prasinovelos: Το παράδοξο του περιβαλλοντικού κεϋνσιανισμού

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Το παράδοξο του περιβαλλοντικού κεϋνσιανισμού

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

"Πράσινος"...

Ποιός είναι "πράσινος";

«Πράσινος» είναι οποίος εκλαμβάνει την προστασία του οικοσυστήματος σαν λόγο προσωπικής ταυτότητας, προσωπικού προγράμματος ζωής και λόγο νοητικής διεργασίας, όποιος εμπνέει την πολιτική του πρακτική από τις αρχές της πολιτικής οικολογίας και της οικολογίας της πολιτικής, της διαφάνειας και της νομιμότητας.

«Πράσινος» είναι οποίος διαβλέπει στην οικονομική μεγέθυνση, επικεντρωμένη στην πιο εντατική και εκτεταμένη εκμετάλλευση της φύσης και της ανθρώπινης εργασίας, τα αίτια της βαριάς υποβάθμισης του πλανήτη μας, των αλλοτριωμένων και ρυπαρών συνθηκών ζωής στις εκβιομηχανισμένες χώρες και της ανηλεούς, καταθλιπτικής, υπανάπτυξης των τριών τετάρτων της ανθρωπότητας.

«Πράσινος» είναι οποίος θεωρεί ακράδαντα ότι τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα και η αναπαραγωγή των τοπικών συγκρούσεων και των περιφερειακών συρράξεων, διατηρούν τις ρίζες τους στο διαρκώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ ανεπτυγμένου βορρά και υποβαθμισμένου νότου, μεταξύ πλούσιων και φτωχών περιοχών, μεταξύ κόσμων της αφθονίας και κόσμων της δυστυχίας.

«Πράσινος» είναι οποίος αρνείται κατηγορηματικά κάθε μορφή διάκρισης και ρατσισμού. Η πολυπλοκότητα, η πολυφωνία, ο πλουραλισμός και η διαφορετικότητα-όχι λιγότερο από την αμοιβαιότητα, την ενότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ ειδών και ανθρώπων - είναι ο πλούτος και η κινητήριος μηχανή της φυσικής και κοινωνικής εξέλιξης, δηλαδή της ίδιας της ζωής.

«Πράσινος» είναι οποίος θεμελιώνει την πολιτική του δράση σ’αυτές τις αρχές και όποιος την αναπτύσσει μέσω οργανωτικών μορφών που αξιοποιούν την συνεργασία και την αμοιβαία αλληλεγγύη, την δέσμευση ενίσχυσης του ρόλου του ΟΗΕ και την επιλογή της μη βίας, την κριτική των ιεραρχικών δομών και την γραφειοκρατική διαίρεση και απομόνωση των ρόλων, την απόλυτη αντιστοιχία μεταξύ μέσων και επιλεγμένων μεθόδων και μεταξύ στόχων και αποτελεσμάτων.

«Πράσινος» είναι όποιος αρνείται την ιδέα του πολέμου και την επιλογή του σαν στρατηγικό, ηθικό και πολιτικό εργαλείο.

«Πράσινος» είναι οποίος εμβάλλει επιπρόσθετη αξία σ’αυτόν τον ανυπολόγιστο πλούτο μέσω μιας άκρατης ανάγκης ελευθερίας και δικαιοσύνης, όποιος πιστεύει ακράδαντα στις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας και όλων των μορφών ελευθερίας, κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής.

«Πράσινος» είναι οποίος εκλαμβάνει σαν προσωπική υπόθεση την προσπάθεια για την προστασία και την προάσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, όποιος ενστερνίζεται την οικουμενική διακήρυξη των δικαιωμάτων των ζώων, επικυρωμένη από την UNESCO στις 15/10/1978.

