"Οι Οικολόγοι πρέπει να γίνουν και κίνημα"

Με πολυσχιδείς σπουδές, προϋπηρεσία στην τεχνολογική εκπαίδευση (ΤΕΙ) και πλούσια ακτιβιστική δράση, ο Β. Πισσίας συμμετέχει ενεργά στη νέα πορεία των Οικολόγων Πράσινων, από τη θέση του υποψηφίου στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών. Οπως λέει στην «Εφ.Συν.», η απόφαση στηρίζεται στην πραγματικότητα της αποδέσμευσης νέων κοινωνικών δυνάμεων από τα καθεστωτικά κόμματα, καθώς εκτιμά ότι το «αδύνατο σημείο» των Ο.Π. είναι η κινηματική έκφραση.

«Η πολιτική οικολογία βρίσκεται σε ρήξη με τα μεταπολεμικά life styles, με τον καταναλωτισμό και τον δήθεν αναπτυξιακό παραγωγισμό»

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

• Πώς φτάσατε στην απόφαση να συμμετάσχετε στην εκλογική διαδικασία;

Η απόφαση των αποφάσεων… Υστερα από 35 χρόνια αποδέχθηκα την επανασύνδεσή μου με αυτό που λέγεται «πολιτικό κόμμα». Και οι Οικολόγοι Πράσινοι (Ο.Π.) απέκτησαν τελικά δομή και αντίληψη «κατά κόσμον» κόμματος, γεγονός που έκανε την απόφασή μου ακόμη πιο δύσκολη. Ομως, τον τελευταίο καιρό σε τούτη τη χώρα ήρθαν τα πάνω κάτω. Οχι με τον τρόπο ακριβώς που εγώ θα ήθελα. Αλλά με τρόπους που έχουν, ωστόσο, το δικό τους ενδιαφέρον. Υπήρξε πολιτικο-ιδεολογική απεμπλοκή από τα καθεστωτικά κόμματα που συντέλεσε σε αποδεσμεύσεις και μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου παρουσίασαν οι αποδεσμεύσεις καθημερινών και προπαντός νέων ανθρώπων. Το ενδιαφέρον αυτό έχει βέβαια και τη σκοτεινή του πλευρά, βλέπε μετακινήσεις προς τη Χρυσή Αυγή. Εχει όμως και την ελπιδοφόρα του πλευρά, τις μετακινήσεις προς άλλους πολιτικούς χώρους. Μέσα σε αυτούς ευτύχησαν να συμπεριληφθούν και οι Ο.Π.

• Εσείς όμως προσωπικά πώς και πήρατε την απόφαση;

Η πρόσκληση, πριν από τρεις μόλις βδομάδες, να είμαι υποψήφιος για την ευρωλίστα των Ο.Π., έγινε από παλιούς συναγωνιστές και φίλους που μετέχουν στη ζωή των Ο.Π., όσο και -προπαντός- από τους πολύ νεότερους που μόλις ανέφερα. Αυτό έκαμψε τις αντιστάσεις μου. Αλλωστε, είναι αλήθεια πως όλο και συχνότερα άκουγα τα τελευταία χρόνια από φίλους την παραίνεση «καλά τα έξω, αδελφέ, αλλά ασχολήσου κάπως πιο ενεργά και με τα εδώ». Σε λίγες μέρες τα τακτικά μέλη του κόμματος θα κάνουν την επιλογή τους. Την οποιαδήποτε απόφασή τους όλοι θα τη στηρίξουμε. Το κατά δύναμιν.

• Πώς αποτιμάτε τη μέχρι τώρα πορεία των Οικολόγων Πράσινων και ποια η προοπτική τους;

