«Οικολογική Συμμαχία».
- Για την «Οικολογική Μετάβαση» σε μία κοινωνία βιώσιμης ευημερίας.
- Για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον.
contact@oikologiki-symmaxia.gr
https://oikosymmaxia.blogspot.com

Δραγούμη στην Αθήνα, Κουνάνη στο Γαλάτσι

Αθήνα, 21.5.2019

Λίγες μέρες πριν από την διπλή εκλογική αναμέτρηση της 26ης Μαίου, η «Οικολογική
Συμμαχία για την Περιφέρεια Αττικής» οφείλει να εκφράσει την αμέριστη στήριξη της σε
δύο από τα εκλεκτότερα στελέχη του οικολογικού χώρου : στον Φίλιππο Δραγούμη,
υποψήφιο στον Δήμο Αθηναίων και στον Ελευθέριο Φραγκίσκο Κουνάνη, υποψήφιο στον Δήμο Γαλατσίου. Καλεί λοιπόν όσες και όσους υιοθετούν την οικολογική οπτική ως πολιτική επιλογή και στάση ζωής, να τους υπερψηφίσουν στην κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Φίλιππο Δραγούμη για τον Δήμο Αθηναίων λοιπόν και Ελευθέριο Φραγκίσκο Κουνάνη για τον Δήμο Γαλατσίου.

Οικολογική Συμμαχία για την Περιφέρεια Αττικής :
- Για τον ριζικό αναπροσανατολισμό των πολιτικών της Περιφέρειας.
- Για την διοικητική και πολιτική της αυτονομία.
- Για την «Οικολογική Μετάβαση» σε μία κοινωνία βιώσιμης ευημερίας.
contact@oikologiki-symmaxia.gr

Για περισσότερες πληροφορίες:
Γιώργος Δημητρίου: 6972911008
Ευάγγελος Σπινθάκης: 6979749632

Για ποια Περιφέρεια; - 1

Σύντομη διαδρομή της μετεξέλιξης της σύγχρονης Περιφέρειας από παρασιτική προέκταση της κρατικής διοίκησης σε αυτόνομη διοικητική και πολιτική οντότητα, στο δρόμο της υιοθέτησης των πολιτικών της αειφορίας και της Οικολογικής Μετάβασης

του Γιώργου Δημητρίου
Dr. Αρχιτέκτονα
Μέλους της Ομάδας Οικολογικού Ακτιβισμού
«Πράσινοι Γρύλοι» *

Έπρεπε να περάσουν αρκετοί αιώνες, μετά την πρώτη λειτουργική διάρθρωση του χώρου σε Περιφέρειες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, για να κατακτήσει η προβληματική αυτού του τύπου μια θέση στην ατζέντα του πολιτικού διαλόγου. Μολονότι η έννοια της Περιφέρειας απαριθμεί αναφορές σε κείμενα και πραγματείες από το τέλος του μεσαίωνα, οι σχετικές προσεγγίσεις στάθηκαν φιλολογικού τύπου, με τη μορφή αφήγησης της πολυδιάστατης πραγματικότητας του χώρου σε συνεχή ροή, βάσει ιστορικών και γεωγραφικών χαρακτηριστικών. Ο διάλογος γύρω από τον ορισμό της, ως επί το πλείστον στο πεδίο της γεωγραφίας, εκκινεί μεταξύ του δεύτερου ήμισυ του 19^ου αιώνα και το τέλος του μεσοπολέμου και αρχίζει να προσλαμβάνει πολιτικά χαρακτηριστικά και τη πολιτική και θεσμική μορφή του – έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα – μετά το τέλος του τελευταίου πολέμου.

Πάρα το γεγονός ότι αντιμετωπίστηκε από πολλές πλευρές και πολλαπλές οπτικές γωνίες, η έννοια της Περιφέρειας δεν κατόρθωσε να αποτυπωθεί σε μία «περιφερειακή» διάρθρωση ώριμης ανάγνωσης του χώρου, έως τις αρχές της δεκαετίες του ’70 του 20^ου αιώνα, καθόσον «είχε αντιμετωπιστεί συστηματικά στο πεδίο της ταύτισης της χωρικής ταυτότητας με την διάσταση του ενιαίου – και αδιαίρετου – κράτους-έθνους». ». Με την κλίμακα του κράτους-έθνους να επισκιάζει τις τοπικές πραγματικότητες και τις χωρικές αναπαραστάσεις από μέρους των «ειδικών», παρεμποδίστηκε για δεκαετίες η μετεξέλιξη της κρατικής δομής στην κατεύθυνση της περιφεριακότητας, η ουσιαστική ανάδειξη των αρετών της - ως ad hoc σύνθεση χωρικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών και περιβαλλοντικών χαρακτήρων - και, επακόλουθα, η πρωταρχική ανάγκη πολιτικής αυτονομίας της τοπικότητας.

Γιόζεφ Στίγκλιτς : Είναι δυνατή η διάσωση του ευρώ;

Από : επιθ. «ΜίκροΜέγκα», 16 Ιουνίου 2018

Δεν θα αποτελούσε παράδοξο μία νέα κρίση του ευρώ. Η Ιταλία - τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης - διάλεξε μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευρω-σκεπτικιστική, πράγμα που δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ιταλική αντίδραση αποτελεί ένα ακόμη προβλεπόμενο επεισόδιο του πολυετούς δράματος μιας κακοσχεδιασμένης συμφωνίας, με την Γερμανία να εμποδίζει όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να επιμένει σε πολιτικές που επιδεινώνουν τα προβλήματα στο πλαίσιο μιας ρητορικής που φαίνεται να χρησιμοποιείται με στόχο την πρόκληση αντιδράσεων.

