Η αποανάπτυξη είναι αντιδραστική η προοδευτική;

Η νοητική στάση που προάγει τη αποπανάπτυξη είναι δυσκολοχώνευτη από αρκετούς προσκολλημένους στο φθαρμένο κλισέ «δεξιά-αριστερά». Ίσως γιατί προσπαθούν να την ερμηνεύσουν με τα εργαλεία της νεωτερικότητας, με θεωρητικά μοντέλα και νοητικές κατηγορίες που «αρχειοθετούν» ορισμένα δομικά στοιχεία της στην ετικετοποιημένη διάσταση «πρo-νεωτερικό/αντιδραστικό» ενώ άλλα σε εκείνη του «προοδευτισμού», λίγο στο πεδίο του ατομισμού και λίγο σε εκείνο του κοινωνικού συνόλου.

Η αποανάπτυξη έχει νόημα μόνο όταν τεθεί ευθύς εξαρχής στο πλαίσιο μιας διαφορετικής εστίασης της πραγματικότητας, που εκκινεί από την παραδοχή της οφθαλμοφανούς χρεωκοπίας των ιδεολογιών και των αντίστοιχων μοντέλων της νεωτερικότητας, της οπτικής της αφαίρεσης, του θετικισμού, των μοντέλων εργαστηρίου, της πάση θυσία επιστημονικής εξήγησης των πάντων και του καταναγκαστικού, «apriori», προγραμματισμού.

Στην πραγματικότητα, η έννοια της αποανάπτυξης τίθεται σε ένα επίπεδο πολύ πιο πρακτικό, πολύ πιο χειροπιαστό, πολύ πιο άμεσο, που προϋποθέτει την ικανότητα διάκρισης μεταξύ της σύλληψης κατηγοριών και μοντέλων και των αποτελεσμάτων της πρακτικής εφαρμογής τους. Όχι ότι δεν απαιτεί και αρκετή θεωρητική ανάλυση εννοιών και διαδικασιών ή και αρκετή «φιλοσοφία» υποστήριξης τους. Η ουσία της όμως επιβάλλει την πρακτική υιοθέτηση μιας σειράς «ενάρετων» συμπεριφορών που πολλαπλασιαστικά - εάν υιοθετηθούν από άτομα και ομάδες - είναι σε θέση να επιφέρουν ριζικές αλλαγές στις τύχες του κόσμου.

Εάν οι «ενάρετες» συμπεριφορές υιοθετηθούν από χιλιάδες άτομα, τα οποία διακρίνουν ξεκάθαρα αξίες σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, δεν θα έχει κανένα νόημα και ενδιαφέρον εάν μεταξύ των βασικών συστατικών του εγχειρήματος συμπεριλαμβάνονται και αυτά τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «προοδευτικά» η «αντιδραστικά». «Προοδευτισμός» και «Αντίδραση» ανήκουν σε νεκρές πια οπτικές. Νεκρές γιατί είναι, προφανώς, ανίκανες να δημιουργήσουν συλλογικό φαντασιακό σε θέση να προσφέρει διέξοδο στο αδιέξοδο που η ίδιες δημιούργησαν. Ουδόλως ενδιαφέρει το κίνημα της αποανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, τα άτομα και τις συλλογικότητες του, ο καθορισμός ιδανικών κοινωνικών συστημάτων αναφοράς. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η διάχυση συγκεκριμένων και υπεύθυνων στάσεων και «ενάρετων» συμπεριφορών, με τρόπο ώστε να αποτελέσουν συνειδητές επιλογές και εργαλεία καθημερινής πρακτικής. Εάν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς αυτό είναι η Φύση και η «φέρουσα ικανότητα» της, που δεν αποτελεί άποψη αριστερή η δεξιά, που δεν ανήκει στο παρελθόν ούτε και στο μέλλον, αλλά ανήκει σε ένα παρόν πλανητικής διάστασης, τέτοιου μεγέθους που το καθιστά αιώνιο.

Η αποανάπτυξη είναι, εν τέλει, επιλογή κοινού νου, αίσθησης των ορίων και του μέτρου, είναι επιλογή πανάρχαιας σοφίας που έχουμε χάσει και που ο καθένας μας πρέπει να ξαναβρεί στην καθημερινότητα του και στο άξονα της αίσθησης του μέτρου που διέπει την Φύση. Μόνο έτσι θα βρει εκείνο το σωστό mix «προ-νεωτερικού» και «μετα-μετανεωτερικού» το οποίο είναι απαραίτητο για τις βάσεις ενός νέου παρόντος.

prasinovelos - ecofondamentalisti