Η Ελλάδα για την πολιτική οικολογία είναι μια δύσκολη χώρα. Οπως και οι Ελληνες που ασχολούνται με την πολιτική είναι δύσκολοι άνθρωποι. Και δεν εξαιρούνται από αυτό, η αλήθεια να λέγεται, ούτε οι οικολόγοι. Αυτός είναι ο ένας λόγος που δεν υπήρξε εδώ πολιτική ανάπτυξη του οικολογικού χώρου, ανάλογη με αυτήν άλλων χωρών. Το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν ωστόσο η αδυναμία κινηματικής έκφρασης. Οι Ο.Π. μπορεί να έγιναν κόμμα, αλλά πρέπει να γίνουν και κίνημα. Κίνημα, ρεύμα, ριζοσπαστικό αλλά και με προτάσεις στέρεες και ρεαλιστικές. Τόσο για την κοινωνία όσο και για τη χώρα υπάρχουν, πιστεύω, τα «φόντα» σήμερα. Ας μην παραλείψω, τέλος, να πω ότι διδάσκω «Διαχείριση Υδατικών Πόρων», είχα πριν από πολλά χρόνια δάσκαλο και τον Rene Dumond, άρα είμαι εντός θέματος.

• Θεωρείτε ότι έχετε να πείτε κάτι διαφορετικό από τα άλλα κόμματα στο θέμα της κρίσης; Εχετε πρόταση;

Πολλά διαφορετικά και πολύ διαφορετικές προτάσεις. Η πολιτική-κοινωνική οικολογία είναι τόσο οραματικά, βλέπε φιλοσοφία ζωής, όσο και πραγματιστικά, βιωματικά, βλέπε στάση ζωής, κίνημα, πράγματι, του άλλου άκρου. Πιστεύω δηλαδή πως άδικα κατηγορούν γι” αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πολική οικολογία βρίσκεται σε ρήξη με τα μεταπολεμικά life styles, με τον καταναλωτισμό και τον δήθεν αναπτυξιακό παραγωγισμό, που στις θεωρούμενες αναπτυγμένες χώρες κατέληξε σε καζινο-καπιταλισμό και σε οικολογική μάστιγα. Αντίθετα έχει κοινωνική πρόταση που εστιάζει στην υποστήριξη της πραγματικής φτωχολογιάς, αυτής που ρήμαξε η κρίση. Πράξη και όχι λόγια κοινωνικής αλληλεγγύης. Εχει κοινωνικο-οικονομική πρόταση, κι όχι οικονομίστικη πρόταση. Προτείνει την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στη λογική της εξάπλωσης αυθεντικών, πρότυπων-καινοτόμων παραγωγικών δραστηριοτήτων. Ομως με πρόταση οικολογικά θεμελιωμένη και εργασιακά διασφαλισμένη. Εχει παράλληλα πρόταση αναβίωσης, ολικής επαναφοράς θα “λεγα, του καθημερινού πολιτισμού και ενός κινήματος παιδείας αιχμής αλλά κυρίως βάθους.

• Πώς τοποθετείστε σε σχέση με τα άλλα πολιτικά κόμματα; Ποια κόμματα βάζετε «απέναντι» και με ποιο κόμμα ή κόμματα είστε πιο κοντά;

Ως προς την ουσία της πολιτικής τοποθετούμαστε απέναντι-ενάντια στον κυβερνητικό μνημονιακό συνασπισμό, αλλά και νιώθουμε μακριά από τον άχρωμο, άοσμο, άγευστο αντιμνημονιακό αντιπολιτευτικό λόγο. Λόγο μόνο, και κατεξοχήν επικοινωνιακό. Γιατί πράξη, γιοκ. Οσο για το «πιο κοντά»; Ως προς αυτό, η λέξη «κοντά» δεν φτάνει, η ζωή θα δείξει εάν, στη βάση τίνος ελάχιστου, όμως τολμηρού, ριζοσπαστικού προγράμματος και με ποιους θα μπορέσουν οι Ο.Π. να συμπορευτούν. Οι Ο.Π. δεν θέλουν να «καούν» για ένα τίποτα. Τέλος, ως προς το λογικό «υπονοούμενο». Αφορά συνήθως τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύουμε ότι βλέπει αλλού. Βλέπει «ψηλά», προς το παλιό πολιτικό προσωπικό. Εκεί κάνει προσκλητήριο. Ετσι όμως απομακρύνεται από τη φυσική του θέση. Υστερα, όλη εκείνη η τρίχρονη μονότονη ρητορεία για καλή και κακή διαπραγμάτευση του χρέους. Υπάρχει βέβαια μια αδήριτη αλήθεια. Η Ελλάδα της κρίσης δεν θα ανασάνει αν δεν συστρατευτεί, δεν λέμε συναθροιστεί, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