Η Ιταλία άρχισε να πηγαίνει άσχημα με την είσοδο στο ευρώ. Το πραγματικό ΑΕΠ της – προσαρμοσμένο στον πληθωρισμό – το 2016 ήταν το ίδιο με εκείνο του 2011. Ούτε και η ευρωζώνη όμως τα πήγε καλύτερα. Από το 2008 έως το 2016 το συνολικό πραγματικό ΑΕΠ της αυξήθηκε μόλις κατά 3%. Έτσι, ενώ το ΑΕΠ των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν μόλις κατά 13% μεγαλύτερο εκείνου της ευρωζώνης το 2000 - ένα χρόνο μετά την υιοθέτηση του ευρώ – έφθασε να το υπερβαίνει το 2016 κατά 26%. Μετά δε από μία πραγματική αύξηση της τάξης του 2,4% κατά το 2017 – μη αρκετού για να εξισορροπήσει τις ζημιές της προηγούμενης δεκαετίας - η οικονομία της ευρωζώνης φαίνεται να μπαίνει σε νέες περιπέτειες.

Εάν μία χώρα δεν πηγαίνει καλά φταίει η χώρα, εάν πολλές χώρες δεν πάνε καλά το φταίξιμο είναι του συστήματος. Όπως έγραψα στο βιβλίο μου «Το ευρώ : πως το κοινό νόμισμα απειλεί το μέλλον της Ευρώπης», το «σύστημα ευρώ» έχει σχεδιαστεί ουσιαστικά για να αποτύχει. Αφαίρεσε από τις κυβερνήσεις την διαχείριση των βασικών μηχανισμών προσαρμογής – επιτόκια και συναλλαγματικές ισοτιμίες – και αντί να δημιουργήσει νέες θεσμικές δομές, σε στήριξη των χωρών που βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν πολυποίκιλες καταστάσεις, επέβαλλε περιορισμούς βασισμένους σε ξεπερασμένες πολιτικές και οικονομικές οπτικές γύρω από το έλλειμμα, το χρέος και τις διαρθρωτικές πολιτικές. Υποτίθεται ότι το ευρώ θα έφερνε διάχυτη ευημερία που θα αύξανε την αλληλεγγύη και θα ενίσχυε τον στόχο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στην πραγματικότητα έδρασε αντίθετα επιβραδύνοντας κάθε ανάπτυξη και διασπείροντας διχόνοια.

Το βασικό πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ιδεών γύρω από το «πως» θα προχωρήσουμε. Σε δύο ομιλίες του στην Σορβόννη - τον περασμένο Σεπτέμβριο και τον Μάιο, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο «Καρλομάγνος» για την ευρωπαϊκή ενότητα - ο Μακρόν σκιαγράφησε μία εξαιρετικά ευοίωνη προοπτική για την Ευρώπη. Αμέσως μετά η Μέρκελ πάγωσε τις προτάσεις του υποδεικνύοντας, μεταξύ άλλων, ένα γελοίο πακέτο επενδύσεων σε περιοχές που, αντίθετα, έχουν σημαντικές ανάγκες.

Στο βιβλίο μου τόνιζα την επείγουσα ανάγκη για ένα κοινό σύστημα ασφάλισης των τραπεζικών καταθέσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί η κούρσα στα ταμεία σε περίπτωση ανάγκης στις ασθενέστερες χώρες. Η Γερμανία φάνηκε να αναγνωρίζει την ανάγκη μιας τραπεζικής ένωσης αλλά δεν κατέθεσε ποτέ μια οποιαδήποτε πρόταση. Απ’ότι φαίνεται η τραπεζική ένωση αποτελεί μεταρρύθμιση που θα τεθεί στο τραπέζι σε κάποια απροσδιόριστη στιγμή του μέλλοντος, ανεξάρτητα από τις ζημιές που προκαλεί η έλλειψη της.

Το κύριο πρόβλημα σε μία νομισματική ζώνη είναι η συνεχής ευθυγράμμιση των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Η Γερμανία τείνει να αφήνει την αντιμετώπιση του προβλήματος στις ασθενέστερες χώρες που υποφέρουν από υψηλή ανεργία και χαμηλή ανάπτυξη με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η κατάσταση τους με επιπλέον ανεργία, επιπλέον μείωση της ανάπτυξης, περισσότερο πόνο και περισσότερα βάσανα. Έτσι, ακόμα και εάν πετύχουν κάποια στιγμή την απαρχή κάποιου βαθμού ανάπτυξης, το ΑΕΠ τους δεν θα φθάσει ποτέ στα επίπεδα που θα έφθανε μέσω της υιοθέτησης μιας άλλης στρατηγικής. Η εναλλακτική είναι η μετατόπιση του βάρους της ευθυγράμμισης στις ισχυρότερες χώρες μέσω υψηλότερων μισθών και ισχυρότερης ζήτησης υποστηριζόμενης από προγράμματα δημόσιων επενδύσεων.

Είδαμε την πρώτη και την δεύτερη πράξη αυτής της τραγωδίας πολλές φορές. Εκλέγεται μια κυβέρνηση που υπόσχεται να διαπραγματευθεί καλύτερα με τους Γερμανούς το τέλος της λιτότητας και να προχωρήσει στον σχεδιασμό ενός προγράμματος λογικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμα και εάν οι Γερμανοί συναινούσαν στο ελάχιστο σε αυτή την προσπάθεια, η όλη κατάσταση δεν θα συνέβαλε μεν στην αλλαγή των βασικών οικονομικών στοιχείων, αλλά θα βοηθούσε. Αυτό όμως δεν γίνεται και όλες οι κυβερνήσεις, από την κεντροδεξιά έως την κεντροαριστερά, που υποδεικνύουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, υποχρεώνονται σε παράλυση και παραίτηση, αυξάνουν τα αντι-γερμανικά συναισθήματα, ενισχύονται τα αντισυστημικά κόμματα και η όλη κατάσταση βαλτώνει επικίνδυνα.

