Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας - Άμεση Δημοκρατία

Διακήρυξη

Οικολογία και οι Πράσινοι. Δύο έννοιες που αλληλοσυμπληρώνουν μια ιδέα, μια πολιτική κι ένα κίνημα. Κι όμως, τούτη την ώρα, η Πολιτική Οικολογία ταλανίζεται από το δίπολο:
- Ποιο μετρά περισσότερο;
- Ποιες είναι οι ασφαλιστικές δικλίδες που θα την προστατέψουν από μια ενσωμάτωση στον ιστό των συστημικών κομμάτων;
- Ποιος είναι εκείνος ο ιδεολογικός χαρακτήρας που πρέπει να προταθεί, για να κρατήσει η δική μας
- Πολιτική Οικολογία τον ανατρεπτικό της προσανατολισμό;

Στην εποχή των οικονομικών νεωτερισμών και των κοινωνικών κρίσεων η Πολιτική Οικολογία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι: του περιβαλλοντισμού και της ριζοσπαστικής οικολογίας.
Η πρόκληση της επιλογής θα κρίνει την πορεία και την ακεραιότητα του χώρου.
- Από την μια, η περιβαλλοντική ενσωμάτωση με μια επιδερμική κοινωνική αλληλεγγύη, μέσα σ’ ένα ανταγωνιστικότατο σύστημα, αποτελεί το στερεότυπο πολιτικό μοντέλο μεγάλης μερίδας Πράσινων κομμάτων της Ευρώπης. Η πράσινη πολιτική τους γίνεται η διακοσμητική ουρά της συστημικής διαχείρισης.
- Από την άλλη, αντίθετη στο πράσινο πασάλειμμα, προβάλλει μια οικολογία των ρήξεων (στηριζόμενη στη μη βία), έχοντας ως σταθερό μέτωπο τον αγώνα απέναντι στις όποιες αντιπεριβαλλοντικές κι αντικοινωνικές ανατροπές. Με πρότυπο τις αντι-ιεραρχικές δομές και τις αμεσοδημοκρατικές αποφάσεις επιδιώκει να φέρει το οικολογικό κίνημα στο προσκήνιο των ιδεολογικών προβληματισμών και στο επίκεντρο των κοινωνικών διεργασιών, με στόχο την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια και την αλλαγή του προτύπου ζωής, όπου η καθημερινότητα και η βιοποικιλότητα λεηλατούνται από τον οικονομικό ανταγωνισμό.

Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα

Η «Πράσινη Ανάπτυξη» αποτελεί λύση; Μήπως οι συνθήκες επιβάλλουν την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οικονομίας που να διασφαλίζει βιωσιμότητα, ισότητα και σταθερότητα; Μέσα στο πλαίσιο αυτής της θεματολογίας, που βασίζεται στο περιεχόμενο του 3ου τεύχους της περιοδικής έκδοσης του Ευρωπαϊκού Πράσινου Ιδρύματος [GEF], με τίτλο Πέραν της Ανάπτυξης και της Αποανάπτυξης, και λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες και προκλήσεις για την Ελλάδα, το Πράσινο Ινστιτούτο και το Ευρωπαϊκό Πράσινο Ίδρυμα, διοργάνωσαν ημερίδα με θέμα «Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα», την Παρασκευή, 5 Απριλίου 2013 στην Αθήνα.

Το πρόγραμμα της ημερίδας, ύστερα από τον χαιρετισμό που απηύθυνε ο πρόεδρος του Πράσινου Ινστιτούτου, Κώστας Λουκέρης, άνοιξε ο αντιπρόεδρος, και συντονιστής της συζήτησης, Σταύρος Αγογλωσσάκης. Ο κ. Αγογλωσσάκης παρουσίασε το σκεπτικό της διοργάνωσης και τη θεματολογία της εκδήλωσης, δίνοντας έμφαση στη σημασία που έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια το ζήτημα της αποανάπτυξης, και την ιδιαίτερη σημασία που παρουσιάζει κατά την τρέχουσα συγκυρία για την Ελλάδα.