• Σας έχουμε δει να συμμετέχετε ακτιβιστικά ως συντονιστής στις αποστολές «Ενα καράβι για τη Γάζα». Πώς βλέπετε το Παλαιστινιακό, αλλά και τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις;

Οπως τότε που τραγουδήσαμε Μικρούτσικο, «η μισή μου καρδιά στη… ματωμένη Παλαιστίνη (ας μου επιτρέψει την παράφραση) βρίσκεται»… Για τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις το πρόβλημα είναι ότι γίνονται στη βάση της δικής τους ατζέντας και των δικών μας ψευδαισθήσεων. Οσο για το ίδιο το Ισραήλ, συμμερίζομαι τη γνώμη των άξιων Εβραίων -φίλοι ορισμένοι από αυτούς- που πιστεύουν πως το Ισραήλ για να επιβιώσει εκεί κάτω πρέπει να αλλάξει την πολιτική του, τουλάχιστον, ριζικά.

Σύνδεσμος άρθρου : http://www.efsyn.gr/?p=156962

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ - ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Την Κυριακή 20.10.2013 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ανοικτή συνάντηση του ΔΡΟ στο νέο στέκι του (Κολοκοτρώνη 31, Αθήνα) σε χώρο με μεγάλη διαδρομή μέσα στο οικολογικό κίνημα όπου στεγάστηκαν τα γραφεία οικολογικών οργανώσεων, όπως η Οικοτοπία και το Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας (TRISE- Transnational Institute of Social Ecology), η οικολογική επιθεώρηση “Κοινωνία και Φύση” και τα κόμματα Πράσινη Πολιτική και στη συνέχεια -μέχρι πρόσφατα- οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Στη συνάντηση συμμετείχαν ως ομιλητές ιστορικά στελέχη του οικολογικού χώρου που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της ριζοσπαστικής οικολογίας όπως οι Β.Γιόκαρης (Διευθύνων Σύμβουλος της "Αρκαδικής Εναλλακτικής ΑΕ", μέλος Οικολόγων Πράσινων), Ν. Ηλιόπουλος (Ιδρυτικό μέλος Οικολόγων Πράσινων), Β.Πισσίας (ενεργός πολίτης σε κινήματα όπως η καμπάνια “Ένα καράβι για τη Γάζα”), Μ.Πρωτοψάλτης (Εκδότης- Αναρχικός), Γ.Σχίζας (Οικολόγος, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ).

Η συζήτηση κινήθηκε γύρω από επίκαιρα θέματα που αφορούν την κοινωνία μας σε καιρό κρίσης με πρώτη μια γενική θεώρηση επάνω σε θέματα της κρίσης, της ύφεσης, της ανάπτυξης, του ορυκτού πλούτου της χώρας μας, το φασισμό που γιγαντώνεται, την αποανάπτυξη που μοιάζει με μια αχτίδα ελπίδας, την πράσινη ανάπτυξη, τα συλλογικά αγαθά, την αλληλέγγυα οικονομία. Οι παριστάμενοι τοποθετήθηκαν μετά τους ομιλητές και εξέφρασαν την αγωνία τους για τις κατευθύνσεις που θα πρέπει να πάρει η ελληνική κοινωνία ώστε αφενός μεν να αντιδράσει στην κρίση που οι κυβερνώντες αποφάσισαν να τη ρίξουν και αφετέρου να κάνει παρεμβάσεις ώστε να δημιουργηθούν δομές μελλοντικής διαχείρισης των πόρων με κοινωνικό όφελος.

Το ερώτημα “Γιατί ριζοσπαστική οικολογία σήμερα;” ήταν μια πρόκληση αφού όλοι συνέδεσαν την αναγκαιότητα της οικολογίας με ριζοσπαστικές λύσεις σε όλα τα επίπεδα (νερό, ορυκτά, ανακύκλωση, διαφάνεια, ελεύθεροι χώροι, χρηστή διακυβέρνηση). Η “κόπωση” της οικολογίας με τη σημερινή μορφή της επισημάνθηκε από όλους και το αίτημα για ουσιαστικές παρεμβάσεις έγινε σαφές μέσα από τις τοποθετήσεις των παριστάμενων.