Σε όλη την ευρωζώνη οι πολιτικοί ηγέτες οδηγούν σε μία κατάσταση παράλυσης: η κοινωνία των πολιτών επιθυμεί μεν να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά θέλει να τελειώνει με την λιτότητα και να επανέλθει στην εποχή της ευημερίας. Της λένε ότι δεν γίνονται και τα δύο μαζί. Έτσι, με την ελπίδα μιας αλλαγής στάσης από μέρους της Βόρειας Ευρώπης, οι κυβερνήσεις που αντιμετωπίζουν προβλήματα υπακούουν ενώ τα βάσανα των κοινωνιών τους αυξάνουν διαρκώς. Εξαίρεση αποτελεί η σοσιαλιστική κυβέρνηση του πορτογάλου Αντόνιο Κόστα. Ο Κόστα κατόρθωσε να επαναφέρει τη χώρα του στον δρόμο της ανάπτυξης - 2,7% το 2017 – και να πετύχει ένα υψηλό βαθμό δημοτικότητας (τον Απρίλιο 2018, το 44% των πορτογάλων θεωρούσε ότι η κυβέρνηση τα πήγαινε πολύ καλύτερα από τα αναμενόμενα).

Η Ιταλία θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση αλλά με διαφορετικό τρόπο γιατί η αντίθεση στο ευρώ απαντάται και στην αριστερά και στην δεξιά. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι, με το ακροδεξιό κόμμα του έμπειρου πολιτικού Ματέο Σαλβίνι στην εξουσία, η Ιταλία θα μπορούσε να αναδειχθεί σε μία πραγματική απειλή για το ευρώ την στιγμή που, σε άλλους τόπους, οι διάφοροι ερασιτέχνες της πολιτικής φοβήθηκαν να το δείξουν. Η Ιταλία είναι αρκετά σημαντική και διαθέτει αρκετούς ικανούς και δημιουργικούς οικονομολόγους για διαχειριστεί μία ουσιαστική έξοδο από το ευρώ, με την θεσμοθέτηση ενός διπλού ευέλικτου νομίσματος που θα μπορούσε να βοηθήσει στην αποκατάσταση της ευημερίας. Αυτό, φυσικά, θα παραβίαζε τους κανόνες του ευρώ αλλά η ευθύνη της «de jure» εξόδου και όλων των συνεπειών της θα επιρρίπτονταν στις Βρυξέλλες και στην Φραγκφούρτη, με την Ιταλία να διαχειρίζεται την παράλυση της ΕΕ. αποφεύγοντας την οριστική ρήξη και αποτέλεσμα τον θρυμματισμό της ευρωζώνης.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι απαραίτητο να φθάσουμε σε αυτό το σημείο. Η Γερμανία και οι λοιπές βορειο-ευρωπαϊκές χώρες μπορούν να σώσουν το ευρώ επιδεικνύοντας μεγαλύτερη ευελιξία και σαφώς μεγαλύτερη ανθρωπιά. Έχοντας όμως ήδη δει επανειλημμένα τις πρώτες πράξεις αυτής της τραγωδίας δεν νομίζω ότι η πλοκή του έργου μπορεί να αλλάξει.

Επιμέλεια

Γιώργος Δημητρίου

Yπογράψτε για να διασωθεί η ομορφιά της Ίου!

Yπογράψτε για να αποτραπεί η παράνομη παραχώρηση αιγιαλού στον επενδυτή του νέου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στην Ίο!

Υπογράψτε εδώ:

https://secure.avaaz.org/en/petition/Pros_Ton_Prothypoyrgo_Alexi_Tsipra_kai_ypoyrgoys_Th_Dritsa_kai_G_Tsironi_Ohi_sto_syntheto_toyristiko_sygkrotima_sto_Diak/?wQGaFdb

Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην πρόσφατη έγκριση παραχώρησης αιγιαλού στον επενδυτή του σύνθετου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στη χερσόνησο Διακοφτό στην Ίο, εκ μέρους των Υπουργείων Περιβάλλοντος, Ναυτιλίας και Οικονομικών, επειδή είναι καταστροφική για το φυσικό και πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού, περιλαμβάνοντας βίλες, μεγάλους δρόμους, μόλους και τεχνητές παραλίες, έξω από την κλίμακα ενός μικρού νησιού. Το συγκρότημα θα υποβαθμίσει ανεπανόρθωτα ένα από τα πιο άθικτα τοπία του Αιγαίου ώστε τελικά να ζημιώσει και την ίδια την τουριστική ανάπτυξη της χώρας η οποία βασίζεται στην ομορφιά των τοπίων και το φυσικό περιβάλλον.  Με βάση τα παραπάνω ζητάμε την άμεση ανάκληση της παραπάνω υπουργικής απόφασης και ταυτόχρονα την επιτάχυνση των απαραίτητων νομικών παρεμβάσεων ώστε να ξεκαθαριστεί το τοπίο αδειοδότησης των όποιων επενδύσεων βρίσκουν σχεδόν πάντα ως εύκολο θύμα το περιβάλλον κι εν τέλει την ίδια τη βιωσιμότητα.

Ζητάμε ακόμη τον πλήρη έλεγχο των παραβάσεων και παρανομιών του επενδυτή που:

Α: Έχει ήδη αρχίσει τις εργασίες μέσα στις αργίες των Χριστουγέννων χωρίς να

ολοκληρωθούν οι διαδικασίες της άδειας και

Β: Έχει ήδη καταπατήσει στο παρελθόν σημαντικό υγρότοπο και ρέμα της Ίου, το

ρέμα Παπά και το μετέτρεψε σε ιδιωτικό κήπο.

