.

Μόνο που αυτό που νομίζαμε πάτο, το ξεπεράσαμε. Οπότε τι κάνουμε; Παίρνουμε τον πάτο και τον πάμε παρακάτω. Έστω και την ύστατη στιγμή, η υιοθέτηση της Πράσινης λύσης του Ευρώ-ομολόγου, είναι το μόνο μπάλωμα στη φούσκα που μπορεί να σταματήσει τη βιαιότητα του “ξεφουσκώματος”. Ένα Ευρώ-ομόλογο χωρίς ασφάλιστρο κινδύνου, που θα οδηγήσει στην “φορσέ” Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης. Όχι βέβαια χωρίς προβλήματα. Τα προβλήματα είναι πάντα πολλά όταν γεννιέται κάτι, κι εδώ το Ευρώ-ομόλογο λειτουργεί σαν επισκληρίδιος στους πόνους του τοκετού. Αρκεί ο τοκετός, να μην είναι... ανεμογκάστρι. 

Η Ευρώπη εγκυμονεί, λοιπόν, και ο φόβος είναι μην εγκυμονεί κινδύνους. Η ουσιαστική Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης που όφειλε να έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό, ίσως πριν κι απ' το Μάαστριχ, θα γίνει τώρα, υπό όρους Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού. Κι ενώ οι Ισχυροί της Ευρώπης, αποφασίζουν το Ναι μεν, αλλά...., παίζουν κατενάτσιο,  το παιχνίδι που θέλουν οι Αγορές δηλαδή. Πολύ εύστοχα το επεσήμανε ο Πράσινος,  ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΝ ΜΠΕΤΙΤ. Η καθυστέρηση της έκδοσης του Ευρώ-ομολόγου, το μόνο που κάνει είναι να βαθαίνει την Κρίση, θεμελιώνοντας έτσι την “Ευρώπη των 17, των 3 ταχυτήτων, και για τους άλλους 8 βλέπουμε”. Μόλις τα γουουρούνια (PIIGS) καταρρεύσουν στην 3η ταχύτητα, τα Κράτη-μέλη που θ' αντιμετωπίσουν άμεσα πρόβλημα πιστοληπτικής ικανότητας λόγω μη καταβολής των οφειλομένων, θα θεσπίσουν την 2η ταχύτητα, οι οποίοι με τη σειρά τους θα δεχτούν τους όρους των Ισχυρών, αφήνοντας τους στην 1η ταχύτητα και ισχυροποιώντας τους ακόμη περισσότερο. Η φορσέ Πολιτική Ενοποίηση, θα έρθει με Οικονομικούς Όρους, που φυσικά δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου Κοινωνικοί, απλά και μόνο γιατί το Σύστημα είναι Απάνθρωπο. Το βίαιο “ξεφούσκωμα” θα έχει ολοκληρωθεί εξαθλιώνοντας τους πολλούς, και θα είναι ανεμογκάστρι. Τίποτα καινούριο δε θα 'χει γεννηθεί. Το Ευρώ-ομόλογο θα είναι απλώς άλλο ένα προϊόν μιας κάποιας πιστοληπτικής ικανότητας, που πάλι οι γνωστοί Οίκοι θα ορίζουν και με μηδενισμένα τα κοντέρ, θα είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε τη κατασπατάληση των Πόρων, μετατρέποντας τον Ήλιο, τον Αέρα και το Νερό από Κοινωνικά Αγαθά Επιβίωσης σε καταναλωτικά προϊόντα που εξαντλούμε ταχύτατα.

Η Πολιτική Εξουσία όντας πλήρως υποταγμένη στην Οικονομική Εξουσία που επιβάλει η Παγκοσμιοποίηση, συμβάλει στο Συγκεντρωτισμό των Εξουσιών και άρα στη Σύγχυση των Αρμοδιοτήτων τους.