Του Μπέππε Γκρίλλο
Είμαστε τόσο απορροφημένοι από την οικονομία που έχουμε ξεχάσει πια τι είναι η δημοκρατία. Στην Ιταλία έχουμε μια κυβέρνηση, μια βουλή και ένα πρόεδρο δημοκρατίας αλλά δεν έχουμε δημοκρατία. Ο Μόντι εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του. Κανένας δεν τον εξέλεξε. Είναι ένας εκκαθαριστής που πρέπει να διατηρήσει την διεθνή φερεγγυότητα της χώρα, με λίγα λόγια τα κρατικά ομόλογα που αγόρασαν η Γαλλία, η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία. Ο οποιοσδήποτε ανεπίληπτος και ορθολογικός και αν ερχόταν, μετά από αυτή την ακατανόμαστη πολιτική κάστα της οποίας ο Μπερλουσκόνι δεν είναι παρά η καρικατούρα, θα γινόταν αποδεκτός σαν σωτήρας. Και έτσι έγινε…
Ο φόβος των Ιταλών να χάσουν τα πάντα έκανε το θαύμα του. Μεταμόρφωσε ένα γέρο καθηγητή σε εθνοπατέρα. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις στάθηκαν η αποθέωση της κομματοκρατίας. Χάριν σε ένα αντισυνταγματικό εκλογικό νόμο, οι γραμματείς των κομμάτων «ψήφιζαν» στο γραφείο τους όλους τους βουλευτές και όλους τους γερουσιαστές. Κανένα κόμμα δεν έκανε πίσω σε αυτό τον βιασμό της δημοκρατίας. Δίχως δημοκρατία, δίχως την συμμετοχή του πολίτη στην δημόσια ζωή δεν υπάρχει μέλλον για την Ιταλία. Αντίθετα, αντί για συμμετοχή και δικαιώματα, μας υποχρεώνουν να μιλάμε για σπρεντ, για μποντ και για ανάπτυξη. Η αν είναι περισσότερο δημοκρατικός ένας τραπεζικός λογαριασμός ή μια επένδυση σε μετοχές.
Για την διαδοχή του Μόντι, το 2013, προβλέπεται ο τραπεζίτης Πάσσερα. Κάναμε το Ρισορτζιμέντο, κάναμε και την Αντίσταση για να βάλουμε επικεφαλή της κυβέρνησης ένα τραπεζίτη; Και δεν είναι ο μόνος που παίρνει σειρά για υποψήφιος. Από ότι φαίνεται θα ξαναγυρίσουμε στην ψήφο ανάλογα με τα έσοδα όπως το 1800. Θα ψηφίζουμε μόνο εάν μας το επιτρέπουν. Οι ψήφοι δεν θα μετρώνται αλλά θα πληρώνονται. Ο διάλογος γύρω από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη, γύρω από το Σύνταγμα, γύρω από τους λόγους μιας κοινής πορείας και γύρω από την κοινή διάπλαση ενός καλύτερου μέλλοντος, χάθηκε από την οποιαδήποτε ατζέντα. Από πολίτες μας κάνανε καταθέτες. Το φορολογικό μητρώο πήρε την θέση των πολιτικών δικαιωμάτων και η δημοκρατία χρησιμοποιείται μόνο σαν μπαλάκι αντι-στρές. Χρειάζεται για να νιώσουμε καλύτερα όταν το σφίγγουμε αναφέροντας την.
«Είμαστε μια Μεγάλη Δημοκρατική Χώρα» όπου το δημοψήφισμα είναι μόνο ακυρωτικό, τα κόμματα γράφουν τα αποτελέσματα του στα παλιά τους τα παπούτσια, οι προτάσεις λαϊκής πρωτοβουλίας αγνοούνται και είναι πρακτικά αδύνατη η επιλογή του υποψηφίου από τον κόσμο. Τι θέλουμε παραπάνω από την ζωή; Έχουν γελοιοποιήσει ακόμη και τον φασισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.