«Πράσινος» είναι οποίος αναγνωρίζει τον πλούτο και την αξία της διαφορετικότητας, όποιος δεσμεύεται να προάγει την ουσιαστική εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών σε κάθε αιρετό και οργανωτικό επίπεδο, αναγνωρίζει τον πλούτο και την αξία της ελευθερίας σεξουαλικού προσανατολισμού και της ιδιαιτερότητας του καθένα, τόσο στα πλαίσια της «πράσινης» ομοσπονδίας όσο και στην κοινωνία, πλήρως πεπεισμένος ότι την αναγκαία προϋπόθεση της ανάπτυξης μίας πλήρους οικολογικής συνείδησης δεν αποτελεί παρά η αξιοποίηση της διαφορετικότητας σε κάθε επίπεδο διεργασιών και αποφάσεων.

«Πράσινος» είναι όποιος δεσμεύεται στα πλαίσια της επίτευξης της πολιτικής ενότητας της Ευρώπης βάσει του δημοκρατικού φεντεραλισμού και της αρχής της επικουρικότητας.

Spontaneous me

Spontaneous me, Nature, The loving day, the mounting sun, the friend I am happy with, The arm of my friend hanging idly over my shoulder, The hillside whiten'd with blossoms of the mountain ash, The same late in autumn, the hues of red, yellow, drab, purple, and light and dark green, The rich coverlet of the grass, animals and birds, the private untrimm'd bank, the primitive apples, the pebble-stones, Beautiful dripping fragments, the negligent list of one after another as I happen to call them to me or think of them, The real poems, (what we call poems being merely pictures,) The poems of the privacy of the night, and of men like me, This poem drooping shy and unseen that I always carry, and that all men carry, (Know once for all, avow'd on purpose, wherever are men like me, are our lusty lurking masculine poems,) Love-thoughts, love-juice, love-odor, love-yielding, love-climbers, and the climbing sap, Arms and hands of love, lips of love, phallic thumb of love, breasts of love, bellies press'd and glued together with love, Earth of chaste love, life that is only life after love, The body of my love, the body of the woman I love, the body of the man, the body of the earth, Soft forenoon airs that blow from the south-west, The hairy wild-bee that murmurs and hankers up and down, that gripes the full-grown lady-flower, curves upon her with amorous firm legs, takes his will of her, and holds himself tremulous and tight till he is satisfied; The wet of woods through the early hours, Two sleepers at night lying close together as they sleep, one with an arm slanting down across and below the waist of the other, The smell of apples, aromas from crush'd sage-plant, mint, birch-bark, The boy's longings, the glow and pressure as he confides to me what he was dreaming, The dead leaf whirling its spiral whirl and falling still and content to the ground, The no-form'd stings that sights, people, objects, sting me with, The hubb'd sting of myself, stinging me as much as it ever can any one, The sensitive, orbic, underlapp'd brothers, that only privileged feelers may be intimate where they are, The curious roamer the hand roaming all over the body, the bashful withdrawing of flesh where the fingers soothingly pause and edge themselves, The limpid liquid within the young man, The vex'd corrosion so pensive and so painful, The torment, the irritable tide that will not be at rest, The like of the same I feel, the like of the same in others, The young man that flushes and flushes, and the young woman that flushes and flushes, The young man that wakes deep at night, the hot hand seeking to repress what would master him, The mystic amorous night, the strange half-welcome pangs, visions, sweats, The pulse pounding through palms and trembling encircling fingers, the young man all color'd, red, ashamed, angry; The souse upon me of my lover the sea, as I lie willing and naked, The merriment of the twin babes that crawl over the grass in the sun, the mother never turning her vigilant eyes from them, The walnut-trunk, the walnut-husks, and the ripening or ripen'd long-round walnuts, The continence of vegetables, birds, animals, The consequent meanness of me should I skulk or find myself indecent, while birds and animals never once skulk or find themselves indecent, The great chastity of paternity, to match the great chastity of maternity, The oath of procreation I have sworn, my Adamic and fresh daughters, The greed that eats me day and night with hungry gnaw, till I saturate what shall produce boys to fill my place when I am through, The wholesome relief, repose, content, And this bunch pluck'd at random from myself, It has done its work--I toss it carelessly to fall where it may. Walt Whitman

Τι είπαν...