Τέλος διαφάνηκε η πρόθεση να δοθεί μια νέα μορφή στην οικολογική προοπτική που θα αντίκειται στην παρούσα μνημονιακή κατάσταση.

Η πρώτη ανοιχτή συνάντηση του ΔΡΟ δημιούργησε μια υπόσχεση για το μέλλον με δράσεις που θα απηχούν τη βούληση ενεργών πολιτών και τις απαιτήσεις των καιρών.

Η οργανωτική επιτροπή του ΔΡΟ

ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. ΒΙΟΛΕΥΚΑΣ

Απόσπασμα από το Καταστατικό του ΚΟΙΝΣΕΠ ΒΙΟΛΕΥΚΑΣ, στο οποίο ευχόμαστε ολόψυχα επίτευξη των σκοπών του, ιδιαίτερα τον δ):)

3. Οι σκοποί και η λειτουργία του Συνεταιρισμού διέπονται από τις ακόλουθες βασικές αρχές:
α) την προαγωγή της κοινωνικής ωφέλειας μέσω της παραγωγής αγαθών ή της παροχής υπηρεσιών συλλογικού και κοινωνικού χαρακτήρα,
β) την πρόταξη του ατόμου και της εργασίας έναντι του κεφαλαίου,
γ) τη χρησιμοποίηση των κερδών του για την ανάπτυξη της απασχόλησης και την διεύρυνση των εργασιών του,
δ) την προώθηση της Κοινωνικής Οικονομίας και τις Αρχές της Απο-ανάπτυξης (Απο-μεγένθησης), της Ανταλλακτικής Οικονομίας, της Αυτοβιωσιμότητας και της τοπικής επάρκειας και αυτάρκειας.

 Σύντομα, με την έναρξη του επίσημου σάιτ, θα υπάρξει αναρτημένο και το πλήρες Καταστατικό.

Απόψεις της Ριζοσπαστικής Οικολογίας

Ο όρος «ριζοσπαστική» χρησιμοποιείται με στόχο την διάκριση αυτής της οικολογικής οπτικής από τον ωφελιμιστικό συντηρητισμό που παραμένει βαθιά ανθρωποκεντρικός και αποσκοπεί σε είδος εξορθολογισμού της χρήσης της φύσης σε όφελος μιας διαρκούς οικονομικής εκμετάλλευσης και από προσεγγίσεις όπως ο νέο-δαρβινισμός του Χέκελ, η οικολογίας της διατροφικής αλυσίδας του Λότκα η η θερμοδυναμική του Οντουμ.

Κατά κύριο λόγο, η ριζοσπαστική οικολογία διαρθρώνεται γύρω από προσεγγίσεις όπως ο ολιστικός προστατευτισμός του Θορώ, εκείνες του Ραλφ Βάλντο Εμερσον και του Λέοπολντ, ο οικοφεμινισμός, η πολιτική οικολογία, η βαθιά οικολογία, ο πριμιτιβισμός, η κοινωνική οικολογία, το κίνημα της αποανάπτυξης, το κίνημα σλόου-φουντ, η βιοπεριφερειακότητα και ο αντι-σπισισμός. Σε γενικές γραμμές, τα πολιτικά, φιλοσοφικά και επιστημολογικά χαρακτηριστικά της ριζοσπαστικής οικολογίας μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα σημεία:

1. Υιοθέτηση της αντι-ανθρωποκεντρικής, βιοκεντρικής, οπτικής της πραγματικότητας, μιας οπτικής ολιστικής και σε ορισμένες περιπτώσεις οργανικής.

2. Βαθιά αντίθεση στην μηχανιστική - καρτεσιανή και βακονιανή - ερμηνεία της πραγματικότητας και υπέρ της διασταλτικής εμηνείας του κανόνα.

3. Υπέρ της ανάγκης της ριζικής μετάλλαξης του ηθικού παραδείγματος της δυτικής κοινωνίας μέσω ενός οικο-πασιφιστικού ιδεολογικού επαναπροσανατολισμού.