Ο πρώτος ομιλητής, Mauro Bonauiti, Συνιδρυτής της Ιταλικής Ένωσης για την Αποανάπτυξη, αναφέρθηκε στην προέλευση της έννοιας της αποανάπτυξης, και τις βασικές συμβολές που οδήγησαν σε αυτόν τον κριτικό τρόπο σκέψης. Έκανε λόγο για τη κρισιμότητα της κλίμακας για την ανάπτυξη, για εκείνο το κατώφλι των διαστάσεων – πολυπλοκότητας, που μόλις ξεπεραστεί συνεπάγεται φθίνουσα απόδοση και κόστη. Αρνητικά οφέλη, δηλαδή, που δεν αφορούν μόνο στην οικονομία, αλλά και τις κοινωνικές δομές δίνοντας παραδείγματα από τους οικονομικούς δείκτες, την καθημερινή ζωή, τις ενεργειακές αποδόσεις. Έχοντας ως δεδομένο το κόστος της ανάπτυξης, σε σχέση με τη φθίνουσα απόδοση, εκτίμησε 4 πολιτικά σενάρια, ανάμεσα σε αυτά και το σενάριο της εύκολης προσαρμογής ή της ανθεκτικότητας της ήρεμης αποανάπτυξης που βασίζεται σε μια εθελοντική απλοποίηση της οικονομίας σε συνθήκες που διασφαλίζουν την διατήρηση των πόρων του πλανήτη.

Ενθουσιώδεις Πράσινοι ακτιβιστές λίγο πριν την αυτόνομη κάθοδο...

...............................................................................!

«Σφαγή» στους Οικολόγους Πράσινους-Ολομέτωπη επίθεση Καραμέρου σε Χρυσόγελο

Επίθεση στον ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πρασίνων Νίκο Χρυσόγελο, ο οποίος ήταν ο μοναδικός Έλληνας ευρωβουλευτής που ψήφισε υπέρ της άμεσης έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων με την Ε.Ε., εξαπολύει ο δημοσιογράφος και μέλος των Οικολόγων Πράσινων Γιώργος Καραμέρος. Σημειώνεται ότι, με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που υιοθετήθηκε την Πέμπτη στο Στρασβούργο, προκρίνεται η άμεση έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ.

Η έκθεση προόδου της ΠΓΔΜ για το 2012, η οποία βασίστηκε στην εισήγηση του Βρετανού ευρωβουλευτή των Σοσιαλιστών Ρίτσαρντ Χιούιτ, εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με 505 ψήφους υπέρ, 61 κατά και 31 αποχές. Καταψήφισαν όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές -πλην του ευρωβουλευτή που εξελέγη με την λίστα των Οικολόγων Πρασίνων Νίκου Χρυσόγελου. Με αφορμή την στάση του κ. Χρυσόγελου, ο δημοσιογράφος και μέλος των Οικολόγων Πράσινων Γιώργος Καραμέρος έστειλε την ακόλουθη ανοικτή επιστολή:

"Κανένα όργανο του κόμματος (Πανελλαδικό Συμβούλιο, Εκτελεστική Γραμμματεία) και πολύ περισσότερο οι πολίτες που θέλουν την πολιτική οικολογία στο πλευρό των κινημάτων στα οικολογικά και κοινωνικά μέτωπα, δεν εξουσιοδότησε τον πράσινο Ευρωβουλευτή να σταθεί, ελπίζω άθελά του, υπέρμαχος του σκοπιανού εθνικισμού υπερψηφίζοντας ένα μη ισορροπημένο τελικό κείμενο, δεδομένου ότι καλεί σε άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων χωρίς να λαμβάνει υπόψη την πολιτική κατάσταση στην πΓΔΜ και την απουσία ουσιαστικής προόδου στις προσπάθειες επίλυσης του ζητήματος της ονομασίας.

Δημοκρατία και αποανάπτυξη

του Πάολο Κατσιάρι*

Η σκιαγράφηση του μοντέλου δημοκρατίας που απαιτεί η αποαναπτυξιακή οπτική οδηγεί στον καθορισμό των εργαλείων τα καθιστούν δυνατή τη μετάβαση στην οικονομία των συλλογικών αγαθών στο πλαίσιο μιας κοινωνίας υπεύθυνων πολιτών.

