του Γιώργου Δημητρίου
Εδώ και καιρό το κεντρικό θέμα του δημόσιου διαλόγου αποτελεί ένα βασανιστικό ερώτημα: σε τι συνίσταται και τι εκπροσωπεί η κρίση των δυτικών δημοκρατιών; Είναι πραγματική, προϊόν φαντασίωσης ή ένα επικοινωνιακό τέχνασμα; Με άλλα λόγια, αντιπροσωπεύεται πραγματικά ο πολίτης; Μήπως η πολιτική κάστα και το κομματικό σύστημα οδηγούν σε μια βαθιά υποβάθμιση του δημοκρατικού πολιτεύματος απομακρύνοντας την πολιτική από τους πολίτες και την κοινωνία των πολιτών; Απαντήσεις δόθηκαν διαχρονικά πολλές αλλά καμία δεν μπόρεσε να κρύψει ένα διάχυτο σκεπτικισμό και μια παγιωμένη αποστροφή προς την πολιτική, συχνά σε επίπεδο ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Η σύγχρονη κρίση της δημοκρατίας ταυτίζεται με την κρίση των κομμάτων. Η διαφθορά μεταλλαγμένη σε σύστημα, ο ξεδιάντροπος πελατειασμός, η συστηματική λεηλασία και μοιρασιά των δημόσιων πόρων, οι εντυπωσιακές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της «πολιτικής-θέαμα» και μια σωρεία από βαρύτατες διαστρεβλώσεις του δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης, συνδράμουν στην συστηματική απογύμνωση των κομματικών στρατών από κάθε καλόπιστο πολίτη και, κύρια, σε ένα βαρύ έλλειμμα αντιπροσώπευσης του. Φυσικά, ο ρόλος των κομμάτων είναι αδιαμφισβήτητος στο πλαίσιο της δημοκρατικής ζωής, αλλά οι περιστάσεις και η νεωτερική προοπτική μιας ισόνομης, ισότιμης και οικολογικής κοινωνίας των πολιτών επιτάσσουν τον θρυμματισμό του μονοπωλίου της πολιτικής μέσω νομικών εργαλείων σε θέση να επιτρέψουν και να προστατεύσουν την ευρεία και ορθολογική πρόσβαση των πολιτών στην σφαίρα της διαμόρφωσης και της λήψης των αποφάσεων.