 Σχετικό ψήφισμα/απόφαση του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων

«ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΓΙΑΛΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΑΛΥΜΑ ΤΗΣ ΙΟΥ»

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεμελιώνουμε την πολιτική, κοινωνική και κινηματική μας ταυτότητα και διακριτότητα σε βασικές αρχές του πράσινου και οικολογικού κινήματος. Τέτοιο είναι το κυρίαρχο της έννοιας της τοπικότητας και της προστασίας του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος, που θέλουν την οικονομία υποσύστημα του περιβάλλοντος και όχι αντίστροφα, όπως δυστυχώς ζήσαμε με τις χρεωκοπημένες και καταστροφικές πολιτικές του σαθρού πολιτικού συστήματος. Στο ίδιο πλασίο παλεύουμε για την ανάδειξη και καλλιέργεια των τοπικών πολιτιστικών στοιχείων, τα οποία με τη σειρά τους δένουν τον άνθρωπο με την κοινωνία και με το περιβάλλον και παράλληλα προάγουν τη βιωσιμότητα ενός τόπου.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι προχωρήσαμε σε προγραμματική στήριξη των ψηφοδελτίων ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου 2015 βάσει συμφωνίας επί 22 πάγιων οικολογικών αρχών και θέσεων μας, με προεξέχουσες την προστασία των κοινών αγαθών (νερό, αέρας, αιγιαλοί, δάση, υγρότοποι, ελεύθερες αστικές εκτάσεις, πολιτιστική κληρονομιά, υγεία), την προστασία του ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλλοντος και την αλλαγή του τουριστικού μοντέλου προς εναλλακτικές μορφές, σε συνέργεια με πολιτικές προστασίας και ανάδειξης του περιβάλλοντος.

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι μετά από δεκαετίες εγχώριων καταστροφικών πολιτικών για το περιβάλλον στο βωμό της «ανάπτυξης» ήρθε να προστεθεί η ελέω μνημονίων άδεια για παραπάνω αντιπεριβαλλοντικές πολιτικές. Θεωρούμε όμως αδιανόητο να διατηρούνται νομικές δυνατότητες για παραβίαση των περιβαλλοντικών όρων μιας επένδυσης από μια κυβέρνηση που θέλει να έχει οικολογικό πρόσημο. Με αφορμή την πρόσφατη υπογραφή παραχώρησης τμήματος αιγιαλού στην Ίο και συνεπείς με τις αρχές μας, με τις θέσεις μας και με την παραπάνω συμφωνία στήριξης των ψηφοδελτίων ΣΥΡΙΖΑ, οι Οικολόγοι Πράσινοι:

• Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην πρόσφατη έγκριση παραχώρησης αιγιαλού στον επενδυτή του σύνθετου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στην χερσόνησο Διακοφτό στην Ιο, από μέρους των Υπουργείων Περιβάλλοντος, Ναυτιλίας και Οικονομικών, ως ανεπανόρθωτα καταστροφική για τον φυσικό και πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού.

• Θεωρούμε ότι η έγκριση αποτελεί σοβαρότατη εκτροπή από τις αρχές και τις θέσεις μας και από τις αρχές και θέσεις του πράσινου και οικολογικού κινήματος για τη βιώσιμη ευημερία και την οικολογική μεταστροφή της κοινωνίας.

• Κρίνουμε ότι η έγκριση αυτή συνιστά σοβαρό πλήγμα στην συμφωνία προγραμματικής συνεργασίας Οικολόγων Πράσινων και ΣΥΡΙΖΑ και βρίσκεται σε αντίθεση με τις ίδιες τις προγραμματικές εξαγγελίες της Κυβέρνησης στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος.

Με βάση τα παραπάνω ζητάμε την άμεση ανάκληση της παραπάνω υπουργικής απόφασης και ταυτόχρονα την επιτάχυνση των απαραίτητων νομικών παρεμβάσεων ώστε να ξεκαθαριστεί το τοπίο αδειοδότησης των όποιων επενδύσεων Οι τελευταίες έβρισκαν και βρίσκουν σχεδόν πάντα ως εύκολο θύμα το περιβάλλον κι εν τέλει την ίδια τη βιωσιμότητα.

Δηλώνουμε πάντα στο πλευρό των τοπικών κοινωνιών, οι οποίες αρνούνται την υποταγή στην «ανάπτυξη» με τίμημα το ίδιο το μέλλον των παιδιών τους. Η ανεκτίμητη ομορφιά του γεωγραφικού ανάγλυφου της χώρας μας δεν μπορεί να γίνει η αιτία περαιτέρω κακοποίησής του.

Αθήνα, 20 Δεκεμβρίου 2015

Οικολογική Δημοκρατία *

Το κράτος σαν κατ’εξοχή πεδίο οικολογικής δημοκρατίας και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης

Έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά γύρω από τα μοντέλα δημοκρατίας και της διακυβέρνησης – ή κράτους – που διαμορφώνουν και υποστηρίζουν. Αντιπροσωπευτική, συμμετοχική, άμεση, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη, σοσιαλιστική, προεδρική, ημιπροεδρική, ηλεκτρονική, δημοκρατία των ελίτ και κράτος φιλελεύθερο, σοσιαλιστικό, απολυταρχικό, ολιγαρχικό, μοναρχικό κ.λ.π.

Έχουν γραφεί όμως ελάχιστα, ή σχεδόν τίποτα, γύρω από το κράτος που θεμελιώνεται στην οικολογική οπτική, από την οικολογική δημοκρατία και το «πράσινο κράτος» που εμπνέει και στηρίζει. Η διαφορά είναι μόνο μία, δομική και λειτουργική: όλες οι συμβατικές οπτικές γύρω από την έννοια της δημοκρατίας στοχεύουν στον διακανονισμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, των σχέσεων στο εσωτερικό της ανθρώπινης κοινότητας ενώ εκείνες της οικολογικής δημοκρατίας και του «πράσινου κράτους» απαιτούν τον διακανονισμό στο πεδίο της δίχως όρους παραδοχής της έννοιας του περιβάλλοντος. Με την πιο ευρεία έννοια του όρου.