4. Υπέρ της ριζικής υπέρβασης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας προς όφελος της συμμετοχικής δημοκρατίας με στόχο μια κοινωνία από ορισμένες σκοπιές αναρχική η και νέο-κοινοτιστική.

5. Βαθιά αντίθεση στον μιλιταρισμό και στους μιλιταριστικούς θεσμούς μέσω της υιοθέτησης των βασικών αρχών του πασιφισμού.

6. Υποστήριξη του κινήματος «no global» του οποίου αναγνωρίζονται όρια και δυνατότητες.

7. Υπέρ της οπτικής της δραματικής περιβαλλοντικής και οικονομικής κατάστασης της σημερινής κοινωνίας.

8. Βαθιά αντίθεση στους υπερεθνικούς θεσμούς που προάγουν τον καπιταλισμό όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Οργανισμός Παγκόσμιου Εμπορίου και η Παγκόσμια Τράπεζα, προς όφελος της δομικής τροποποίησης του οικονομικού συστήματος.

9. Βαθιά αντίθεση στη χρήση των βιοτεχνολογιών εφαρμοσμένων στη γεωργία και στη στρατιωτική και κοινωνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας.

Ενας σημαντικός αριθμός θεωρητικών και ακτιβιστών της σφαίρας της ριζοσπαστικής οικολογίας είναι πεπεισμένοι υποστηρικτές του αντι-σπισιμού και του βεγγανισμού σαν φυσική απόρρια της οικοκεντρικής οπτικής. Ενας σημαντικό αριθμός τους, επίσης, επικαλείται την κουλτούρα αντεργκράουντ και την προσήλωση στον τοπικισμό και στις τοπικές κουλτούρες.

Τέλος, αναφορικά με τους τρόπους δράσης που υιοθετούν οι πολυάριθμες «σχολές σκέψεις» της ριζοσπαστικής οικολογίας, είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που υιοθετούν τη μη βία από εκείνες που θα μπορούσαν να ενταχθούν στη σφαίρα της επονομαζόμενης και οικοτρομοκρατίας. Οι «σχολές» που υιοθετούν την μη βία διακρίνονται ως προς την δράση τους σε δύο κατηγορίες:

- Σε εκείνες που υιοθετούν τη μη βία αλλά σε διαρκή ρήξη με τους ισχύοντες πολιτικούς θεσμούς.

- Σε εκείνες που υιοθετούν τη μη βία αλλά στο πλαίσιο της λογικής του εισοδισμού αναφορικά με τους εθνικούς και τους υπερεθνικούς πολιτικούς θεσμούς.

Εγγυητισμός

Πολιτικό δόγμα και έννοια στο πλαίσιο του συνταγματισμού και της συνταγματικής κουλτούρας που αναπτύχθηκε το δέκατο ένατο αιώνα με στόχο την έμφαση στις νομικές και πολιτικές διασφαλίσεις αναφορικά με την αναγνώριση και την προστασία των θεμελιωδών και συνταγματικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του φυσικού προσώπου – ελευθερία λόγου, σκέψης, θρησκείας, τύπου, συνάθροισης κ.λ.π. - από κάθε μορφή κατάχρησης η και αυθαιρεσίας της εξουσίας και του κράτους.  

Από αυτή την άποψη, ο εγγυητισμός - η και το ζήτημα της νομιμότητας της εξουσίας - αποτελεί θεμέλιο λίθο του κράτους δικαίου.

Στον παραδοσιακό ατομικό εγγυητισμό προστίθεται και ο συλλογικός εγγυητισμός που αποσκοπεί στην προστασία των συνθηκών διαβίωσης και ασφάλειας της κοινότητας από κάθε μορφή κοινής, οργανωμένης και πολιτικής εγκληματικότητας.

Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας - Άμεση Δημοκρατία

Διακήρυξη

Οικολογία και οι Πράσινοι. Δύο έννοιες που αλληλοσυμπληρώνουν μια ιδέα, μια πολιτική κι ένα κίνημα. Κι όμως, τούτη την ώρα, η Πολιτική Οικολογία ταλανίζεται από το δίπολο:
- Ποιο μετρά περισσότερο;
- Ποιες είναι οι ασφαλιστικές δικλίδες που θα την προστατέψουν από μια ενσωμάτωση στον ιστό των συστημικών κομμάτων;
- Ποιος είναι εκείνος ο ιδεολογικός χαρακτήρας που πρέπει να προταθεί, για να κρατήσει η δική μας
- Πολιτική Οικολογία τον ανατρεπτικό της προσανατολισμό;

Στην εποχή των οικονομικών νεωτερισμών και των κοινωνικών κρίσεων η Πολιτική Οικολογία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι: του περιβαλλοντισμού και της ριζοσπαστικής οικολογίας.
Η πρόκληση της επιλογής θα κρίνει την πορεία και την ακεραιότητα του χώρου.
- Από την μια, η περιβαλλοντική ενσωμάτωση με μια επιδερμική κοινωνική αλληλεγγύη, μέσα σ’ ένα ανταγωνιστικότατο σύστημα, αποτελεί το στερεότυπο πολιτικό μοντέλο μεγάλης μερίδας Πράσινων κομμάτων της Ευρώπης. Η πράσινη πολιτική τους γίνεται η διακοσμητική ουρά της συστημικής διαχείρισης.
- Από την άλλη, αντίθετη στο πράσινο πασάλειμμα, προβάλλει μια οικολογία των ρήξεων (στηριζόμενη στη μη βία), έχοντας ως σταθερό μέτωπο τον αγώνα απέναντι στις όποιες αντιπεριβαλλοντικές κι αντικοινωνικές ανατροπές. Με πρότυπο τις αντι-ιεραρχικές δομές και τις αμεσοδημοκρατικές αποφάσεις επιδιώκει να φέρει το οικολογικό κίνημα στο προσκήνιο των ιδεολογικών προβληματισμών και στο επίκεντρο των κοινωνικών διεργασιών, με στόχο την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια και την αλλαγή του προτύπου ζωής, όπου η καθημερινότητα και η βιοποικιλότητα λεηλατούνται από τον οικονομικό ανταγωνισμό.

Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα

Η «Πράσινη Ανάπτυξη» αποτελεί λύση; Μήπως οι συνθήκες επιβάλλουν την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οικονομίας που να διασφαλίζει βιωσιμότητα, ισότητα και σταθερότητα; Μέσα στο πλαίσιο αυτής της θεματολογίας, που βασίζεται στο περιεχόμενο του 3ου τεύχους της περιοδικής έκδοσης του Ευρωπαϊκού Πράσινου Ιδρύματος [GEF], με τίτλο Πέραν της Ανάπτυξης και της Αποανάπτυξης, και λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες και προκλήσεις για την Ελλάδα, το Πράσινο Ινστιτούτο και το Ευρωπαϊκό Πράσινο Ίδρυμα, διοργάνωσαν ημερίδα με θέμα «Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα», την Παρασκευή, 5 Απριλίου 2013 στην Αθήνα.

Το πρόγραμμα της ημερίδας, ύστερα από τον χαιρετισμό που απηύθυνε ο πρόεδρος του Πράσινου Ινστιτούτου, Κώστας Λουκέρης, άνοιξε ο αντιπρόεδρος, και συντονιστής της συζήτησης, Σταύρος Αγογλωσσάκης. Ο κ. Αγογλωσσάκης παρουσίασε το σκεπτικό της διοργάνωσης και τη θεματολογία της εκδήλωσης, δίνοντας έμφαση στη σημασία που έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια το ζήτημα της αποανάπτυξης, και την ιδιαίτερη σημασία που παρουσιάζει κατά την τρέχουσα συγκυρία για την Ελλάδα.