Η αποανάπτυξη μπορεί να εννοηθεί σαν ακούσια, σαν ανάγκη που επιβάλλεται «από τα πάνω», πρωταρχικά στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα η, αντίθετα, σαν διάχυτη, μαζική και προοδευτική, συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτονόμησης από τους καταστροφικούς μηχανισμούς της ιδεολογίας της «συνεχούς ανάπτυξης» παραγωγής και κατανάλωσης. Σαν «αποανάπτυξη» δεν εννοείται η μετάβαση από μία τεχνοκρατική δικτατορία, διακυβέρνησης με την επιτροπία των οικονομολόγων και των τραπεζιτών, σε ένα καθεστώς μέτρου μέσω των περικοπών των δημόσιων δαπανών και της ιδιωτικοποίησης των κρατικών περιουσιακών στοιχείων αλλά η συγκρότηση και ο πειραματισμός μιας διαδικασίας απελευθέρωσης από κάθε μορφή εξάρτησης από τις λογικές της νεοκλασικής οικονομίας και του οικονομισμού. Η αποαναπτυξιακή οπτική δεν θέτει θέμα αντικατάστασης της μιας ακαδημαικής θεωρίας από κάποια άλλη - των «σικάγο-μποις» από τους νέο-κευσιανούς - ούτε της μιας βιομηχανικής συντεχνίας από μια άλλη – των πετρελαιάδων από τους επιχειρηματίες της πράσινης οικονομίας – αλλά της επιτακτικής αποξήλωσης κάθε συστήματος εξουσίας της οικονομίας στην φύση και στην κοινωνία. Πρόκειται για μια οπτική ριζικού απογαλακτισμού από την ιδεολογία της εξουσίας, της επικυριαρχίας και της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου είδους και της φύσης στο πεδίο του βιο-ουμανισμού, μία οπτική ριζοσπαστικής «στάσης της μη κυριαρχίας» όπως θα έγραφε και ο γάλλος φιλόσοφος Μιγκέλ Αμπενσούρ.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΝΤΟΥΛΗ: Προσπαθούν να αρπάξουν το κόμμα με δόλιο τρόπο

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου (από την  «Εφημερίδα των Συντακτών» - http://www.efsyn.gr/?p=45924)*

Η μαζική εγγραφή νέων μελών από την ΠΑΣΠ προκάλεσε κρίση στο κόμμα σας. Είναι φανερό ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι αντιμετωπίζουν μια κρίση που αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό τους και το θέμα των συμμαχιών. Πως θα το προσδιορίζατε;

Δεν πρόκειται περί μαζικής «εγγραφής» νέων μελών. Είναι στρατός εισοδισμού στον χώρο των Οικολόγων Πράσινων, με στόχο την αλλοίωση της πολιτικής ταυτότητας και την παράδοση του κόμματος στους όποιους κρυφούς συνομιλητές των εμπνευστών, με τα όποια ανταλλάγματα. Αν υπήρχε ειλικρίνεια από αυτά τα 180 τόσα άτομα, η κίνησή τους θα συνοδευόταν από σχετική δημόσια διακήρυξή τους υπέρ των Οικολόγων Πράσινων και βέβαια θα χαιρετιζόταν. Αυτό επιβάλλει η κοινή λογική και οι αρχές της πολιτικής ηθικής. Αντί αυτού, μετά από την «αίτηση εγγραφής» τους συμμετείχαν στις φοιτητικές εκλογές με την ΠΑΣΠ… Η κρίση πολιτικού προσανατολισμού αφορά και πάλι στους εμπνευστές αυτού του σχεδίου, που έχουν μολυνθεί με το μικρόβιο του κυβερνητισμού, χάνοντας τον πολιτικό τους προσανατολισμό και δεν αφορά  τον χώρο των Ο.Π. Το κόμμα μας στις εκλογές Μαΐου έλαβε το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του - 2.97% - και θα είχε μπει στο κοινοβούλιο, αν δεν ακολουθούσε η πόλωση των επόμενων εκλογών. Κατόρθωσε να διατηρήσει την αυτοτέλειά του και καταγράφηκε στην συνείδηση των πολιτών ως αυτόνομος πράσινος πόλος, που έχει ρόλο, λόγο και προτάσεις, εκεί που οι άνθρωποι υποφέρουν και το περιβάλλον καταστρέφεται. Εκεί, λοιπόν, και από εκεί πρέπει να επιχειρεί την διεύρυνσή του και εκεί θα αναδειχθούν και οι όποιες συμμαχίες του.

Η πρώτη διεθνής εκδήλωση γύρω από την οπτική της Αποανάπτυξης στην Ελλάδα

Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα

Ευρωπαϊκό Πράσινο Ίδρυμα - Πράσινο Ινστιτούτο

Η «Πράσινη Ανάπτυξη» αποτελεί λύση; Μήπως οι συνθήκες επιβάλλουν την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης οικονομίας που να διασφαλίζει βιωσιμότητα, ισότητα και σταθερότητα;
Το 3o τεύχος της περιοδικής έκδοσης του Ευρωπαϊκού Πράσινου Ιδρύματος εστιάζει στην ανίχνευση του τύπου οικονομίας που απαιτεί η μετα-αναπτυξιακή εποχή.