"Η άμεση δημοκρατία μπορεί να παρομοιαστεί με ένα λεωφορείο: στην κοινωνία των πολιτών ανήκει ο έλεγχος των ταχυτήτων - αυτή αποφασίζει αν το όχημα πρέπει να επιταχύνει ή να επιβραδύνει - στην κυβέρνηση ο έλεγχος του τιμονιού και το καθήκον του οδηγού, ενώ η κρατική διοίκηση αναλαμβάνει τον ρόλο των καυσίμων…"
Ν.Μπράουν

"Ζητήστε την άποψη των ανθρώπων ως μελών μιας μάζας και θα πάρετε απαντήσεις αλλοπρόσαλλες, ανόητες και βίαιες. Ζητήστε την άποψη τους ως μελών συγκεκριμένων ομάδων με πραγματική αλληλεγγύη και με σαφή χαρακτήρα, και οι απαντήσεις τους θα είναι υπεύθυνες και σοφές. Εκθέστε τους στην πολιτική γλώσσα της μαζικής δημοκρατίας, που αναπαριστά το λαό ως ενωμένο και αδιαίρετο και τις μειονότητες ως προδότες, και θα φέρουν τυραννία. Εκθέστε τους στην πολιτική γλώσσα του φεντεραλισμού, όπου ο λαός εμφανίζεται σαν ένα διαφοροποιημένο σύνολο αληθινών ενώσεων, και θα αντι-σταθούν στην τυραννία μέχρι τέλους"
Πιέρ-Ζοζεφ Προυντόν

"Η οικονομία δεν εντάσσεται πλέον στο πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων. Αντίθετα, οι κοινωνικές σχέσεις εντάσσονται στο οικονομικό σύστημα"
Καρλ Πολάνι
(1886 - 1964)

"Εάν χρησιμοποιούμε τον όρο «μεγέθυνση» για να υποδείξουμε μια ποσοτική μεταβολή και τον όρο «ανάπτυξη» για μία ποιοτική, τότε μπορούμε να δηλώσουμε σίγουροι ότι η οικονομία σε συνθήκες στατικής κατάστασης αναπτύσσεται αλλά δεν μεγεθύνεται. Ακριβώς όπως το οικοσύστημα Γη του οποίου η οικονομία δεν είναι παρά υποσύστημα»"
Χέρμαν Ντέιλυ
(1938 - )

"Δικαίωμα στη ζωή, ζωή στο δίκαιο"
Μάρκο Παννέλλα
(1930 - )

"Ένα χάρτη του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την ουτοπία, δεν αξίζει καν να τον αντικρίζεις"
Λιούις Μάμφορντ
(1895 - 1990)

"Το μοναδικό πρόγραμμα που χρειαζόμαστε συνοψίζεται με μία λέξη: λιγότερο. Λιγότερη εργασία, λιγότερη ενέργεια, λιγότερα υλικά. Τα κόμματα ούτε καν το ψελλίζουν."
Beppe Grillo
(1948 - )

"Δεν μπορεί να υπάρχουν πλέον αμφιβολίες ότι η αειφόρος ανάπτυξη είναι η τοξικότερη συνταγή"
Nicholas Georgescu-Roegen
(1906 - 1994)

"Η μοναδική θεραπεία στις αρρώστειες της δημοκρατίας είναι περισσότερη δημοκρατία."
John Dewey
(1859 - 1952)

"Η αλλαγή παραδείγματος γίνεται απαραίτητη κάθε φορά που η διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης γίνεται πάρα πολύ μεγάλη."
Thomas Kuhn
(1922 - 1996)

"Ένας νικητής είναι ένας οραματιστής που δεν παραδόθηκε ποτέ."
Nelson Mandela
(1918 - )

"Ο άνθρωπος είναι ο διαχειριστής της φύσης αλλά την φύση την κυβερνά μόνο υπακούοντας την."
Φραγκίσκος Βάκωνας
(1561 - 1626)

