Κιρκπάτρικ Σέιλ: Η αυταπάτη της «προόδου»

 

«Ανόητη κοινωνία και άφρονη οικονομία οδηγούν τον πλανήτη στο χείλος της καταστροφής… Η επιβίωση της Γης εξαρτάται, περισσότερο από ποτέ, από ένα τρόπο σκέψης παντελώς νέο, καινοτόμο» 

Φανταστείτε για μια στιγμή ένα παιδί γεμάτο μώλωπες, από ξυλοδαρμό, που μεταφέρεται για εξέταση σε ένα γιατρό. Η κλασική ερώτηση του γιατρού θα ήταν σίγουρα «που πονάς;». Αν ο γιατρός είναι σοβαρός θα συνέχιζε σίγουρα τις ερωτήσεις, ακόμη πιο κοντά στα αίτια του ατυχήματος: «Πως έγινε; Ποιος ήταν; Πόσο καιρό κρατά αυτή η ιστορία; Τι πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί;»

Φανταστείτε τώρα ότι μία κοινότητα υφίσταται σοβαρές ζημιές με την μορφή εκτεταμένων περιβαλλοντικών καταστροφών. Ορισμένες ζημιές είναι επιφανειακές και αντιμετωπίσιμες, ενώ άλλες κρυφές και βαθιές. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι ανάλογα: «Που «πονάει» η ζημιά; Ποια προβλήματα δημιουργούνται; Τι ζημιά προκαλείται στην ατμόσφαιρα, στους υδατικούς πόρους, στο έδαφος, στα δάση, στις θάλασσες, στα ζωικά οικοσυστήματα, στα ζωτικά στοιχεία της Γης;». Και ακόμη: «Ποιος είναι ο υπαίτιος; Μήπως θα πρέπει να πληρώσει για τα επακόλουθα της δράσης του και να υποχρεωθεί να αλλάξει συμπεριφορά;»