Οι απαντήσεις στη παραπάνω προβληματική είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα και το μέλλον της. Η θεματολογία της εκδήλωσης βασίζεται στο περιεχόμενο του 3ου τεύχους της περιοδικής έκδοσης του Ευρωπαϊκού Πράσινου Ιδρύματος, «Πέραν της Ανάπτυξης και της Αποανάπτυξης» και φιλοδοξεί να βάλει στο ίδιο τραπέζι διεθνείς ειδικούς σε μια συζήτηση γύρω από το καταλληλότερο οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό μοντέλο για την χώρα.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

18.00-18.15  Εισαγωγή

18.15 - 19.45  «Από την Ανάπτυξη στην Αποανάπτυξη: προοπτικές για την αλλαγή του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου στην Ελλάδα»

Mauro Bonaiuti, Συνιδρυτής της Ιταλικής Ένωσης για την Αποανάπτυξη

Mary Mellor, Επίτιμη Καθηγήτρια του Τμήματος Τεχνών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Northumbria, Newcastle

Valter Bonan, Ακτιβιστής στο χωρο της συμμετοχικής δημοκρατίας και της προστασίας των φυσικών πόρων

Igor Matutinovic, Οικονομολόγος στο πεδίο των οικολογικών οικονομικών - PhD Πανεπιστημίου Ζάγκρεμπ

Την συζήτηση συντονίζει ο Σταύρος Αγογλωσσάκης, αντιπρόεδρος του ελληνικού Πράσινου Ινστιτούτου.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί Παρασκευή 5 Απριλίου 2013, στις 18.00 - 21.00 μμ, στο Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Αθήνα. Η συμμετοχή είναι ελεύθερη αλλά χρειάζεται προ - κράτηση στην ηλεκτρονική διεύθυνση info@greeninstitute.gr

Πληροφορίες: 210 3242861, 6937 24 21 20

Με μπροστάρη τον ''κόκκινο'' Ντάνι...

του Θάνου Γιαννούδη* 

Πολύς λόγος γίνεται και πάλι για το Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τις τελευταίες μέρες, με αφορμή δήλωσή του πως θα ήθελε να είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής το 2014 με τους Έλληνες Οικολόγους-Πράσινους, για να στείλει τα δικά του μηνύματα αλληλεγγύης. Μάλιστα, στην εσωτερική συζήτηση που λαμβάνει χώρα στο κόμμα αλλά και σε ένα άτυπο ηλεκτρονικό δημοψήφισμα, ένα σημαντικό κομμάτι του χώρου τάσσεται υπέρ μιας τέτοιας κίνησης.

Σίγουρα η τοποθέτηση της θρυλικής μορφής του Μάη του '68 στην κορυφή της λίστας των υποψηφίων -όπως ακούγεται ότι θα του προταθεί- θα έδινε στο ευρωψηφοδέλτιό μας ιδιαίτερο κύρος, δυστυχώς όμως για τον Κον Μπεντίτ ο χρόνος δεν έχει σταματήσει εκεί. Τα όσα έχει πράξει κι έχει δηλώσει ο ''κόκκινος'' Ντάνι στην πάροδο των ετών δεν αντιστοιχούν σε καμία περίπτωση σε έναν επαναστάτη, ούτε καν σε κάποιον ''ριζοσπάστη-ρεφορμιστή'', όπως εσχάτως ο ευρωβουλευτής αυτοαποκαλείται. Η πορεία του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τα τελευταία χρόνια ελάχιστα διαφέρει από την αντίστοιχη κάποιου επαγγελματία πολιτικού αστικού κόμματος.

Ο Κον Μπετίτ και η «οικολογία της αγοράς»

του Τάκη Νικολόπουλου* 
 Από: http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2011/02/blog-post_9793.html 