Οικολογική Δημοκρατία

Η Οικολογική Δημοκρατία είναι η βιωσιμότητα σε θεσμικό επίπεδο, στη δράση και στην πράξη. Η Οικολογική Δημοκρατία επιδιώκει την βιωσιμότητα με κάθε τρόπο, σε κάθε επίπεδο και άποψη της ζωής, όχι μόνο σαν πολιτική προσέγγιση αλλά σαν γνήσια πολιτική οπτική με πάμπολλες δυνατές εκφράσεις.

Στο πλαίσιο της Οικολογικής Δημοκρατίας η έννοια της βιωσιμότητας αποτελεί το πρώτιστο εργαλείο για την ρύθμιση της ανθρώπινης δραστηριότητας, για την επίτευξη της δυναμικής ισορροπίας μεταξύ οικoσφαίρας και ανθρώπινης δραστηριότητας, μεταξύ των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αλληλεπιδράσεων στο εσωτερικό της ίδιας της ανθρώπινης κοινότητας και μεταξύ αυτών και της οικοσφαίρας.

Η Οικολογική Δημοκρατία είναι ένα πλαίσιο «οριζόντιας» διακυβέρνησης στο οποίο κάθε άτομο και κάθε κοινότητα δικαιούνται συμμετοχής στα κέντρα λήψης αποφάσεων, αποκλειστικά διαμορφωμένων στο πεδίο της βιωσιμότητας και μιας γνήσια πολιτισμικής και οικολογικής ευαισθησίας και κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης. Η Οικολογική Δημοκρατία θεμελιώνεται στην αποδοχή και στην εφαρμογή στην πράξη ενός συνόλου 10 αρχών, κατηγορηματικά αντίθετων σε εκείνες που προάγουν τα ισχύοντα συστήματα δημοκρατίας.

1. Όρια και οικολογική ακεραιότητα

Λειτουργική ακεραιότητα των οικοσυστημάτων, της βιοποικιλότητας και των οικολογικών διεργασιών σαν οικολογικό όριο της ανθρώπινης οικονομίας και της ανθρώπινης δραστηριότητας.

2. Ισότητα και δικαιοσύνη

Ισότιμη θεώρηση όλων – στο παρόν και στο μέλλον - στο πλαίσιο της ελεύθερης πρόσβασης στα αγαθά που απαιτεί η πραγμάτωση της βιώσιμης ευημερίας - κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών, πολιτικών και περιβαλλοντικών, ισότιμη πρόσβαση σε τροφή, νερό, ένδυση, ενέργεια, υγιεινή διαβίωση, σε ικανοποιητικές κοινωνικές και πολιτιστικές σχέσεις κ.λ.π. – ισότιμη θεώρηση ανθρώπου και λοιπών οικοσυστημάτων του πλανήτη, κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη για όλους.

3. Δικαίωμα στην ουσιαστική συμμετοχή

Δικαίωμα του κάθε πολίτη, της κάθε κοινότητας και της κάθε συλλογικότητας, να συμμετέχουν ουσιαστικά στην λήψη κρίσιμων αποφάσεων που επηρεάζουν την ζωή και στην διαμόρφωση των συνθηκών συμμετοχής τους, σαν θεμελιώδης προϋπόθεση μιας οικολογικής, συμμετοχικής, δημοκρατίας.

Οικολογικά Δίκτυα

Σαν οικολογικό δίκτυο νοείται ένα σύστημα διασυνδεδεμένων οικοτόπων που απαιτούν την προστασία και την διατήρηση της βιοποικιλότητας, ζωικών και φυτικών ειδών. Δημιουργία οικολογικού δικτύου σημαίνει την δημιουργία ή την ενίσχυση των συστημάτων διασύνδεσης μεμονωμένων φυσικών περιοχών σημαντικού ενδιαφέροντος με στόχο την εξάλειψη του κατακερματισμού και των αρνητικών του επιπτώσεων στην βιοποικιλότητα.

Τέσσερα είναι τα στοιχεία που συγκροτούν ένα οικολογικό δίκτυο:

1. Κεντρικές περιοχές (core areas): φυσικές περιοχές σημαντικού ενδιαφέροντος που προστατεύονται ή δύνανται να προστατευθούν (πάρκα, περιοχές natura, ζώνες ειδικής προστασίας κ.λ.π.)

2. Ζώνες προστασίας (buffer zones): ζώνες γύρω από τις κεντρικές περιοχές προκειμένου να διασφαλιστεί η αναγκαία συνέχεια των οικοτόπων.

3. Οικολογικοί διάδρομοι (corridor): περιοχές γραμμικής και συνεχούς δομής, διαφόρων μορφών και τύπων, που διασύνδεουν τις φυσικές περιοχές σημαντικού ενδιαφέροντος - κεντρικές περιοχές. Συνιστούν το βασικό στοιχείο των οικολογικών δικτύων καθόσον επιτρέπουν τις μετακινήσεις των έμβιων, απαραίτητες για την διατήρηση της βιοποικιλότητας.

4. Διάσπαρτες περιοχές (stepping zones): περιοχές περιορισμένης έκτασης αλλά στρατηγικής θέσης για την παραμονή των ειδών σε μετακίνηση ή για την διατήρηση ειδικών μικρο-περιβαλλόντων στο πλαίσιο κρίσιμων οικοτόπων (μικρές λίμνες σε γεωργικές περιοχές κ.λ.π.)