"Τα δάση προηγήθηκαν των πολιτισμών, οι έρημοι θα τους ακολουθήσουν."
Ρενέ ντε Σατωμπριάν
(1768 - 1848)

"Η προσπάθεια σκιαγράφησης του προφίλ μιας κοινωνίας της μη ανάπτυξης πρέπει να αποτελεί την υποχρεωτική εισαγωγή κάθε πολιτικού προγράμματος που θέλει να είναι στο ύψος των οικολογικών αναγκών του σύγχρονου κόσμου."
Σερζ Λατούς
(1940 - )

"Αρνούμενη μία επιδερμική οπτική της οικολογίας, η αποανάπτυξη τοποθετείται ως επί το πλείστον στο πεδίο της οικολογίας του βάθους."
Σερζ Λατούς
(1940 - )

"Δεδομένου ότι σκοπός του είναι η κάθετη τομή με κάθε ιδεολογία χειραγώγησης της φύσης και παραγωγισμού, ο οικολογισμός εκπροσωπεί το ριζικό ρήγμα με την ιδεολογία των Φώτων, ή την ιδεολογία της νεωτερικότητας, την πίστη στην «πρόοδο» και την θέληση επικυριαρχίας όλης εκείνης της παράδοσης που διακηρύσσει ότι η βιόσφαιρα δεν εκπροσωπεί καμία απολύτως αξία ή αποκτά, κάποια, μόνο όταν μεταλλάσσεται από μία ανθρωπότητα που καίγεται από την επιθυμία να την μεταμορφώσει σε εργαλείο της δύναμης και της ευτυχίας της."
Α.Ντ
(1943 - )

"Δεν μπορώ μόνος μου να σηκώσω τους ανέμους που θα μας σπρώξουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Μπορώ όμως να σηκώσω τα πανιά έτσι ώστε να πιάσουν τον άνεμο όταν θα έλθει."
Φ.Σουμάχερ
(1911 - 1977)

"Ο πλουραλισμός που δεν κατορθώνει να συγκροτήσει ενότητα είναι σύγχυση. Η ενότητα που δεν προέρχεται από πλουραλισμό είναι τυραννία."
Μπλεζ Πασκάλ
(1623 - 1662)

"Αποανάπτυξη δεν σημαίνει μείωση - η «απομεγέθυνση» - της παραγωγής στο πλαίσιο του ισχύοντος οικονομικού συστήματος. Η αποανάπτυξη είναι νοητή μόνο στο εσωτερικό μιας κοινωνίας της αποανάπτυξης, δηλαδή στο πλαίσιο ενός συστήματος θεμελιωμένου σε μια διαφορετική λογική. Δεν αποτελεί αιτία αλλά εναλλακτική πρόταση και λύση απέναντι στην κοινωνική παρακμή των «καταναγκασμένων σε ανάπτυξη»… "
Πολ Αριές

Αναγνώσεις

« Το «πράσινο κράτος» επιδιώκει μία σύνθεση μεταξύ του θεωρητικού, του πρακτικού και του ηθικού προβληματισμού του περιβαλλοντικού και του οικολογικού κινήματος με τις σύγχρονες θεωρίες γύρω από το «κράτος», την δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Το «πράσινο» κράτος προτείνει την προσέγγιση της κριτικής πολιτικής οικολογίας με στόχο την διεύρυνση της ηθικής κοινότητας για να συμπεριλάβει το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ενσωματώνεται η ανθρώπινη κοινότητα. Συνιστά το πρώτο εγχείρημα σκιαγράφησης ενός «πράσινου κράτους», των πιθανών εμποδίων στον δρόμο για την υλοποίηση του και των συνταγματικών και άλλων ρυθμίσεων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον μετασχηματισμό του φιλελεύθερου δημοκρατικού κράτους σε ένα μετα-φιλελεύθερο, δημοκρατικό, «πράσινο κράτος» οικολογικής δημοκρατίας ».