Στο τελευταίο του βιβλίο ο Κον Μπετίτ αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπάστης–ρεφορμιστής, με πρότερη ελευθεριακή κουλτούρα (DΑNIEL COHN-BENDIT, Τι να κάνουμε; μτφρ. Μελίττα Γκουρτσογιάννη, εκδόσεις Κέδρος, σελ.172). Για τον Κον Μπετίτ, όπως και για τους πράσινους και τις περιβαλλοντικές ΜΚΟ, οι αναγκαίες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις;) μπροστά στη γενικευμένη και καθολική κρίση (σ.45) πρέπει να λάβουν χώρα εντός («του ταμπού») της ΕΕ με άξονα τη (νέα) πολιτική οικολογία υπό ευρεία έννοια, ήτοι τις γνωστές «τρείς οικολογίες» του Φ. Γκουαταρί. Πρόκειται για την προσφορότερη απάντηση στα αδιέξοδα της προαναφερθείσας κρίσης, σύμφωνα με τον συγγραφέα, και τη μόνη που «στη διάρκεια μισού αιώνα κατόρθωσε να θέσει τις βάσεις μιας εναλλακτικής ιδεολογίας απέναντι στις μεγάλες ιδεολογίες του παρελθόντος» (σ.26). Σε αντίθεση με τις κλασσικές ουτοπικές ιδεολογίες, η νέα (κοινωνική) πολιτική οικολογία βασίζεται και στο παρόν και στο μέλλον, και στο σήμερα και στο αύριο (σ. 69).

Μια σφαιρική και ολιστική–υπαρξιακή προσέγγιση (στην οποία ο Κον Μπετίτ αναγνωρίζει τον εαυτό του), μας οδηγεί στο να αναρωτηθούμε, όχι όπως θα ‘κανε ο Καστοριάδης πάνω στο «τι ζωή θέλουμε», αλλά στο να αναστοχασθούμε περί του «τι είναι οικονομία; τι είναι καπιταλισμός; τι είναι οικονομία της αγοράς; σε τι ωφελεί να παράγουμε όλο και περισσότερο με ξέφρενους ρυθμούς;» (σ.58). Με λίγα λόγια (σ.51), ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης με την οικολογική, μας υποχρεώνει να ξανασκεφτούμε στο σύνολό του τον ίδιο τον χαρακτήρα της ανάπτυξης μας (όχι δηλ. αποσπασματικά, τομεακά π.χ. βιομηχανία). Τελικά, στην ουσία «τι είδους οικονομική μεγέθυνση θέλουμε».

O δικός μας βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο άλλος βασιλιάς…

του Βαγγέλη Πισσία* 

Τι κι αν τον λέγανε Μπερσάνι, τι κι αν τον λένε Μπερλουσκόνι…
Τι κι αν η Ιταλία φώναξε με τον τρόπο της αβάντι παλιάτσι κι όχι αβάντι πόπολο…
Τι κι αν φαίνεται παράδοξο να χαροποιεί η επιτυχία Μπερλουσκόνι την καθ’ ημάς Αριστερά και η ήττα του συγγενούς της Μπερσάνι τώρα πια να μην τη συγκινεί.

Να συμπεράνουμε ότι ο καιροσκοπισμός του πολιτικού στερεώματος της ημετέρας χώρας, που το υποχρεώνει να «ζητεί την ελπίδα» παντού αλλού πλην του ίδιου του εαυτού της, είναι η αιτία αυτής της φαινομενικής παραδοξότητας;
Εμείς, ο δικός μας πολιτικός κόσμος και…

Εμείς, ο δικός μας πολιτικός κόσμος και…

Ο Γ. Παπανδρέου πίστεψε ή έκανε πως πίστεψε στην υπερπόντια προστασία. Πίστεψε και σε άλλες, αλλότριες, «λομπίστικες» διαμεσολαβήσεις στο διεθνές και ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πίστεψε ακόμη στην έλευση ξένων επενδύσεων και συγκρότησε τη δική του ομάδα fast track… Πίστεψε, κοντολογίς, και μαζί μ’ αυτόν κι όσοι τότε τον ψήφισαν, πως παρά την επελαύνουσα μεγάλη κρίση, ξένα λεφτά για εμάς εδώ θα υπάρχουν. Επεσε έξω όμως ο άνθρωπος και τα λεφτά βρέθηκαν τελικά έξω…

Ο Α.Σαμαράς και οι συγκυβερνώντες με αυτόν πίστεψαν ίσως λιγότερο σε όλους και όσα παραπάνω αναφέραμε, την πίστη τους όμως στους έξωθεν καλούς προστάτες ενίσχυσε ο φ(ε)ιδωλός μεν, ασφυκτικός δε γερμανικός εναγκαλισμός. Πιστεύει ακόμη ή κάνει πως πιστεύει στο νέο μάννα από τα βάθη της θάλασσας (τους υδρογονάνθρακες ή απλώς μυθάνθρακες), ενώ στο μεταξύ συγκρότησε και αυτός τη δική του ομάδα fast track… Για τα λεφτά έκανε κάτι και αυτός και τώρα αυτά βρίσκονται λογιστικά καταχωρισμένα στις τράπεζες…