Το οικολογικό δίκτυο αποτελεί μεν αναγκαία προϋπόθεση για την διατήρηση της βιοποικιλότητας αλλά προσφέρεται και για την ικανοποίηση των ψυχαγωγικών και πολιτισμικών αναγκών της τοπικότητας. Η βελτίωση του τοπίου και η συγκρότηση του σε σύστημα αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την δημιουργία διαδρομών ελάχιστης περιβαλλοντικής επιβάρυνσης (μονοπάτια πεζοπορίας, ποδηλατοδρόμοι κ.λ.π.) με στόχο την γνώση του χώρου και την απόλαυση του τοπίου και των φυσικών του πόρων.

Σερζ Λατούς: Λιτή αφθονία,ο νέος τρόπος ζωής

Συνέντευξη στον Γιάννη Eλαφρό (Καθημερινή)

«Το ποτάμι της κατανάλωσης ξεχείλισε, πλημμύρισε τα πάντα και τώρα αφήνει τον βάλτο της ύφεσης. Αφού οι κοινωνίες αρρώστησαν από υπερβολική ανάπτυξη της οικονομίας, τώρα “σβήνουν” από το σκάσιμο της φούσκας. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε την προοπτική της αποανάπτυξης;». Συναντήσαμε τον «προφήτη» της ουτοπίας της λιτής αφθονίας, τον Γάλλο διανοούμενο Σερζ Λατούς, έναν προφήτη χωρίς θεό. «Είμαστε οι άθεοι της οικονομίας, της πραγματικής θρησκείας της νεωτερικότητας», μας λέει ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου ParisSud 11 (Orsais), ειδικός στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις Βορρά-Νότου. Ο Σ.Λατούς ήρθε στην Ελλάδα προσκεκλημένος από κινήσεις εναλλακτικής κοινωνικής και οικολογικής προσέγγισης.

Η Ελλάδα υποφέρει σήμερα από την ύφεση, την κρίση και τις μνημονιακές πολιτικές άγριων περικοπών. Τι νόημα έχει να μιλάμε για αποανάπτυξη, ρωτάμε. «Ας μην μπερδεύουμε το δικό μας πρόταγμα με τη στέρηση. Ισα ίσα, αυτό που συμβαίνει και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη είναι οι τρομακτικές συνέπειες της κρίσης των κοινωνιών της χρηματιστικοποίησης, της υπερανάπτυξης και της κατανάλωσης. Για πολλές δεκαετίες το σύστημα μας έλεγε ότι πρέπει να δώσουμε τα πάντα για την ανάπτυξη, χωρίς να ρωτάμε για την επόμενη μέρα. Ο πλανήτης όμως είναι πεπερασμένος, οι πηγές ενέργειας, τα φυσικά αποθέματα θέλουν μια άλλη διαχείριση», απαντά ο Γάλλος φιλόσοφος.

«Η σύγχρονη τραγωδία», σύμφωνα με τον Σ.Λατούς, «συνίσταται στο ότι, ενώ βρισκόμαστε σε μια κοινωνία υπερκαταναλωτική, δεν μπορούμε να καταναλώσουμε. Στη λογική της λιτής αφθονίας, που πρεσβεύουμε, δεν υπάρχει στέρηση. Απεναντίας στη σημερινή κοινωνία που στηρίζεται στην αγορά, ο δείκτης στέρησης είναι πάντα μεγαλύτερος από τον δείκτη ικανοποίησης, γιατί μόνο έτσι δημιουργείται η ανάγκη της κατανάλωσης. Η διαφήμιση αναπαράγει τη στέρηση και δημιουργεί νέες ανάγκες, πλαστές».

Για τον διανοητή της αποανάπτυξης, οι σύγχρονες κοινωνίες είναι θεμελιωμένες πάνω στην απόλυτη έλλειψη μέτρου και γι’ αυτό «διαπράττεται ύβρις, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Για πολλές δεκαετίες, η κυρίαρχη αρετή στον οικονομικό κλάδο είναι η απληστία». Ετσι δεν δημιουργήθηκαν οι φονικοί μάνατζερ και τα χρηματιστηριακά όπλα μαζικής καταστροφής; Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο, το πρόταγμα της αποανάπτυξης καλεί σε οικοδόμηση της κοινωνίας με άλλες αξίες. «Για να βρούμε το μέτρο, αλλάζοντας και τον άνθρωπο και την κοινωνία». Ο Σ.Λατούς για να δείξει καλύτερα τι εννοεί, χρησιμοποιεί ένα απόσπασμα από μια παλιά ομιλία του Ρόμπερτ (Μπομπ) Κένεντι, που εκφωνήθηκε λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του: «Το δικό μας Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν περιλαμβάνει επίσης την ατμοσφαιρική ρύπανση, τις διαφημίσεις για τα τσιγάρα και τις διαδρομές των ασθενοφόρων που μαζεύουν τους τραυματίες από τους δρόμους. Περιλαμβάνει την καταστροφή των δασών μας και την καταστροφή της φύσης. Περιλαμβάνει τις ναπάλμ και το κόστος της αποθήκευσης των ραδιενεργών απορριμμάτων. Από την άλλη, το ΑΕΠ δεν λαμβάνει υπόψη την υγεία των παιδιών μας, την ποιότητα της μόρφωσης, τη χαρά των παιχνιδιών τους, την ομορφιά της ποίησής μας ή τη σταθερότητα των γάμων μας. Δεν εκτιμά το κουράγιο μας, την ακεραιότητά μας, την αντίληψή μας, τη σοφία μας. Τα μετράει όλα, εκτός απ’ αυτά που δίνουν αξία στη ζωή».