Ο πρώτος ομιλητής, Mauro Bonauiti, Συνιδρυτής της Ιταλικής Ένωσης για την Αποανάπτυξη, αναφέρθηκε στην προέλευση της έννοιας της αποανάπτυξης, και τις βασικές συμβολές που οδήγησαν σε αυτόν τον κριτικό τρόπο σκέψης. Έκανε λόγο για τη κρισιμότητα της κλίμακας για την ανάπτυξη, για εκείνο το κατώφλι των διαστάσεων – πολυπλοκότητας, που μόλις ξεπεραστεί συνεπάγεται φθίνουσα απόδοση και κόστη. Αρνητικά οφέλη, δηλαδή, που δεν αφορούν μόνο στην οικονομία, αλλά και τις κοινωνικές δομές δίνοντας παραδείγματα από τους οικονομικούς δείκτες, την καθημερινή ζωή, τις ενεργειακές αποδόσεις. Έχοντας ως δεδομένο το κόστος της ανάπτυξης, σε σχέση με τη φθίνουσα απόδοση, εκτίμησε 4 πολιτικά σενάρια, ανάμεσα σε αυτά και το σενάριο της εύκολης προσαρμογής ή της ανθεκτικότητας της ήρεμης αποανάπτυξης που βασίζεται σε μια εθελοντική απλοποίηση της οικονομίας σε συνθήκες που διασφαλίζουν την διατήρηση των πόρων του πλανήτη.

Ενθουσιώδεις Πράσινοι ακτιβιστές λίγο πριν την αυτόνομη κάθοδο...

...............................................................................!

«Σφαγή» στους Οικολόγους Πράσινους-Ολομέτωπη επίθεση Καραμέρου σε Χρυσόγελο

Επίθεση στον ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πρασίνων Νίκο Χρυσόγελο, ο οποίος ήταν ο μοναδικός Έλληνας ευρωβουλευτής που ψήφισε υπέρ της άμεσης έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων με την Ε.Ε., εξαπολύει ο δημοσιογράφος και μέλος των Οικολόγων Πράσινων Γιώργος Καραμέρος. Σημειώνεται ότι, με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που υιοθετήθηκε την Πέμπτη στο Στρασβούργο, προκρίνεται η άμεση έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ.

Η έκθεση προόδου της ΠΓΔΜ για το 2012, η οποία βασίστηκε στην εισήγηση του Βρετανού ευρωβουλευτή των Σοσιαλιστών Ρίτσαρντ Χιούιτ, εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με 505 ψήφους υπέρ, 61 κατά και 31 αποχές. Καταψήφισαν όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές -πλην του ευρωβουλευτή που εξελέγη με την λίστα των Οικολόγων Πρασίνων Νίκου Χρυσόγελου. Με αφορμή την στάση του κ. Χρυσόγελου, ο δημοσιογράφος και μέλος των Οικολόγων Πράσινων Γιώργος Καραμέρος έστειλε την ακόλουθη ανοικτή επιστολή:

"Κανένα όργανο του κόμματος (Πανελλαδικό Συμβούλιο, Εκτελεστική Γραμμματεία) και πολύ περισσότερο οι πολίτες που θέλουν την πολιτική οικολογία στο πλευρό των κινημάτων στα οικολογικά και κοινωνικά μέτωπα, δεν εξουσιοδότησε τον πράσινο Ευρωβουλευτή να σταθεί, ελπίζω άθελά του, υπέρμαχος του σκοπιανού εθνικισμού υπερψηφίζοντας ένα μη ισορροπημένο τελικό κείμενο, δεδομένου ότι καλεί σε άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων χωρίς να λαμβάνει υπόψη την πολιτική κατάσταση στην πΓΔΜ και την απουσία ουσιαστικής προόδου στις προσπάθειες επίλυσης του ζητήματος της ονομασίας.

Δημοκρατία και αποανάπτυξη

του Πάολο Κατσιάρι*

Η σκιαγράφηση του μοντέλου δημοκρατίας που απαιτεί η αποαναπτυξιακή οπτική οδηγεί στον καθορισμό των εργαλείων τα καθιστούν δυνατή τη μετάβαση στην οικονομία των συλλογικών αγαθών στο πλαίσιο μιας κοινωνίας υπεύθυνων πολιτών.