Πώς όμως μπορούμε να μεταβούμε σε αυτή την άλλη κοινωνική πραγματικότητα; Το

εγχειρίδιο της «συγκεκριμένης ουτοπίας της αποανάπτυξης» περιέχει τη μέθοδο των οκτώ R:

- Επαναξιολόγηση (reevaluation),

- Eπανεννοιολόγηση (reconceptualization),

- Αναδόμηση (restructure),

- Αναδιανομή (redistribution),

- Επανατοπικοποίηση (relocalization),

- Μείωση (reduction),

- Επαναχρησιμοποίηση (reutilization),

- Ανακύκλωση (recycling).

Αν και το πρόσημο είναι στην κατεύθυνση της μείωσης της ανάπτυξης, υπάρχουν και στοιχεία αναδιανομής, έτσι ώστε να καλυφθούν οι αποστάσεις μεταξύ Βορρά-Νότου.

«Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να κατέχουμε περισσότερα, αλλά να κατακτήσουμε το ευ ζην, όχι μέσω της κατανάλωσης, αλλά μέσω κοινωνικών δικτύων υποστήριξης και κάλυψης των κοινωνικών αναγκών», μας λέει ο Σ.Λατούς. «Σήμερα», σημειώνει, «υπάρχουν ορισμένες κοινωνικές τάσεις στις οποίες εμφανίζονται ανάλογοι προβληματισμοί, όπως είναι οι λεγόμενες πόλεις σε μετάβαση στην Αγγλία (οι οποίες προσπαθούν να μειώσουν τις εξαρτήσεις από εισροές ενέργειας και άλλους πόρους και να προασπίσουν το περιβάλλον) ή το κίνημα για την εξοικονόμηση ενέργειας και την μετά άνθρακα εποχή στη Γαλλία. Επίσης, σε ατομικό επίπεδο, στη Βόρεια Αμερική εκατομμύρια άτομα έχουν επιλέξει συνειδητά τη στάση της ηθελημένης απλότητας. Προσπαθούν να ζουν πιο απλά, πιο λιτά, χωρίς να σημαίνει ότι στερούνται τα δικαιώματά τους. Αλλά η ατομική στάση, η ατομική ηθική δεν άλλαξε ποτέ από μόνη της την κοινωνία. Απαιτείται πολιτική αλλαγή. Δεν αρκούν ατομικές ή και ομαδικές αλλά αποσπασματικές ενέργειες. Χρειάζεται μια συνολική αλλαγή πλεύσης. Για παράδειγμα, εάν εγώ δεν καταναλώνω βενζίνη, τίποτα δεν μου λέει ότι ένας άλλος δεν θα καταναλώσει περισσότερο». Γι’ αυτό ο Σ.Λατούς εμπνέεται περισσότερο από ολοκληρωμένες πολιτικές παρεμβάσεις, όπως αυτές που έγιναν στη Βολιβία και στο Εκουαδόρ. «Εκεί, μέσα από κοινωνικές εξεγέρσεις, προέκυψαν κυβερνήσεις με επικεφαλής ιθαγενείς, οι οποίοι έχουν μια διαφορετική σχέση με τη Φύση. Κατοχυρώθηκε, και συνταγματικά, ότι η Φύση δεν μπορεί να κακοποιείται, καθώς και ότι οι πηγές ενέργειας ανήκουν στην κοινωνία και δεν μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν».

Αποανάπτυξη ή βαρβαρότητα

«Πρέπει να απελευθερώσουμε το φαντασιακό μας από την αποικιοκρατία της οικονομίας, όπως τόνιζε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης», τονίζει ο Σερζ Λατούς, σημειώνοντας τη στρέβλωση των αξιών που έχει επιβάλει η κατά Ντεμπόρ «Κοινωνία του θεάματος». Ο Σερζ Λατούς μιλά για την εναλλακτική μιας οικοσοσιαλιστικής δημοκρατίας και για υπέρβαση του καπιταλισμού, ασκώντας όμως κριτική στον μαρξισμό και στην Αριστερά. «Η ουσία του καπιταλισμού είναι η ανάπτυξη. Η Αριστερά έχει πέσει στην παγίδα του παραγωγισμού». Επικριτικός είναι ο Γάλλος φιλόσοφος και στις θεωρίες της βιώσιμης ή της πράσινης ανάπτυξης: «Μοιάζει σαν οι μεγάλες πολυεθνικές και τα γιγαντιαία λόμπι των

συμφερόντων να έχουν απαγάγει την έννοια του περιβάλλοντος, βαφτίζοντας το κρέας, ψάρι. Πριν από τη Φουκουσίμα, για παράδειγμα, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η πυρηνική ενέργεια είναι φιλική προς το περιβάλλον και αντίθετη στην κλιματική αλλαγή. Μπορεί όμως να παραδοθεί η προστασία του περιβάλλοντος σε αυτούς που το κατέστρεψαν;». Από τα βέλη του δεν ξεφεύγουν και ηγετικά τμήματα των Πράσινων κομμάτων της Ευρώπης, τα οποία κατηγορεί ότι βούλιαξαν στη διαχείριση, κυβερνητική ή άλλη.

Μήπως η πρόταση της αποανάπτυξης αποτελεί μια ιστορική οπισθοδρόμηση, γυρίζει πίσω το ρολόι της κοινωνικής εξέλιξης; Μήπως οδηγεί σε κοινωνίες απομονωμένες; Ο Σερζ Λατούς προβλέπει ότι η σημερινή κρίση θα βαθύνει, προαναγγέλλοντας χαοτικές καταστάσεις, χωρίς να λείπουν και τα ενδεχόμενα μεγακαταστροφών, όπως της Φουκουσίμα. «Είναι η κρίση της κοινωνίας της κατανάλωσης που μας γυρίζει πίσω. Σήμερα τίθεται το δίλημμα αποανάπτυξη ή βαρβαρότητα».

Πηγή: http://www.panoreon.gr/informing/latouche.html#top

Αποανάπτυξη…

«Η αποανάπτυξη αποτελεί ιδέα που στηρίζεται κυρίως από την αριστερά… Όχι απ’όλη την αριστερά αλλά από την αριστερά. Η αποανάπτυξη θέτει σε βαθιά κριτική το θεμέλιο της νεωτερικότητας, δηλαδή την ιδεολογία της προόδου που, ιστορικά, συνιστά την βάση του πολιτικού σχεδίου της αριστεράς. Με λίγα λόγια, η αριστερά που επικαλείται την αποαναπτυξιακή οπτική απομακρύνεται από την πολιτική της μήτρα και καταδεικνύει πλέον την διάχυτη αμφισβήτηση του παλιού κλισέ δεξιά-αριστερά…».

Α.de Benoit

1. Ελαχιστοποίηση των τοπικών και υπερτοπικών κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων που βασίζονται στον ανταγωνισμό και των δραστηριοτήτων που τροφοδοτούν μια αέναη «Ανάπτυξη, απατηλή και καταστροφική» για τον άνθρωπο και τον πλανήτη.

Προαγωγή των τοπικών και υπερτοπικών κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων που βασίζονται στην αμοιβαιότητα, στην αλληλεγγύη και στην μη βία, για μια «Ανάπτυξη σοφή και δημιουργική»

----------------

2. Μείωση της μαζικής παραγωγής, της κατανάλωσης της μάζας, της εμπορίας και της κατανάλωσης άχρηστων η και βλαβερών προιόντων.

Ενίσχυση της αυτοπαραγωγής και ανταλλαγής – προσωπικά και μέσω δικτύων μικρών ομάδων – υγειών, βασικών, προιόντων.

----------------

3. Εγκατάλειψη της παραγωγής και κατανάλωσης μολυντικής ενέργειας και της καταστροφής πόρων μέσω του μετασχηματισμού τους σε τοξικά απόβλητα.

Υιοθέτηση της αποκεντρωμένης παραγωγής από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, διάχυτη εξοικονόμηση και ανακύκλωση όλων των απόβλητων.

----------------

4. Όχι στις πολιτικές αποκλεισμού της ισότιμης πρόσβασης στα κοινά αγαθά και της προαγωγής καταστροφικών οικονομικών δραστηριοτήτων για αυτά.

Προαγωγή των πολιτικών ισότιμης πρόσβασης και αναδιανομής των κοινών αγαθών και της αποφορολόγησης των δραστηριοτήτων που είναι απαραίτητες για την επιβίωση.

----------------

5. Δραστική μείωση των βιομηχανικών μονάδων μεγάλης κλίμακας, των μεγάλων έργων, της βαριάς τεχνολογίας, της άκριτης κατανάλωσης της μόλυνσης των πόρων, της ισχυρής τεχνολογοποίησης της εργασίας με επίκεντρο το κέρδος και της καταστροφής των παραδοσιακών κοινωνικών και οικονομικών ιστών.

Συγκρότηση δικτύων μικρών τοπικών επιχειρήσεων με αποκλειστικό σκοπό το κοινό καλό, διάχυση των ελαφρών τεχνολογιών, εκτεταμένη χρήση των ανθρώπινων πόρων, διασυνδεδεμένα «ηθικά» δίκτυα και προστασία των παραδοσιακών κοινωνικών και οικονομικών ιστών.

----------------

6. Όχι στην κατανάλωση του χώρου –τσιμεντοποίηση – στην χημική και εμπορική του υποβάθμιση και στην από-ιστοριοποίηση των τόπων.

Προαγωγή της μη εντατικής, βιολογικής, γεωργίας και κτηνοτροφίας, φροντίδα και επαναφυσικοποίηση του χώρου, αποκατάσταση και προστασία τόπων και κτιρίων.

----------------

7. Συρρίκνωση των εμπορικών συναλλαγών μεγάλης κλίμακας που απαιτούν μεγάλες αποστάσεις - ο τουρισμός των εμπορευμάτων με λίγα λòγια – η καταλήστευση των πόρων και οι άδικες τιμές στους μικρούς παραγωγούς.

Προαγωγή και ενίσχυση των τοπικών οικονομιών βασικών αγαθών, προαγωγή και ενίσχυση της αλληλέγγυας και κοινωνικής οικονομίας και του αλληλέγγυου και ηθικού εμπορίου.

----------------

8. Περιθωριοποίηση της λατρείας της Αγοράς, των μονεταριστικών ανταλλαγών και κάθε τύπου συμβατικής χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας.

Προαγωγή των μη χρηματικών συναλλαγών, της ηθικής τράπεζας και της παράλληλης χρήσης εναλλακτικού νομίσματος.

----------------

9. Δραστικός περιορισμός των κεντρικοποιημένων υγειονομικών, κοινωνικών και σχολικών υπηρεσιών υψηλού φαρμακολογικού και τεχνολογικού περιεχόμενου.

Διάχυση αποκεντρωμένων υγειονομικών, κοινωνικών και σχολικών υπηρεσιών, μικρής κλίμακας και υψηλής πυκνότητας εργασίας και ανθρώπινου πλούτου.

----------------

10. Απάλειψη της κουλτούρας της αντιπαράθεσης, της ανομίας, της διαφοροποίησης, της ποσότητας, της υπεροχής, της δύναμης, της θρυμματισμένης οπτικής.

Προαγωγή της κουλτούρας της νομιμότητας, της συμμετοχικότητας και της όσμωσης μεταξύ διαφορετικοτήτων, της κουλτούρας του ωραίου, των ορίων και του μέτρου, της πνευματικότητας και της ολιστικής οπτικής.

γδ,