Η αποανάπτυξη μπορεί να εννοηθεί σαν ακούσια, σαν ανάγκη που επιβάλλεται «από τα πάνω», πρωταρχικά στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα η, αντίθετα, σαν διάχυτη, μαζική και προοδευτική, συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτονόμησης από τους καταστροφικούς μηχανισμούς της ιδεολογίας της «συνεχούς ανάπτυξης» παραγωγής και κατανάλωσης. Σαν «αποανάπτυξη» δεν εννοείται η μετάβαση από μία τεχνοκρατική δικτατορία, διακυβέρνησης με την επιτροπία των οικονομολόγων και των τραπεζιτών, σε ένα καθεστώς μέτρου μέσω των περικοπών των δημόσιων δαπανών και της ιδιωτικοποίησης των κρατικών περιουσιακών στοιχείων αλλά η συγκρότηση και ο πειραματισμός μιας διαδικασίας απελευθέρωσης από κάθε μορφή εξάρτησης από τις λογικές της νεοκλασικής οικονομίας και του οικονομισμού. Η αποαναπτυξιακή οπτική δεν θέτει θέμα αντικατάστασης της μιας ακαδημαικής θεωρίας από κάποια άλλη - των «σικάγο-μποις» από τους νέο-κευσιανούς - ούτε της μιας βιομηχανικής συντεχνίας από μια άλλη – των πετρελαιάδων από τους επιχειρηματίες της πράσινης οικονομίας – αλλά της επιτακτικής αποξήλωσης κάθε συστήματος εξουσίας της οικονομίας στην φύση και στην κοινωνία. Πρόκειται για μια οπτική ριζικού απογαλακτισμού από την ιδεολογία της εξουσίας, της επικυριαρχίας και της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου είδους και της φύσης στο πεδίο του βιο-ουμανισμού, μία οπτική ριζοσπαστικής «στάσης της μη κυριαρχίας» όπως θα έγραφε και ο γάλλος φιλόσοφος Μιγκέλ Αμπενσούρ.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΝΤΟΥΛΗ: Προσπαθούν να αρπάξουν το κόμμα με δόλιο τρόπο

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου (από την  «Εφημερίδα των Συντακτών» - http://www.efsyn.gr/?p=45924)*

Η μαζική εγγραφή νέων μελών από την ΠΑΣΠ προκάλεσε κρίση στο κόμμα σας. Είναι φανερό ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι αντιμετωπίζουν μια κρίση που αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό τους και το θέμα των συμμαχιών. Πως θα το προσδιορίζατε;

Δεν πρόκειται περί μαζικής «εγγραφής» νέων μελών. Είναι στρατός εισοδισμού στον χώρο των Οικολόγων Πράσινων, με στόχο την αλλοίωση της πολιτικής ταυτότητας και την παράδοση του κόμματος στους όποιους κρυφούς συνομιλητές των εμπνευστών, με τα όποια ανταλλάγματα. Αν υπήρχε ειλικρίνεια από αυτά τα 180 τόσα άτομα, η κίνησή τους θα συνοδευόταν από σχετική δημόσια διακήρυξή τους υπέρ των Οικολόγων Πράσινων και βέβαια θα χαιρετιζόταν. Αυτό επιβάλλει η κοινή λογική και οι αρχές της πολιτικής ηθικής. Αντί αυτού, μετά από την «αίτηση εγγραφής» τους συμμετείχαν στις φοιτητικές εκλογές με την ΠΑΣΠ… Η κρίση πολιτικού προσανατολισμού αφορά και πάλι στους εμπνευστές αυτού του σχεδίου, που έχουν μολυνθεί με το μικρόβιο του κυβερνητισμού, χάνοντας τον πολιτικό τους προσανατολισμό και δεν αφορά  τον χώρο των Ο.Π. Το κόμμα μας στις εκλογές Μαΐου έλαβε το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του - 2.97% - και θα είχε μπει στο κοινοβούλιο, αν δεν ακολουθούσε η πόλωση των επόμενων εκλογών. Κατόρθωσε να διατηρήσει την αυτοτέλειά του και καταγράφηκε στην συνείδηση των πολιτών ως αυτόνομος πράσινος πόλος, που έχει ρόλο, λόγο και προτάσεις, εκεί που οι άνθρωποι υποφέρουν και το περιβάλλον καταστρέφεται. Εκεί, λοιπόν, και από εκεί πρέπει να επιχειρεί την διεύρυνσή του και εκεί θα αναδειχθούν και οι όποιες συμμαχίες του.